Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

als ik zo naar je kijk stellen je ogen vragen je lippen bewegen op geluiden in een onbekende taal ik weet niet of zij op mijn antwoord duiden leven jij en ik op ongelijke dagen met ieder een eigen verhaal * je koude ijle vingers grijpen mijn hand wil je me voelen of zoek jij nog naar jezelf in de broze wereld door…

vandaag weet ik geen vragen op antwoorden die ik hoor het lijkt een zinloze bijdrage indien ik het luisteren verstoor ik laat het gezegde verdrinken in onuitputtelijke gedachten angsten zullen onophoudelijk klinken kan zelfs mijn verscheiden verwachten * morgen zal er niet meer toe doen immers mijn ziel tracht heden de overgave…

toendertijd was mijn sterven ver ongekend het eeuwige schaduwrijk verlangen zocht enkel de mooiste ster ik was onderweg naar gelukzaligheid kom dan toch x ik rekke mijne tonge tot vele ellen lang met zoet zal ik haar bestuiven wees niet bang, kus mij toch immer; mateloos en ongedwongen x het is ook zo spoedig binnenkort…

ik zie je strakke billen trillen als je achterwaarts op een stoel voor mij poseert je draagt een maagdelijk kleed dat valt over jouw ingesloten figuur die enkel onzichtbare tepels etaleert van een kennelijk frêle natuur lange lokken vertolken een sensueel verlangen dat mij naar een scheppende hoogt drijft mijn palet dwingt echter…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

ik zet een punt zomaar zwart van tint het blijkt meer dan een stip die is minder ruimte gegund doch wordt vaker in de verste verte bemind zo toon ik enkel soberheid met een pen en wordt dit teken vaak als onbeduidend beschouwd maar ook getuigt het van een einde soms onverwacht men had dan liever aan een verwachtingsvolle…

vierhoekige laden in koloniaal dragen elkaar van onder naar boven elk draagt een ovaal slot van staal dat herinneringen beschut tegen beroven ze zijn als mijn opgebouwd geheugen iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht ongeacht de kleine waarheid of grote leugen veel is naar een gistend onbewuste gebracht de toren draagt een kroon van ronde…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid; de gerijpte vrucht van de idee daarna bij het zien van licht een gemis aan symbiose voortaan ben ik op de andere mens gericht al doende eet ik drijfzand van aards geluk vorm ik mijn gedachten voel onbewust verstijfde druk ben zo geworden tot wie ik ben of zoals de mens gewoon…

helder sneeuwlicht uit de hemelse maagd geboren stuwt tegen het glas in lood opgehangen tegenover het ingelijste bos, dat romantiek ademt van een zomer de glazen Christus in velden verdeeld kijkt neer op de volmaakte mens zonder ledematen: de torso van een man zo toont een bescheiden deel ik aanschouw de gekruisigde zijn borst…

de takken knakken onder mijn voeten op weg naar de plek van onze lieve zoete het botsend licht beschijnt de naakt uitgebeelde stammen in hun stille dood de ziel van verre jaagt mij hijgend op terwijl een resterend geraamte de voeten kleurt met striemende schrammen de ouderdom geraakt haast uit het menselijk lood op weg naar…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…

naakt kan ik zijn zo vreselijk vervreemd ja, van de wereld om me heen ik tel het vuur in mijzelf op maar as kan je niet tellen roept de gevlogen engel nog uit de verte haast onhoorbaar terwijl de kim toch mijn hart raakt en de kou mijn vel omsluit zo ontkleed kan ik zijn in een vloed van gedachten de handen, zwart van de resten…

het is midden in de nacht en vertel wat ik hoor zo lijkt de stilte zacht ervaar enkel gebrom van de toren links voor het klinkt als de snelweg A50 overdag het dient misschien zo te zijn de wereld draait immers door toch is het zo dat ik even niets moet het is zweven tussen aarde en de slaap waarop men wacht ik ben alleen het voelt…

de boom staat, verlaat zich op wortels naargelang zijn aard verspreidt zijn armen om zich hoger en hoger seizoenen lang met licht te voeden en vocht te laven of in de koude sterrengaard zich aan het ijzige te schaven zijn ruggengraat groeit haast onzichtbaar tussen legers mieren en genestelde hoven waarin hij soms verstijfd…

het is een lange zwarte jas met diepe zakken ik kocht een nieuw huis om in te verblijven mijn handen wilden niet meer wuiven naar zwijgende takken die in het water verder en verder drijven…

vandaag plak ik al het loof weer aan verlaten takken ik hoor ze kraken, ben niet doof ze zijn te stijf om ze op te pakken de lijm is het slijm uit mijn mond immers dat heeft zijn dienst bewezen te samen met mijn charme als lont zal het bos in wondervolle glorie herrijzen de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste maar de bekommernis…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…

als de nacht lichten dooft en enkel de maan nog naar ons oogt is er enkel drift die in geen tijd gelooft en vurige krachten mateloos gedoogt spieren als speren gericht op de daad jagen ons op in een blinde storm en waar denken de rede verlaat worden we naar wellust gedreven dan, ja dan, schreeuwt de liefde, en verscheuren wij elkaars…

bitter is de smaak in mijn mond terwijl ik toch van zoete dankbaarheid zou moeten getuigen niets wordt met zoveel zuur overgoten als de weg naar overgave die door weerzin is gesloten ik zoek dan maar de bladeren bij elkaar weet dat ook hun kleur in de aarde sterft maar terwijl ik naar de vergankelijkheid staar zal in die…

* Waar gevels wit gekalkt zijn en schaduw vrijt met licht, daar vindt stilte haar rijm en kent zwaarte geen gewicht. *…

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

tijdens de estafette van dagen en nachten verdwijnt langzaam je toegekend nummer en dansen vaak anderen in gedachten op het ritme van de eigen drummer * ik slenter verder terwijl ik zwijgend kijk binnen de horizon van draaglijke eenzaamheid…

verder verdwaald van mijn stek, zo tekent de wereld zich pijnlijk af toch fluistert de stem van het lot "ik tik jou gaandeweg verder met mijn staf" meestal voorkomt het raam dat mijn zicht helder ziet ik handel dan vaak onder eigen naam het lijkt een blindheid die luisteren met eigen oren verbiedt overweldigend zijn soms geluiden als scherpe…

het loof, gekleurd of vaal bedekt mijn wereld almaar meer ik ben op weg naar innerlijke taal spreken wordt zuchten naar een veer in het park waar ik vertoef lijken alle lichten te doven het aardsparadijs toont zich grijs en droef alleen eenden zie ik in een lage mist geloven het lijkt altijd zo onverwacht als ik de andere kant ervaar…

ook al zet ik spotlights aan het zal schaduwen niet raken en probeer mee te gaan in mijn onzichtbaar denken, bunkers verdedigen het ontwaken zakken vol met woorden liggen al op de vuilnishoop snoep met stroop geslepen messen doeken met tranen doorlopen niets kon het versteende vlies doen slopen ontmaagden: het is hakken in…

als mijn gevoel slechts wordt opgewekt door glinsteringen met mate gedoceerd als voor gedwongen kloosterlingen kan enkel bescheiden aan God worden gerefereerd het is als leven in de onbekende tijd van even immers verwachtingen zijn als de dood ja zeker, in overleven raakt men bedreven en kijkt uit naar de kruimels van het dagelijks…

het gras waarop mij de liefde werd ingegoten was dun gezaaid het bleek geen onwil of door tijd overgewaaid neen, er waren kale plekken aan de moederborst ook moest de genegenheid zich oprekken over te veel gelaten met dorst het is daarom dat liefde met mate en vaak als leegte door mij wordt gevoeld neen, nimmer zo bedoeld…

de glazenwasser is er weer hij klimt omhoog op weg naar een hogere sfeer houdt hij het droog zo hoog het is een man net als ik windt me op zo'n hijger op een trap zweet breekt mij uit zal hij mijn bovenraam ook gaan doen alsof ik er in stik de spanning maakt mijn denken krap kom, wees koen vraag hem voor een bakkie en geef…

geluk is onderhevig aan ruimte, licht en tijd is zelden overdadig wordt door broosheid geleid ik denk nog aan verleden jeugd waarin toekomst stond voor morgen blind op zoek naar onbekende vreugd; de eeuwige liefde zonder zorgen…