Alle inzendingen van Julius

langzaam loop ik leeg gedachten verdwijnen als ik de zwaarte van mijn gevoelens weeg zij zijn omrand met gekartelde lijnen wegrollen kunnen ze niet dan wel morgen in enige hoop verwijlen ik zie de zon schijnen maar het leven niet herrijzen de groene bladeren gloren maar blijken onmachtig mijn ziel te bekoren traag valt het doek…

mijn neus draagt nieuwe glazen omhuld met lichtbruine ringen verbonden met twee schelpen door armen van gelijke kleur kan mijn ziel nu beter ontwaren daar ik de omgeving scherper zie zal herkenning ontdoen van het maren heb de waarheid weer onder de knie amen wil ik het uitzicht eigenlijk wel knechten? neen, mijn verbeelding…

nog blanco is het beeld waarop ik mijn dag wil verhalen als mijn vingers zich vast warm lopen door van links naar rechts te dwalen op het door as vervuild toetsenbord er zit een vlieg rechtsboven op het scherm en terwijl ik dit schrijf daalt zij teder af zoekt haar plaats vlak naast de grijze berm alsof zij wacht wat ik te lezen verschaf…

dichter in de lage landen wat dweilt gij met inkt op het edele pad naar werkelijk schone poezie zo weinigen hebben weet van uw talrijke woorden slechts enkelen vinden de weg naar het fenomeen De Slechte daar ligt nog voor een euro al uw uitgebraakt lief en leed dat u met passie hebt zitten knechten ach, u hebt nog geen bundel…

wel te ruste de dag is volbracht geef me over aan het onbewuste of het zoete van Orpheus' macht wat was het vandaag weer denken denken en denken aan alles en iedereen aandacht schenken die men zo zeer verwacht of liep ik mezelf achterna wilde zovelen verlichten verenigen wat onhaalbaar is aan hen die turen achter de begonia's bevrijdende…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

nimmer eenzaamheid gekend of heb je het zielenkleed nog niet afgelegd en ben je aldoor met lucht verwend? ook doelloos van deur naar deur gerend en heeft het uiterlijke slechts in schijn belegd opdat de leegte moest worden getemd? of lig je tussen dode stenen geklemd? eenzaamheid is aan de mens eigen wanneer wij blijven zwijgen of…

icke draoge in miene aerme unne keint te waerme ende drooge haore traone welcke ut gesicht beglaenst sie moge sich geruste waone daer sie in miene haorte is gesloote ende foele miene haent waor unne kragte is onsloote om unne kouwe wegge te slaone welcke over dees menscke is gelaent icke wige hin ende were ende met miene glaensende…

regen een hemels degen houdt mensen van de straat ik voel me veilig onder de plu maar stap in een plas nonderdju was al verlaat en na een uur van verdwalen neem ik lijn veertien naar Zeeburg om toch nog op tijd ergens het begin te halen vraag me af of hij wel gaat veel trams passeren maar de zondag kent een ander ritme mijn lijn rijdt…

treur maar niet met de dood in het verschiet je zult vergaan, niemand is met je begaan al roep je nog zo hard, vol van smart het doel staat vast, het is tot ieders last ik schenk je een lach, ik maak daarvan gewag alhoewel zuur van aard en aan haat gepaard kon je niet velen, laat staan mijzelf met je delen je was geen vriend, dat had je niet…

ik leefde liefde lang langs lange lanen van een zomers groene lariks in weelderige bermen zocht het droog donzig gras langs water met witte zwanen waar glinsterende libelles zwermden en ik prille stilte las wuifde met mijn wimpers naar naderende mussen die ogenschijnlijk bij iedere tedere tred moederaarde wilden kussen ontroering…

ga voorbij aan het voorbijgaande het was slechts een onzinnige brei dat zich tot heden schijnbaar krakkemikkig in u een weg baande of nog gekrast moet worden op een lei gelijk de tien geboden op stenen ook zij vielen in duigen leg die lei toch opzij koestert u in het gevlei gij zult niet buigen neem de benen ga bij voorbaat…

de club voor vrijheid en democratie heeft Verdonk kennelijk aan banden gelegd zij had zichzelf al meer invloed toegezegd: een voorschot op haar eigen inflatie toch toont een luis in de pels ook haar charme ze legt verdeeldheid bloot, zonder erbarmen…

één kip uit mijn ren is de favoriet een hen, derhalve een griet maar dat even terzijde het beoordeelt mijn gevoelens niet ik zou, ten aanzien van een kip, het onderscheid in sekse willen vermijden alhoewel ik de haan, het moet gezegd, geenszins onder zijn schonere outfit zie lijden dat schijnt evenwel bij het menselijk soort zich ietwat…

ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder sprokkelend soms met kwakkelen zin en tegenzin ik spin het gewin spreek woorden van liefde die ontspoorde van tegenwind en hakkelen over onbemind ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder van liefde, sprokkelend of ontsporend soms kwakkelend in tegenwind met zin…

nu mijn krimpende jaren zich doen ontwaren in een schaduwrijk vooruitzicht dan wel mijn wegen zich ter kimme nijgen terwijl ik dubbel waardig op mijn einde ben gericht ervaar ik de geringheid van mijn schatten die als het ware mij eerder als bezit zijn toegedicht waarmee ik mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht…

gij zijt mijn toeverlaat in het eerste en zeker laatste uur fluister stilte in mijn beide oren gij, mijn alter ego, vriend en innerlijke buur kijk over de dag van morgen heen zolang gij mij dient, uw naaste in mijzelf, en ik de voortschrijdende schoonheid zal bekoren labidura riparia labidura riparia ik herhale uw…

eerst als ik mijzelf niet meer afwijs en zie wie ik werkelijk ben heb ik voor niemand nog iets te vrezen ook al tracht men mij nog zo te raken te schofferen of klein te maken door geen mens kan ik nog worden afgewezen ik zeg niet dat dan de wolken zijn verdreven of een oude leegte wordt gevuld maar kan wel beter zien met welke mantel…

ik zie mezelf door het oog van de ander een niet geringe verdienste ik blijk nog immer een arrogante kwast en ook niet een van de minsten zo stel ik al turvend vast bescheidenheid was mij al jaren een flinke doorn in het oog ik twijfelde, kende vele maren waarmee ik mezelf altoos bedroog wie zijt gij dan echt vraagt de oorwurm in…

het is fris bij dageraad mijn voeten, nog vrij van sokken en schoenen voelen nog de warmte van gister, enigszins verlaat, dat wel, stel het is vandaag nog als voorheen was er niets nieuws onder het firmament dan teer je op herinnering zonder dat je op een verrassing wordt verwend dat wel stel het is als de dag ervoor…

ik ben naakt geraakt een blakend wonder weliswaar gelaakt met veel gedonder maar teneinde mijn uiterlijk geenszins verzaakt het was ook niet erop of eronder ontkleed liep ik door de stad de ogen omhoog het regende niet, gelukkig, ik werd dan niet nat alhoewel wat zouden de druppels doen hun weg zoekend langs het behaarde…

waarom toch zit jij alleen besloten in het web van het alledag zie maar niet dat ook ik ben overgoten met tranen van hetzelfde slag men kan gevoelens niet wegen zeker niet die van oorspronkelijke aard maar waarom zou ik minder lijden onder de beperkingen welke ik in mijn leven heb gebaard…

mijn stemming zit vaak gevangen in Himmelhoch jauchzend zu Tode betrübt als ik dan door Sturm und Drang word overvallen is abseilen zo aantrekkelijk, een groots verlangen met mijn Über-ich, gedragend als übermensch ervaar ik een Goddelijke Aha-Erlebnis zodra ik stoer afzak langs rots en lijn nee, ik verzeker u het is absoluut geen quatsch…

zwijg maar de woorden die pijnigen in het woud van mijn overladen gedachten waar ook jouw blikken oeverloos eindigen en geen bladeren zijn om verval te verzachten gevallen bladeren dichtgeslibde aderen zelfs het binnenvallende licht kent dode vlekken het is dan wel op mij gericht maar kan wat gebroken is niet bedekken dode vlekken…

het rijm in dit gedicht is voornamelijk ontleend aan een man die speelde op zijn eigen maat er werd hem zeer veel eerbetoon verleend hij kende de psychologie van de straat to be or not to be karakters zoals wij konden ontmoeten onder het Engelse volk, eeuwen geleden hij volgde daarin zijn onvolprezen route geen mensenziel werd ten tonele…

het kabinet zocht de "man in the street" daalde af naar de geluiden uit het volk ieder gaf adviezen uit zijn eigen wolk had slechts kennis van zijn bekende "wiet" één dag coffeeshoppen was beter geweest men verruimt daar snel de politieke geest…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

jij met je zwarte stipjes en je vleugeltjes als rode jas je pootjes als tedere lipjes mijn vriendje, toen je bij me was ik had je gepakt uit de lucht met grassprietjes in een doosje gedaan van morgen slaakte ik een zucht je was stilletjes van mij heengegaan…

ik heb een vogel in een kooi zijn veren vallen nimmer uit jaagt al jaren achter zijn prooi met een eentonig piepgeluid ik hoef slechts een knopje in te drukken en hij levert zijn werk op maat soms wil dat echter niet gelukken als de batterij haar leegte verraadt in alle jaren heeft hij er pas één verslonden al is dat wat overdreven uitgedrukt…

een schreeuw uit mijn hart laat zich vaak begrijpen als smart een glimlach daarentegen laat mijn last lichter wegen echter een traan is zondermeer met veel gevoelens begaan…