Alle inzendingen van Julius

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

een lans doorsteekt mijn hoofd borst buik zo alles, het verwondt het splijt mij, mijn wereld; een vaste aarde het pint mij in de weke grond de storm schudt mij sterk als speelbal naar alle kanten warrig worden mijn gedachten wazig het zicht op gehavende restanten en jij jij stroopte de schellen van mijn…

het was stil vandaag ik was niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou niets zeggen vertelt soms meer dan dreggen naar nutteloze woorden het was stil vandaag bij jou…

ik slenter, stelt u zich dat voor en ga zo mijn weg vaak in gedachten diep verzonken dat hoort ook zo immers een kip neemt ook tijd voor de leg ik heb oog voor ernstige zaken niet dat ik perse tot meer wijsheid zal geraken neen, ik denk omdat ik ben zoals een wijs man al eerder zei ik ben een slenteraar, zo een van: als het nu niet…

wat ik schrijf gaat jou niet aan het zal je immers toch niet raken je zult mijn gedachten niet kunnen verstaan als ik vertel van mijn droom; het zoeken naar gevoel, dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel zeg mij wat gaat er om in jou ik weet, nu gaat het mij niet aan alleen jij kent…

telkens als ik ga en zeg mijn tijd is daar, sluit jij snel je ogen alsof een knop wordt omgedraaid, jij naar binnen wordt gezogen diepte vezandt dan in een verkoeld gedag, verkleint al wat is gezegd is het de pijn van verscheiden die je in vermeden woorden legt…

al droog ik met tedere overgave een traan de weg naar jouw pijn kan ik niet gaan ook al raak ik zo nabij een hand eenzaamheid is voor mij een onbereikbaar schaduwland…

in willen begrijpen zit rijpen besloten als ik dat zo beleef ontdek ik mijzelf in jou en word jij in mij gesloten…

mijn raam verschuilt zich achter zachte groene tinten van bossen en bomen ik voel al wat gaat komen van najaarskleuren droom ik van nevelgeuren die allengs verkondigen dat de zomer verouderd raakt ik pluk de laatste vruchten eer de natuur het zichtbaar groeien staakt zo drijven mijn gedachten naar het veld van verwachten…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

hoor mij leegtes vullen van letterloze schimmen die weerkaatsen tegen dik geplamuurde blinde muren het schaamteloos vallen van geschuurd gruis neem ik waar als neerstortende onthoofde woorden zoveel lagen door de jaren heen geworden tot ontedeld gekunsteld eelt geraken tot stof van antieke beelden de ziel tot naaktheid gedwongen…

zing mijn dicht met rollende lippen als een golvende stroom langs milde oevers met sprietend gras voer mee met de waterige letters in noten gevangen en vind de melodie in een draaiende kolk daar vormen zij benedenwaarts gericht een spiraal van klanken waar de echo luistert haast onhoorbaar naar prille woorden zo vindt mijn dicht…

ik stapel soms dorre bloemen op mijn veld van gevoel was er eerst blinde hoop naar glanzende verwachting zoals bijen zoekend zoemen onbezonnen ruikend aan een honingzoete struikenknoop in de waarheid echter kwam allengs het starre beeld van de zure aanwezige verdroging in een verstilde waterloop woorden tellen al lang niet meer terwijl…

de rimpels langszij mijn ogen plooien zich bij iedere lach zij vormen als vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen…

ik dicht het lied van de stilte met klanken van niet gekende ritmische noten gedragen door wijdse nevelbanken en zo hemels onverdroten een zonnestraal doorkruist deze vochtige vlagen als een strijkstok door licht gedragen dan hoor ik slechts in het aanschijn van de dampige kilte dit unieke lied over het wezen van de stilte…

in de stilte wordt zichtbaar wat zuiver is ik spreek niet over kilte maar van rust in een woordloos gebaar woelige stromen drijven naar de zee waar ik in de ontluikende kim een groeiend vertrouwen omhoog zie komen in die stilte van rijzend genoegen waar zand en water komen en gaan vertelt mijn ziel dat eb en vloed mij altijd al…

ik voel mij in de rust van je schoot droom daar tijdloos genieten uitdijend als kringen in de sloot waar ik over schrijf zijn de koesterende blikken en strelende vingers, over mijn vragend lijf ik spreid mijn letters over stille gedachten waan mij even in jouw paradijs wat mag ik meer verwachten op deze herscheppende reis…

ik vier de vreugde van de druiven het zoete feest langs jouw ranken streel bladeren met vingertoppen terwijl een zomerwind getuigt van zuchtende klanken mijn fluwelen deerne plukt de gerijpte vruchten met kwetsbare élégance laat ze mijn mond raken op mijn lippen dansen…

ik wil zo graag mijn diepste verlangen ketenen aan mijn ziel of strak omarmen bezingen met liefdesgezangen het zegt zoveel over het aardse lijden nog meer over ons menselijk bestaan we willen de onontkoombare eenzaamheid zo aldoor mijden ik wil zo graag die momenten herbeleven, de tellen van intimiteit, maar word dan gejaagd…

in de ogen van mijn kleine meis toont liefde haar gezicht zo wordt in stilte een ongeschreven vers gedicht…

in het geweten is vaak het verleden van ijzige gedachten opgegeten het verschraalt de zachte milde wens maakt de huid tot afschermend schild ziet het verlangen door een ongeslepen lens toch straalt, soms heel even een gloed van zuivere glans door vermeende muren, als een vergulde lans het doet het gevoel een tel bestormend beven…

er zijn van die momenten dan splijt een oud gevoel zich van mijn nieuwe lente als oude zuigende wortels schraal, zo gevoelloos koel een onbegrepen negatief verbeeld in grijs en zwartwit hoe de ziel werd verscheurd nimmer zal die herinnering alsnog in zorgende liefde worden ontwikkeld laat staan in een zomers bouquet worden gekleurd…

zijn stoel was leeg het was nog zo pas dat hij daar in zeeg in zijn wereld met het zijden kussen; tot op de draad toe versleten en aftands met zijn zetel nog slechts verbonden door twee lussen zacht met verloren glans ik voel, hij is niet weg ruik de geur van zijn huid zijn ongewassen haren deel het verdriet van zijn verloren bruid…

als verstrooid dichter in de beschouwende schaduw weef ik mijn gedachten van al dat ontgaat aan licht of zicht of verwachten geborgen en verborgen in de mensenziel u zoudt haast gaan denken is leven slechts zwarte inkt: het vergaren van zorgen ik vertel u van schoonheid van vragende tastende vingers de weelde van ingetogen blijheid…

varens in mijn tuin spreidend sprietsend als de groen grauwe fontein op de plaza del piedro ik denk , zo denk ik aan de verloren avondschaduw en neem jou peinzend waar; een dromerig zijn je danst het silhouet van wuivende palmen kwetsbaar lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

ik adem jouw zucht die waait als een wind door bomen in het bos ze gaan hun weg als een vliedend gerucht en landen stilaan op het zachte groene mos in mijn frêle gedachten ik hou ze even vast maar laat ook weer los zo gaat het vaak met bevrijdende krachten wat rest in jou blijkt de zielestempel die bouwt na iedere zucht, minitieus…

soms wordt licht als enige straal glansrijk verlicht zonder een letter van taal in het tegenlicht van engelengeduld gebundeld, wel duizendmaal het voelt voor mij als wezenlijk bovennatuurlijk het draagt in mij onschatbare gebaren ik ervaar datgene dat ik als mens wil vasthouden, bewaren nu telt, zegt morgen tegen mij wees…

ik zou je willen geven het kleine van het bestaan het echte beleven zonder visioenen van de onbereikbare doodse maan ik zou je willen geven het grootse van het bestaan omvangrijk in bloemen gehuld maar ook het azuurblauwe zilte water van de oceaan of de dauwige weidevelden door dieren begraasd en alles met onvoorwaardelijke…