Alle inzendingen van Judith

Als ik, nadat ik dood ben, nog ergens rond mag dolen, laat het dan op de markt zijn, in geur en kleur. En mag die markt dan open zijn onder de blote hemel. En mag ik dan als vroeger met mijn moeder zo'n puntzak gloeiend hete frites (met veel zout uit zo'n gebutste strooibus) met haar delen. ---------------------------- uit: 'Het vrolijkt…

Hij vindt het rot om in een kooi te slapen. Wanneer de avond op komt zetten en gaat waaien wil hij de wolken in, maar weet niet dat hij niet kan vliegen, alleen dat hij vliegen wil. Wil vliegen. Zijn wakker kraaloog houdt de tralies in de gaten zodra hij kans ziet gaat hij, maar weet niet dat de katten onder lage takken liggen, wachten. Zijn…

'Madame, mijn spaken zijn gekraakt sinds ik hier sta, mijn zadel raakte kaal, mijn stuur lijkt nog wel stevig maar ik sta aan de brug geleund voor eeuwig. Daarom, Madame, wil ik u vragen het roesten samen te verdragen want ook het slot dat in mij knijpt grijpt ons dan beide tegelijk. Mijn bel begint zelfs te verruwen laten wij samen zijn…

Vanmorgen wekte mij een merel die zong zo schuldeloos zijn zorgeloze lied, waardoor ik dacht aan vroege kinderjaren toen ik geen antwoorden maar zoveel meer te vragen had. Ach, was ik maar een merel, ik zou de wereld onschuld kwinkeleren.…

Zo zijn het vaak onze meest eigene gedachten de meest nabije, de meest schrijnende, die wij door moeten strepen, uit moeten krassen. Wij praten, een gat in de nacht. Dit is het schrikkeluur, de uitgesponnen schrikseconde. Als honden zetten wij de tanden in het vod dat ons zo dierbaar is. ---------------------------- uit: ' Doen en laten…

Je mag het weten Ik ben je niet vergeten Ik heb je laten gaan Maar ik kan niet stil blijven staan De wereld is als een lopende band Je kan niet stoppen Je moet verder gaan Je kan niet blijven waar je bent Kon ik maar terug in de tijd Dan was alles anders Dan was ik blijven staan Samen met jou…

Het schemert in de straten, er is een ver gerucht, de straten zijn verlaten. Een briesje, als een zucht, brengt mij de geur van bloemen vanuit een gouden lucht. Ik hoor insecten zoemen die dansen in het licht en in de geur van bloemen. Strelend langs mijn gezicht fluistert de zomerwind zachtjes een warm gedicht. Ik ben…

Woorden spelen ongrijpbaar krijgertje in mijn hoofd. Beroofd van alle cadans geheel uit mijn balans van zinnen teugelloos -niéts wil zich nog ontspinnen- ben ik met zoveel en met andere woorden sprakeloos. Judith, 13 december 2011…

Klein en groot stuk voor stuk gierig, inhalig. Bon ton werd de leugen van hoog tot laag. Wie leiding had dienen te geven deed niets dan bedriegen spon reeksen leugens. Geen keuze bleef horigen, zij kregen de rol opgedrongen van medeleugenaar. Vrede vrede wordt beweerd maar vrede is er niet. Schamen zij zich nu hun roofzucht bekend…

Zij droomt zich dolend en bedroefd door gouden bergen en dood hout, de eens bewaarde talisman kan zij nergens verbergen en op het pad waar zij schoorvoetend gaat ziet zij de poppen van geluk die zij ooit spaarde maar nu in duizend stukken slaat. Terwijl de talisman echo-lacht in haar oor ontwaakt ze met een nieuwe besef dat zij geluk…

Soms wordt er gehuild aan de achterkant van de lach op een gezicht. Soms schuilt er iets in de schaduw van het licht. Soms zijn er loze zinnen en tegelijkertijd een naar binnen gerichte blik en dan denk ik: wie ben jij en waar ben ik en wat is de wederkerigheid?…

Van buiten naar binnen zweven zoete zinnen als begoochelingen in het gemoed. Maar soms worden woorden ineens disaccoorden, vervangt galbitter plotseling suikerzoet. 't Is misschien onnodig of zelfs overbodig uit te leggen wat ik zeggen wil; er is zuur naast het zout der aarde, 'k zag dofbrons naast het schittergoud, maar aan…

Ik zou willen reizen, heel ver weg Naar verre landen, met prachtig weer Misschien zelfs wel naar arme landen, want hier wil ik alleen maar meer. Ik zou willen reizen, heel ver weg Naar een land met meer geluk Want hier gaat alles alleen maar stuk. Ik zou willen reizen, heel ver weg Het liefst ver van mezelf vandaan Maar ik weet dat dat in…

Midzomer met zijn overdonderende volte bladergevaarte van zo moet het zijn, dit is de vorm die elk van ons vond dit is ons diepste groen en groen ons wezen, tak aan zijn tak de grond op de grond, stevig, voldragen, nergens vermoeden van molm, geen huiver van langzaam en knisperend stuiptrekkend stervende wespen. Alleen wie zelf sterft wordt…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Mijn leven is als schuimend bier in een sappig glas Net als ik me erin wil gooien slaat 't dood…

Stel je voor dat ellende echt was. Stel je voor dat die oude mensen bang waren voor de dood. En als de dwerg en het meisje met één arm echt pijn voelen? Stel je voor hoe onmogelijk het zou zijn om te leven als sommige mensen alleen waren en hun leven lang bang. naar Jack Gilbert ---------------------- uit: "Dagrest", 1984.…

Bas had last van haaruitval want zij lust geen kalebas…

Door de ruiten gluurde Zon met gouden gloed. Buiten vloog Vogel hoog met een takje en sloeg een snelle schaduw op vloer en muur. Héél even lachte Lente beminnelijk naar binnen.…

In de bioscoop achter mijn gesloten ogen draaide ik de beelden van mijn dromen uit mijn parallelle wereld van de nacht en vond uiteindelijk terug wat ik verloren dacht.…

Een rivier vol babbelende woorden stroomt aan mij voorbij. Ik werp mijn hengel uit en vang zo nu en dan een woord, soms groot, soms klein, en keer tenslotte huiswaarts met een potje visserslatijn.…

Soms weet ik niet wat me te wachten staat en komt het wachten veel te laat. Als het doek gevallen is de lichten uit vraag ik me af wat de verwachting was. En al die tijd was er niets niets meer dan het wachten en verloren gegane verwachting.…

woorden vallen mij in en uit mijn hoofd rijen zij zich aaneen tot zinvolle zinnen of zinrijke onzin…

Als witte dagen langer duren en langzaam grijzer worden, grauwer, het buitenwit keihard en kouwer, bouw ik mij warme binnenmuren.…

Er is iets…. En ik moet het gewoon aan jou vertellen. Want ik vertrouw jou, Ik weet dat jij en alleen jij mij kan helpen. Maar je bent er niet.. Waarom ben je er nou nooit als ik je nodig heb. Ik wou dat mijn leven anders was. Net zo als de rest. Maar dat is het niet.. Soms ga ik in een hoekje Heel stil zitten huilen. Soms .. kan ik het…

Er klinkt een zacht miauwen in de nacht, een kat loop dwalend door de straat. Achter de stad klinkt ver verkeersgeraas maar door de straten doolt een kat en roept klagend zijn baas.…

Woest brullend verscheurt een straaljager de vroege ochtendstilte alles achterlatend in een oorverdovend vacuüm. Rustvredebreuk in vogelvlucht. In de weergekeerde rust cirkelt gierend op hoge toon een zaag schrijnend en schril zich door de nieuwe stilte heen en zeurt de rust hoorbaar in stukken. Eigentijds lawaaigeweld tuit mijn…

de regen dreint en drenst toont koppig pruilend zijn gezicht maar zie mijn tuin straalt lichtend op en lacht…

Machteloos wachten in de nacht op de slaap en de dromen die niet zullen komen, malende gedachten, ogen open, ogen dicht, teveel licht, geluiden van buiten niet buiten te sluiten, een zucht en een draai op de andere zij, 't wordt tijd dat ik maf maar de wekker gaat af. Alweer een nacht voorbij.…

De tijd is eeuwigheid en eeuwig is de tijd. De toekomst ingehaald, ontrukt uit het verleden, uit de vergetelheid de herontdekte vaardigheden als nieuw geplukt hervormd in tegenwoordigheid. Vooruit of achteruit, een beving als beweging van de tijd in eeuwigheid.…