Alle inzendingen van Julius

het is luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

liefde bedrijven is pogen blijvend te verblijven tegen warme lijven die gewillig aan elkander willen beklijven om op herhalende vluchtige dromen te drijven en als zacht schurende schijven de passie nog nog meer opdrijven…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

het is al lang geleden je zou haast zeggen in een gedachteloos verleden dat ik naar jou schreef ze waren koud, die korte zinnen gekrast met aangelengde inkt ik heb het nabij zijn gemeden kruiste de degens vanbinnen heb zodoende de eigenliefde verlinkt leve de republiek schreeuwde ik tegen het laatste kladblokvelletje van goor uitziend…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…

als ik drijf op de schaduw van heden en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief maakt het ademen diepe sneden roept de rust en komt de nacht als een dief niet dat ik door het sterven ben aangeraakt of vast de wakken tel voor morgen, door deze of gene word gelaakt neen, de ziel is gedwongen verborgen toch bouw ik op oude stenen zij vormen…

er zij licht denk ik even en word zonder zicht voortgedreven als passief verwijlen in de draaimolen van oneindig ijlen ik zwaai naar omstanders in de mist zie slechts schimmen waarvan de armen zijn uitgewist er zij licht vaak door schaduw ontwricht…

diep zinken is naar leegte dalen treden overslaan blindelings dralen op één been hinken nog minder dan dat zal verdwalen zijn in wat al verborgen is roepen naar gesloten oren met minstens een dikke laag vernis de zwarte echo bekoren geluiden die weerkaatsen tegen gedeukte dromen in de adem haasten dat een bonkend hart moet…

hij was de grote meester schuilde in een omvangrijke harnas van menselijk genot deelde zijn hoge C met passie en elan was op roem van mij, van zijn publiek verzot geen tenor heeft mij zo diep geroerd, mijn vezels doen trillen en de ziel met herkenning gevoerd gelijk een Schepper het zou willen…

achter haar vlakke hand; een collectie slanke vingers met veel zilver gespalkt in diverse lagen en dikten bedekt zij haar mond; zachte zwoele lippen als wachters van een vurig gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven…

raap de bladeren, mijn zoon in het woud van morgen ze vertellen van wat is geweest maar vooral wat komt en dragen de vergankelijkheid, het sterven, doch ook de nerven van wijsheid die bevrijdt buig, mijn zoon voor de aarde in bloei vertraag je pas bij het voelen van het zachte mos denk daarbij aan de mensen die onevenredig woelen…

vredig vrijuit vrijen in den vreemde met een vrijvrouw zonder enige scrupule is hangen aan gekleurde ballonnen of zweven in wilgenbomen van chocolade het is zuigen aan slagroom met aardbeien ongeremd, verblind en onbezonnen alhoewel het naast zo'n schone neervlijen reeds het ervaren is van genade eer ik werkelijk ben begonnen ach, wat…

verderop in de straat zijn er vestingen al vroeg in de avond met rolluiken gedicht ik heb niet de indruk dat er veel is te halen nooit heeft men daar dieven zich zien verdringen of dat er binnenshuis kwalijke daden worden verricht daarentegen zet ik de deuren wijd open dat wil zeggen aan de achterkant kan men vrijelijk naar binnenlopen tenminste…

een sta in de weg, ben ik ook terwijl ik langdurig zit op de juiste momenten ja knik en eindeloos tot de schepper bid hoe is dat zo gekomen daar ik toch goed van zins ben de werkelijkheid onderscheid van dromen, verderf en schoonheid door en door ken het is als kleurloze verf op een palet op het doek verwerkt tot blinde vlekken waar…

een laatste strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk…

spanen hangen langs de boot een stroom drijft me voort ik weet niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar…

ze staart naar mijn ogen aldoor als ik niet kijk glimlacht een heel verhaal gaat op in de verbeelding die opnieuw geboren lijkt wat tekent mijn mond die blijkbaar een verleden verraadt zij aait de hond die haar achterlaat met een lege schoot en keert in haar wereld terug hij die zij verwacht is vroegtijdig uitgeloot de pijn…

jouw hand glijdt langs mijn wang zoals de najaarswind de bladeren streelt het ruisen is meer dan een geluid iets dat nimmer verveelt het duidt op een geschenk naar verluidt het draagt de stilte als een zoekende bruid…

langzaam schraap ik de roodbruine korsten van mijn bezeerde arm; het is peuteren met pijn negeer het lijfelijk alarm niet dat ik zomaar naar bloed zou dorsten het geeft een aanhoudende kick en dat is dwangmatig fijn voorzichtig gaat mijn nagel langs de rand van gestold vocht op zoek naar reeds blootgelegen huid maar bij de onverwijlde…

benoemen is een vruchtloos verpozen in het ongekende immense heel-al toch ontkom ik niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel er niet meer voor weg kan rennen dan wel kan zeggen wat ik er eigenlijk mee bedoel of dat ik deze gewaarwording, zo maar, zelf heb uitgekozen…

zoek geen schoonheid in bedrogen ogen zij kijken zonder glans de kilte heeft ze gewogen en naar de schaduw geleid daar spreken dorre takken met zout getraande bladen over desolate vlakten die als verstomd hun verleden verraden…

ik ben voor de stilte gezwicht en heb volgens mijn aard zo min mogelijk uitgericht refrein: hij is weer trug hij is weer trug dat kleine grijze ventje gooi maar letters op zijn bord hij maakt een dichie voor een centje de lucht is dan toch opgeklaard opdat u zeker niet gaat gissen of anderszins ten onder gaat refrein: hij…

gij zult niet, aldus sprak de meester, iedere dag uzelf bevredigen dat verbleekt het dichterszaad het is dan zoals woorden in het luchtledige legen…

ik lees nog eenmaal mijn verkreukeld testament met een christusdoorn naast mij op de vensterbank zo vaak heb ik mijn laatste wens herschreven waar het nu nog maar één enkel woord kent mij rest slechts "dank" voor de moeder van mijn leven…

ik heb je lief mijn medemens vooral in goede dagen mijn gemoed is dan opgewekt, kan zoveel geven ik hoef niets te vragen als een tegenwind mij overvalt, mij tegen de aarde knalt hou ik mezelf voor door jou en jou te worden gedragen ik hoef dan niets te vragen…

vandaag zaag ik niet door heb er de fut niet voor niet dat ik me er aan stoor als ik enige onvrede hoor er ging ook niets teloor brak geen boor of heb een dichtgeslibd oor nee, mijn gedachten zijn goor en dan moet men zwijgen geen ellenlange rijmpjes rijgen over zuchten, laat staan hijgen daar ga ik uw ziel niet mee bedreigen mijn…

als slechts de buitenkant telt zal genegenheid niet gedijen wanneer jij van anderen vertelt als enige maatstaf van leven val ik telkens terug op de keien word ik in de hoek gedreven niets blijft echt van mij over een ziel zonder mond of die boom zonder lover een niets iets de gedoofde lont het brandend water kan dan niet meer vloeien…

een geblakerd plafond, wanden met verscheurd behang, een totaal leeggeroofd huis dat negatief doordrenkt mijn gedachten gepaard aan een duistere dodenzang jij raakte in toenemende mate, beklonken met een stalen gezicht, de loodzware deuren van een sluis waar wij eerst nog kolkten van genot en naar elkaar werden toe gezogen, zakkend…

de pas ontloken zomer kent al een weelderige bladertooi als een overrijpe puber te vroeg volwassen nu al aangrijpbaar mooi het doet mij even verwarren dit ritme van de natuur zal het lover nu eerder vallen heeft de koude dag nog rust voor een vredig openhaard vuur? och, ik mijmer maar wat, turend achter een raam en het water al…