Alle inzendingen van Katty

Mijn blik dwaalt over het eenvoudige verhaal, volgt het hobbelige oude karrenspoor door akkerveld langs klaverblad en gedorst hooi, blijft rusten aan de oevers van het water waar het riet in de fluisterende, wiegende wind murmelend het stil verhaal meezingt. Mijn blik dwaalt mee met het stille lied, dobberend op het waterblad langs…

Wie doorbreekt de verzegeling van het altijd stille zwijgen waardoor gevangen woorden zich loswrikken uit het vastgeroeste patroon en opgesloten pijnemoties zich bevrijden? Ontneem mij mijn adem niet nu mijn wil om los te laten eindelijk de diepte induikt en elk achtergebleven beeld met één grote veeg, onvermijdelijk voor eeuwig…

Dromerig zie ik de kuiltjes in je wangen, de lach op je doorgroefd gezicht. Ik zie het vrolijke verlangen, om in eenvoud samen te zijn. Is het daarvoor dat ik zwicht? Door de glazen van mijn huis voel ik je kijken. Uit die warme, stevige handdruk maak ik op dat je kunt en wilt begrijpen. Ik voel de kracht van je arm rond mijn schouder…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

Prevelend als de fluisterende wind worden woorden geboren op mijn lippen. Licht als een donzen vlok, jouw luisterende oren strelend, dekken ze warm het broze hart toe van een liefdevol mensenkind. Dauwdruppels, miniscuul, klaar, helder en zuiver, glijden schuchter over de nerven en pronken op het zonneochtendblad, volgend elke levenslijn…

Wit glinsterend ligt het sneeuwtapijt er bij. Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar…

Het zijn de fijne snaren die je gaat bespelen: zoekend en toch licht dansen de akkoorden van het spel van het leven. Spelend, voelend, beminnend, koesterend op de toonladders bewegen zich woorden, het beeldend geluid van de hoogtes en laagtes het ruisende sprankelende beleven het luwen van heftige orkanen het lichte andante bewegen…

Ik ontdoe mij van het aardse kleed en ontvlucht mijn geboorteomhulsel, weg uit het keurslijf waarin ik werd gewrongen waartoe ik nog steeds word gedwongen zodat duizend en één gedachten worden geboren gevangen in het grondstoffelijke wachtend opdat iemand ze zou horen. Laat mij dan terugkeren laat mij dan transformeren laat mij…

Als versteend kijkt ze met starre blik voor zich uit met de plotse hardheid van gebroken ogen. Haar eens zo rechte rug zakt gebogen voorover. "Het leven," zegt ze, "kent soms geen mededogen". Bevroren voelt haar lichaam, zo koud en leeg. Ze bemerkt nog slechts het kloppen van haar hart. Haar voelen is helemaal verward nu haar ziek…

Ze heeft al zo veel gedragen en toch ondanks dat heeft zij nog vele vragen, vragen die ik alleen door te groeien kan beantwoorden wanneer ik ervaringen in wijsheden ga verwoorden. Verzonken in gedachten zal ik antwoorden, tekens verwachten, ze herkennen in het weten. Geheimen in de diepste zee vergeten komen dan weer opgedoken als…

Wat wekt het verlangen naar gelezen stilte naar horend schrijven? Wat wekt een verlangen naar voelende zinnen verborgen tussen de regels? Wanneer verloren tijd niet meer te achterhalen valt, wanneer zowel toekomst als verleden nog slechts in het nu te voelen is en alleen gedachten wijzen op het gemis. Wat wekt het verlangen…

Zwarte nevel daalt en verslindt grijze muren, met smart en pijn beklad. Angstkreet klinkt op uit de donkere massa. Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter…

De boer, zo dicht bij moeder aarde, is het die altijd de innerlijke rust bewaarde en onbewust zo veel meer wetend verder zwoegend doorploegde grond bezaaide om dan te oogsten met liefde en zorg bemeste vruchten omdat hij moeder aarde paaide. En de boer zal blijven ploegen en bezaaide grond voor onkruid hoeden. Maar als de oogst kan…

Die lange brede laan en duizenden verloren voetstappen twee hoge kanten met bomen en hun gebogen takken die daar al eeuwen staan. Die lange brede laan - geliefden die hier wandelden geschaterlach, gefezel een gestolen kus een verloren traan. Die lange brede laan nu kaal en triest geen pad meer om over te gaan nog slechts geroezemoes…

En zo kom ik jou in het zoeken tegen: gevonden, broos en zo verlegen. Ver was je niet ik lag verloren in je eigen hart het is jouw verdriet dat mij niet ziet. Met trage lome bewegingen verwijder je de damp van de spiegel met je hand waar het verborgen leven ligt verscholen. Ontdek je een zweverig ik, twee liefdevolle ogen, dan…

Wanneer de sterren in de ochtendstralen vervagen en de schaduw van jouw lijf in navolging van jou zelf over onze muren gaat dwalen aanschouw ik je buik die onze kinderen heeft gedragen, de rondingen van je heupen, moederborsten die hen voeding gaven, jouw warme liefde die alles toch zo dragelijk kon maken. Dromerig haal ik de lok…

Halloweenvuur is uitgebroken. Trollen, nimfen en geesten komen uit holen gekropen. Vaalgele maan tekent de nacht Vleermuisgefladder en wolvengehuil op heuvelkam maken mensenkinderen bevend bang. Men danst rond lavavuur tot in 't late uur, heksenbezems krijgen kuren. Kobolten met gitzwarte glinsterogen komen tussen boomspleten gluren…

Ik word zwijgzaam in het alleen zijn, zwijgzaam in woorden die het denken niet meer volgen, het denken niet meer verstaan. Ik word zwijgzaam in het voelen, zwijgzaam in het bedoelen, in het niet meer weten wanneer ik wel of niet mag spreken, wanneer ik wel of niet mag benoemen. Ik word zwijgzaam door pijn en leed, zwijgzaam…

Het is een zucht in fluistering die langs prevelende lippen zachte woorden in het oor verscheept en de schelp helder en stil in hoge en lage liefdesklanken laat trillen. Het is een zucht in stil gemurmel van een traag kabbelend beekje dat klankhelder jouw Zijn passeert waarbij een sprankelende druppel woorden jouw oren streelt.…

Laat dan de wind de waarheid van het samenzijn dragen, versmeltend met moeder aarde wier kern bestaat uit brandende warmte toegedekt met een kleed van druppels water en korrelende zandpatronen. Door deze vier elementen bewaarde zij vruchtbaarheid van leven uit het spel van geven en nemen onder het bronzen statuut, waar ze de merels…

In het bos kan ik helemaal wegdromen, kabouter- en elfensprookjes naar boven laten komen. Dromerig laat ik mijn ogen dwalen om zachte innige beelden naar boven te halen. Ik kan er luisteren naar het gefluister van het water, het spel van kabouters en elfengeschater. Een pimpelmees, rijkelijk geel gekleurd, zie ik aan het water nippen,…

Ze trekken voorbij in het gareel van de V-vorm en hun gekwaak maakt me herfstig blij. De zwaluwen zijn al een tijdje vertrokken, zij hebben de zomer niet kunnen lengen. Vandaag nog schijnt de zon maar stilaan meldt de herfst zich aan en bomen verliezen hun blaren. Ook dit seizoen brengt zijn vreugde want de herfstkoningin voelde plezier…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie. Ze zijn niet te vergelijken met de…

Ze luistert naar haar ziel terwijl ze zich verliest in klanken ronddwalend in de lichtende diepte van de nacht. Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer. Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk…

Zwijgend is de kracht van de stilte wanneer de wereld inslaapt ondergedompeld in fluweel-nachtelijk tapijt, en fluistering van schaduwen gevormde beelden in haar geest laat spreken en de droom de eenzaamheid gaat doorbreken. Tintelende vormen van zachte melodieën golven voorbij als diepe wateren, weggedoken in de holte van het verleden…

Stille eenvoud bedekte naaktheid breekt de broosheid van het witte kleed waarin de tere vrucht beschermd vertoeft ver weg van alle leed. Stil gezeten de tijd vergeten handen in zachte schoot gedachten zwevend tussen leven en dood. Pure schoonheid die in wachtende houding haar zuiverheid aan het oog ontbloot. Foto…

Langzaam zullen de nazomeringen zich ontplooien wanneer de regenbuien opgestoft in de dorre gronden de hardheid verzachten en de tere pit ontdoen van haar verdorven gekwetste muren... De witte kokosmelk sijpelt en voedt de gulzige lippen die te lang wachtten op de lauwe omarmende flauw smekende vloeistof om bevrijding weggestoken…

Moeizaam ademt moeder aarde haar korst kreunend, verzuchtend gebarsten als verdroogde lippen. Prevelend en fluisterend een zuchtje warme wind verdord blad dat troosteloos dwarrelend de ronding van de aarde vindt. De grond is verhit de zon verzengend heet druppels op gloeiend heet getinte huid geen water maar zoutig zweet. Loom wordt…

Zacht kamt de kersenrode sikkelmaan de rijpendgrane horizon en streelt de rode blos kerselaars. Terwijl de rozelaar zijn witte geur verspreidt en een lichte bries door mijn haren strijkt verstilt aan de kim het rijpend graan tot een lichtgouden deinend meer: het doek van de nacht valt neer.…

In naaktheid van schemering blinkende zweetdruppeltjes op verhitte huid tastende handen over heuvelland versmeltend verheven naar andere stand. Wegglijdend in ritmisch bewegen verdwijnend als pasgeboren jongeling in vochtig koesterende warmte. Prevelend bloedrode lippen vervagend uitdeinend in zachte woorden luisterend naar hijgend…