Alle inzendingen van Julius

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

ik ga maar roept mijn gevoel nog langer hier verblijven gekluisterd aan een onaantastbaar doel is teren op starre beelden, vastgespijkerd aan ijle lucht ze zullen eerder, wat komt en gaat, aan stijfheid rijgen hoe kwetsbaar is mijn hiel onder deze verlopen zucht…

mijn vingers die in geuren wenken strelen heur haren aanvoelend als van zijde haar borsten bewegen in zacht zuchten die meer dan schoonheid schenken en niet in afstand vluchten terwijl de huid als pril gras schemert in een open weide ogen als zwarte kralen bespelen in andante het ritme van het hart verborgen achter voile mij…

de handen reiken niet verder dan het kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels…

wat is toekomst als de avond al valt kan ik morgen nog zien als voorstelbaar zoals ik in mijn jeugd naar dat wat komt nog als onbevangen en eeuwigheid ervaar mijn vel rimpelt, verdroogt doch de ogen zien de schoonheid almaar meer gedragen door wortels van ervarend verjaren die het heden maar ook verleden; mijn levensweg…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

mijn haar nog immer lang, over oren op weg naar schouder verdunt in allerijl, havens komen in zicht, op het slagveld ruist het voorlaatste riet het wordt er kouder is het vizier op mijn zwanengezang gericht raakt dan ook de geest gekweld, wordt mijn kijken naar nog meer staren overgeheld dicht ik almaar dichter dan verlicht…

als een woord een voor een zijn letters verliest blijft leegte achter het is de stilte die zonder vorm naamloos bevriest…

even fijn aan niets denken naar buiten wenken er wordt langzaam licht geboren; huizen in ochtendgloren zo hou ik het vandaag wil rustig mijn wereld openen laag voor laag…

de dag joeg me vroeg uit de veren een kus zei doeg ik hoefde niet weder te keren…

ik zeg niet wat je al weet pak het ook niet in het blijft dan zichtbaar het is immers niet een schaduw die ik bemin…

een open blik was gericht op uiterlijk gewicht ik verloor tijdelijk zicht op een innerlijk gedicht werd in een droom gelicht waar zwaartekracht om niet is gezwicht voor pronkend schaduwlicht: ik raakte gaandeweg ontwricht * de dag stuurde een bericht, “van ijdelheid wordt u beticht, als verblind door een nakend wicht, hervat derhalve…

een bloem draagt bloesem in het avondrood verzacht het ademend lood vertraagt een onbekende dood het daglicht schijnt zich toch wijder te verspreiden zelfs over een grijze berg heen die al metselend gedacht een toekomst dicht ergens gloort het weten groter dan de zwaartekracht waarvoor een droom menselijkerwijze zwicht het eeuwige…

stormen jagen water op tot onstuitbare krachten tegelijk en niet alleen in herhalende nachten komen dromen de ziel bestuiven vol met opspelende wenken snellen mijn cellen voorbij zonder te groeten, te wuiven of aandacht aan mijn ego te schenken alsof ze samenspannen om dwaze geesten uit te bannen en slechts doelgericht naar onbevangenheid…

ik treur niet om verleden seizoenen als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog op onbekende gevoelens wachten zullen mijn herinneringen nog verder vervagen? “ the past will start again tomorrow” het heden zal zeker…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

als gevoel mijn levenslust naar binnen trekt en ondraaglijk lijkt roept de aarde terwijl zwaarte mij toedekt ik val dan neer, haast stotend, ten gronde splijt uiteen in stervende delen van koude rillend aan overmacht gebonden kijk stuurs nabije verte in gedragen door lijfelijke steunen, verscheurende schreeuwen doen mijn hart kreunen…

het regende toen ik afdaalde langs ons pad met ingesleten treden het was al lang geleden dat wij hier waren heb het lang gemeden ik was het zelf die deze weg als het ware vergat ik ruik nog de zomer van toen met zoemende muggen maar hoor ook de kwetsbare stilte tussen ons beiden je sprak in sprankelende blikken over jouw luchtige…

uit de ranke glazen tombe ontspruit een hemels bloesem groots toont de schepping schoonheid van stervende blaren opdat de ziel gevoelde eeuwigheid blijvend in ons kan bewaren. diffuus licht besprenkelt dit panorama en verspreidt de geur van onvergankelijk goud welke sierlijk met knoppen lijkt verweven: kunst is daardoor nimmer oud…

hoog op de poten elegant in zijn draf wat hebben wij van hem genoten hij is niet meer Axel Geza ging en wel terug naar af in zijn jeugdige jonkheid zo soepel en ongedwongen haast springerig van aard lief, de onhandige staanders van deze edele Vizsla waarvan de schoonheid telkens werd bezongen na zoveel jaren is hij gegaan…

het was stil in het lawaai van afwezige ogen geluiden van hun ziel beroerden ons aller hart toch brak het ijs toen na klanken van gedeelde smart ‘t licht zich af kon stemmen op het heden ieder werd op zijn unieke wijze verder vrijelijk in eigentijdse cadans medegezogen opdat zo weer de toekomst kon worden beleden…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

je straalt voor mij in gracieuze lijnen gekleed en bewegend in schaduwkleuren jouw sprankelende geuren daarvan heb ik enkel weet, wil dat ze in me wonen je ingetogen charme geeft betoverende ogen gedragen in een tedere tred de kaaklijn, soms met haren bedekt, doet mij ontroeren schept mijn beelden; schoonheid wordt in mij opgewekt…

grijs getinte heuvels tekenen zich af op de ramen van mijn doorzonkamer ook al is de zomer reeds lang op zijn retour en de dag allengs meer bekort is het stof nog kraakhelder zichtbaar op mijn vinylen vloer en dressoir de hoge zetels hebben, door het oktoberlicht beschenen, nog niets aan waardigheid verloren het gobelin bloeit als nooit…

Naarmate de tijd voortschrijdt En ik nog vaker de ochtenden tel Dan wel dagen overwin op het licht Doorzie ik de beslagen schoonheid Van ieder elegant vrouwelijk wicht Ook al ziet men mij als oud vel Dat steeds dichter de aarde nadert Dan denk ik heimelijk doch opgelucht Wacht maar totdat de roest ook jullie betast En uw spannend vlees…

Morgen zie ik engelen In het oosterhout Zij worden op doeken gedragen Herken ik dan de eenvoud Van enkel zwijgende vrouwen Uit mijn verbeeldende lagen Zij omarmen mij zonder te raken Verwarmen met open ogen In licht waarvan de dichter Woorden wil maken Zij spreekt Oorspronkelijk In galmen van gewelven Ik luister en droom Overbrug haar…

ik verpoos nimmer meer in een diepe gedachte dat gaat allengs aan mij voorbij een vierend touw slingert thans met eeuwige bewegende beelden of draagt een haast uitgerekte veer mij nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen…

ook al oogt de lucht zomers blauw en het late groen nog steeds tot verbeelding spreekt vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn…

tussen spiegelende wimpers, koolzwart getint, kijken herfstbruine ogen verlegen van mij weg een broze blik zoekt dragende aarde maar lijkt er niet te geraken ook niet als ik jouw warme zucht voorstelbaar in mijn handen leg misschien door de vochtige glans uit vertedering door een glimlach die ik je schenk lippen als breekbare…