Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

als mijn gevoel slechts wordt opgewekt door glinsteringen met mate gedoceerd als voor gedwongen kloosterlingen kan enkel bescheiden aan God worden gerefereerd het is als leven in de onbekende tijd van even immers verwachtingen zijn als de dood ja zeker, in overleven raakt men bedreven en kijkt uit naar de kruimels van het dagelijks…

het gras waarop mij de liefde werd ingegoten was dun gezaaid het bleek geen onwil of door tijd overgewaaid neen, er waren kale plekken aan de moederborst ook moest de genegenheid zich oprekken over te veel gelaten met dorst het is daarom dat liefde met mate en vaak als leegte door mij wordt gevoeld neen, nimmer zo bedoeld…

de glazenwasser is er weer hij klimt omhoog op weg naar een hogere sfeer houdt hij het droog zo hoog het is een man net als ik windt me op zo'n hijger op een trap zweet breekt mij uit zal hij mijn bovenraam ook gaan doen alsof ik er in stik de spanning maakt mijn denken krap kom, wees koen vraag hem voor een bakkie en geef…

geluk is onderhevig aan ruimte, licht en tijd is zelden overdadig wordt door broosheid geleid ik denk nog aan verleden jeugd waarin toekomst stond voor morgen blind op zoek naar onbekende vreugd; de eeuwige liefde zonder zorgen…

Uit de liturgie : Het Requiem vaarwel mijn vrienden allen om mij heen geschaard ik voel nog steeds jullie warme liefde en neem het mee, alles wordt in mijn hart bewaard het zal de tocht naar het onvergankelijke bemoedigen alwaar de Schepper mij zeker zal verwachten engelen vol van Geest en zo fijn besnaard zullen jullie aardse…

telkens als de dood zijn aanwezigheid laat voelen schaaft hij aan leven steelt een lach zal een deel van mij bekoelen ik herinner de weelde bewust geklemd in gedachten totdat zij als zand door de vingers glippen zij hebben nagelaten de pijn te verzachten * ik maak de dood tot mijn lief om eindeloos te beminnen zullen dan…

als morgen gladiolen geschaafde nerven bekleden zijn mijn dagen eerder geteld en de laatste mij een groet doet toekomen zijn de waarachtige leugens al verteld over mijn innerlijke vrede en aardse capriolen als touwen mij doen vieren om dieper in de aarde te dolen zal dan zout in ogen worden gestrooid of willen de nazaten de opluchting…

een dag na gister de roos bloeide ik keek en zag schoonheid zoals eeuwigheid bedoeld is zelfs in de schaduw van helder licht…

ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even wist opnieuw hoe vriendschap mocht zijn ik was vergeten hoe jong je nog was en de eigen wereld wist te bespelen lachend zoals lachen bedoeld was spelend met woorden en blikkend op muziek van reflecterende akkoorden ik zag het weer zomaar…

aan mij trekken vaak stoeten voorbij ik spreek liever van stille tochten geblinddoekt passeren verdrongen gedrochten elkaar vasthoudend in een rij, zij aan zij doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen omdat de ziel maar niet wordt bedrogen immers die is al met te veel spagaten gevuld ze zingen het oude…

als jij mij ziet hoort mij ruikt dan ben ik dat maar meestendeels niet het is haast een bindend zicht dat zich vertoont in jouw licht mogelijk vertroebeld door gevoelgewicht of gekluisterd aan lijfelijk beklijven * als IK naar je staar beluister jou proef dan ben jij dat ook maar mezelf misschien nog meer het…

als jij mij ziet hoort mij ruikt dan ben ik dat maar meestendeels niet het is een verblindend beeld dat opduikt in het verschiet al strijken mijn ogen de glans van een traan en voedt mijn glimlach, nu en dan, jouw zieltogend bestaan ik ren soms zomaar weg om het eigen hart te ervaren en vraag mezelf dan af waar voel ik het nu…

nog erger dan het sterven is bij leven verlatenheid erven en chaos je zuigt in een kolk waar de ziel likt aan een scherpe dolk *dans le paradis du coeur* het touw naar de hemel lijkt gebroken de opperherder is, onaangekondigd, ondergedoken ik hoef niemand te vertellen hoe mensen mensen pellen *dans le paradis du coeur…

stuur ik nog wel op dat wat komt of lig ik aan een infuus dat mijn bewustzijn verstomt verlies ik de grip, zo die bestaat, op dingen van belang lijkt het maar zo en gaat het onvoorspelbare gewoon zijn eigen gang het lijkt uitkijken naar iets dat een mens verwacht maar waar de tijd meester is, en mij als onderdaan veracht…

ik plukte een verlaten zomerbloem die nog verlangde naar een zachte zoem zoem wat zoete sap had zij nog te bieden aan die geelzwarte zuigende lieden in mijn handpalm brak de steel ik droogde haar in jouw memoires: het laatste deel…

onder een levensboog met goudblinkende trompetten staat met wijd gespreide armen gekleed in een laken vol witte rozetten de Beminnelijke Maagd, eeuwig verlicht door een fakkel in elke hand het is haar gelukt een verzonken hek te openen aan de hemelrand zij strijkt met warme honing over een zwartgeblakerde ziel en bevrucht opnieuw de zin die…

al smeult het as en is vuur als de dood waakt er toch een vlaag van puur purperrood over verspreide paden door onzichtbaarheid opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken hoe…

wat schuilt er toch in mijn gedachten wie stuurt de stilte in mijn hoofd hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds…

icke bluuie effe op, gelieck oewe sieje, as die skemering faelt dun daeg is dan bestreeje ende draoge miene swaore haande meeje naor die fraogende naegt moei van slegts eene etmaol geleeje ut flacke ontwaockt as allengs ut ligt sich ieler verspriede telle skraope sich sulcks bie elckaore, leefe betaest ut geniete urstes…

gister verliet ik mijn huis van dromen en verlangen ook de straat bleef leeg geen leven wist ik te vangen zie weer de steegjes waardoor ik liep in jonge jaren het was toen al dat ik haast dagelijks in eenzaamheid sliep seizoenen waren als elastiek of doods in de rek leerde slenteren zocht kontakt in denken bladzijden vol met verlaten…

liefde schijnt in de schaduw van de nacht het draagt tederheid stilte en donkere passie ook ongrijpbare pracht liefde is aards verward in kluwen van oplichtend verlangen soms puur en enige tellen in ogen te vangen…

moe word ik steeds meer van al dat rijmen en dichten wroeten in de ellende, keer op keer ik kan mijn voeten niet meer lichten er gaat wat voorbij aan woorden en tranen zeg maar leed het vreet aan mensen zuigt je leeg als door een non-stop slangenbeet daar zijn er nog die aartsoptimisten van bloemetjes, bijtjes en een door liefde…

ploosje roosje gladdegans dopke sopke panseflans ganseflans in een heel bronstig doosje somme lommer kommeretijd stijf is kwijt in zomerwijd dijtje watje schilletje bommer de bom geitje dom kusje op een heel rood tomatenbilletje…

als ik ben, gelijk de doorsnee mens en dat ben ik wijk ik niet af van uw goed en kwaad of lief en leed in luiheid en verboden daad als ik mens ben gelijk allen ken ik u en speel ook toneel met geopend doek kijk dan de zaal in gevuld met uw zielen maar door de belichting blijkt dat een schimmige look oh zeker, ook ik…

de vormeloze stenen die mijn zwijgen dragen rusten in een kloostermuur als engelen rond de ziel beschermen zij de stilte nadat mijn stem van een donker geruis beviel er is ook liefde die warmte wil bewaren hierdoor behoeven alleen mijn handen de eenvoud te verklaren…

ik heb dit jaar van het versgemaaide gras de geur nog maar één keer opgesnoven zeker, de zon heeft het groen wel degelijk verwend en spattend nat heb ik ook wel herkend toen regenbuien zonnestralen van licht en warmte wilden beroven * thans kleurt de hemel anders blauw en sloten lijken geulen zelfs de wilg weigert zijn…

. ik leef in de baarmoeder van de zachte dood adem het sterven in onderweg naar haar maar al verwacht zij de zwarte madonna mij in haar vruchtbare schoot en ben ik aldoor op zoek naar mijn zoetste min het levend gemis blijft de baar verborgen in hoop geeft het leegte zin .…

verleid mij niet of juist wel te denken die ik ben of verban mijn gedachten bijwijlen naar een hemels paradijs waar ik slechts die ene vrouwe ken ontbloot van zeden en kleed doch getooid met zacht betoverend vlees dat verzuurde appelen nog verzot zo zoetig spijst zij krult langs mijn haren stroperig van kruin tot zool omringt…

ik ben er voor jou ook al raak ik je ver in het samen zijn, her en der al zou ik aardse klanken spellen en jij van achter afwezigheid denkt ik kan slechts fragmenten tellen liefde kent een ritme gelijk mijn hart jou met zijn slagen wenkt…

ik bloei even op als de schemering valt de dag is dan bestreden en draag mijn handen mee naar de nacht moe van slechts één etmaal verleden het vlakke ontwaakt als allengs licht zich verspreidt minuten schrapen zich dan bij elkaar, leven betast het gevoel pas in de avond besta ik weer; kortstondig van duur dat is wat…