Alle inzendingen van Katty

Ik heb de dag gekust er hangt nog dauw aan mijn lippen. Ik proef de puurheid van haar tranend zijn wanneer ik haar zachtjes, voorzichtig met mijn tong van mijn lippen wil likken. Dauwdroppel, uit nevelige sluier drager en spiegeling van het ganse heelal. Natte stille dauwdroppel die in haar zachtheid op d'aardkorst breekt en…

Ik schrijf je niet neer in ‘t mulle zand waar de wind zich rept om jou mee te nemen. Ik schrijf je niet neer op steen want zelfs dan zal de tijd jouw naam laten vervagen waardoor zelfs ik die jou zo lief had je vergeten zal. Ik schrijf je niet zomaar neer in het opkomend zonlicht want bij avondschemer zul je onzichtbaar verder dwalen…

Ze doolde door geplaveide straten van het verleden dwalend in het doolhof langs verloren zijwegen van haar heden bewust de beelden van vervlogen tijden langzaam maar zeker vergeten verder op zoek naar de poort van haar weten.…

Ik schrijf de stilte op mijn huid en voel hoe het frêle broze in zijn lot-gebondenheid door neergepende inktkogels kan breken, terwijl mijn zwijgzaam schrijven soms wegzinkt in de plooi van het leven en ik met gesluierde ogen kijk naar het breekpunt tussen praten en zwijgen vertrouwend op de onafhankelijkheid van het vrijelijke bestaan…

Vertel mij over zwijgende tederheid zodat ik mij ademloos kan laten drijven naar waar de wind mij draagt zonder dat het mysterie mijn naam vraagt. Vertel mij zodat ik mij laat leiden in de stille traagheid van heelals getijden om mij gedragen te voelen als een Goddelijk kind dat met dansende klanken het leven bezingt. Vertel mij…

Vol vuur en vlam verhit in 't spel vol liefde dan spetterend, knetterend verzengend heet eindpunt bereikend ontladende kreet uitrustend in veilige armen uitgeput, gelukkig in dromenland verdwijnend zonder dat je het zelf weet verzadigd, tevree... het spel tussen twee.…

Dartel en kleurrijk fladder je op witte wolkjes drijf je voorbij en vlindert naar mij!…

Ze voelt de pijn nog bij het schrijven - een gevoel dat misschien nooit een plaats zou krijgen: ze was 20 en het waren er drie. De uren onder de douche konden haar niet reinigen. Handen, lichamen, stotende bewegingen, weerloosheid, machteloosheid, stinkende adem, lichaamszweet en afschuwelijke woorden konden alleen maar pijnigen. Ook…

Zachtjes word je in haar schoot gewiegd, jij klein en nietig ongeboren kind. Wat was er toch dat je beving, nog zo onschuldig en zo broos, wat maakte dat je haar verkoos? Je wist heel goed dat dit niet kon nog voor je aan je reis begon. Heel stil, toch innig, verbindt ze zich met jou en ondanks alles fluistert ze zachte woordjes: "Weet…

Ze verdween tussen de massa, weg was haar kader in het bewegend schilderij. Rondom haar begon het te dagen: geuren werden kleuren, vormen gaven hun grenzeloosheid prijs en duwend volgde ze de voor haar nog onbekende paden. Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde…

Als eendagsvlieg geboren worden, groeien, eten, voortplanten, sterven, een heel kort leven aan scherven. Misschien beter zo, heel intens, want langer hier op aarde kan je ideaalbeeld bederven. Seks, drugs, Rock & Roll, laten we de politiekers niet vergeten, vastklampend aan die ene hete zwoele nacht passé composé behorend tot het verleden…

Dode takken, geknakt als riet in een zware storm, liggen verstrengeld, bedekt met glanzend groen sponsachtig mos krakend in hun breekbaarheid. Wollige witte knoppen van magnolia's hoge kantvaren en monarchrozen sieren de nevelige openbrekende hemel. Miezerige regen blijft vallen in stille eerbied. En met tijdloze blik sta ik ontroerd naar…

Suffig sta ik met één voet in de nacht naar de open bloeiende dag uit te kijken en snuif de zoete geur van vochtig gras. Regen valt met verstild getik op elk boomblad, varens buigen en knikken in druppelende cadans. Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert…

Gedragen op ragfijne vleugels van dromen, de dood en het leven onder mijn huid opgesloten, ontwaak ik. Geluidloze klanken van de nachtelijke hemel sterven weg in ijle dissonanten en veranderen in zacht ochtendgegons. Sterren dansen wijkend nu de dageraad eindeloos worstelt om de nieuwe dag van licht te voorzien. Ik wals in schemerlicht…

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

Morgen zal ik mij onderdompelen in de stroom van herinneringen meedeindend op de rust van beeldende gedachtengangen. Om als een kind mij te nestelen in de schoot van het leven, voedend in het eeuwige groeien. Morgen neem ik tijd om uren te verdromen om te dwalen in voetsporen waarvan de afdrukken zichtbaar zijn in het stille…

Met een sierlijke boog duikt mijn wezen in haar vloeibare goud. Mijn vreugde huppelt juichend over de witte spetters van haar deining. Ademloze stilte in de schaduwzijde van haar overkoepelende kracht waarbij erosie de ruwste parels verzacht. In het donkere jou omhels ik de stilte in haar mooiste vormen. Zo roerloos, rimpelloos…

De aan- en uitknop staat op rood, het lukt niet om haar te beheren. Tikkende vingers op een zwart-wit klavier, dansende letters in fracties van seconden verdrukt. Het moet nog inhoud hebben terwijl zij met kort gerokte benen voorbij het raam uitdagend komt passeren, zwarte netkousen deels cellulitisch maskeren en hij haar, zijn lippen…

Mijn hand maakt draaiende bewegingen in de regen van vandaag en schrijft in elke druppel een gedachte neer alsof ik zo het leven dat voorbij gaat kan vastleggen op mijn denkplaat. Ingetogen beweegt mijn hand door het striemend oppervlak van duizenden regenbogen, gekleurd door 't felle zonlicht door elke druppel op d'aarde…

Zo vele dromen jouw levenstrein snelt voorbij vervlogen de tijd. De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

Met weinig verweer stap ik de luid borrelende geluiden van de inktzwarte nacht tegemoet. Mijn denken in mijn armen meedragend wetend dat de zinloosheid van het onwetende, het weten is en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat. Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

Zelfs de stilte is nu breekbaar terwijl elke ademhaling de lucht snijdt. Je hartslag klopt nog in de ruimte met tussenpauzes van net niet opgeven. Wat bindt je nog in dit leven dat je krampachtig vasthoudt? Ik voel jouw vingers die niet meer bewegen en jouw huid voelt klammig koud. Hoe cynisch is dit wachten, wachten op jouw heengaan.…

Heel zacht streel ik jouw zilverwitte haren die een paar maanden geleden nog zo vol grijs waren. Jouw ogen zijn stil gesloten en jouw mond ligt tandloos open. Traag gaat jouw ademhaling soms reutelend op en neer en prevel je onverstaanbare woorden misschien dat je ons toch nog hoorde. Ik fluister in je oor hoeveel ik van je houd en…

Je kust de vreugde in haar vlucht en koestert haar teerheid die als een dauwdruppel sterft tijdens het lachen. En in een vage droom zoek je troost bij je meest dierbare aangename metgezel: de eenzaamheid, eeuwig trouw aan je zijde. Je lacht naar de zon en koestert haar warmte.…

Och ik heb mijn driewieler opzij gezet, hij staat te pronken in de schuur, een rode stoel en wat spinnenwebben, ik werd wat ouder en vergat hem op den duur. Als peuter veroverde ik de wereld, ook al was 't maar het terras, het kleine mierenvolkje en lieveheersbeestjes, ik bleef niet klein en groeide al ras. Mijn eerste grote fiets…

Laat mij wiegend wiegen op de takken van de treurwilg tussen het ritselend gebladerte en het jonge groen van zijn lentekleed. Laat mij wiegend wiegen luisterend naar de taal van de licht wervelende wind en zijn eeuwenoude verhalen van moeder aarde en het Lentekind. Laat mij wiegend wiegen op de melodie van tokkelende, druppelende…

In de ruïne van je gebroken leven groeide een klaproos. Ze bekroonde het gevoel van jouw kwetsbare broos zijn.…

Oud, grijs, afgedankt zit je tussen vier muren wiegend op je stoel turend met die droeve blik naar de klok en haar getik.…

Leeg zijn de blinde ogen die de dood voorbij staren en nog slechts genot uit alcohol vergaren. Met verdwaasde blik doorlopen ogen likt zijn vinger die laatste aromadruppel uit een ledig glas als een verzopen vlinder die zich vasthoudt aan die ene druppel nectar. Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend…