Alle inzendingen van Katty

In de ruïne van je gebroken leven groeide een klaproos. Ze bekroonde het gevoel van jouw kwetsbare broos zijn.…

Oud, grijs, afgedankt zit je tussen vier muren wiegend op je stoel turend met die droeve blik naar de klok en haar getik.…

Leeg zijn de blinde ogen die de dood voorbij staren en nog slechts genot uit alcohol vergaren. Met verdwaasde blik doorlopen ogen likt zijn vinger die laatste aromadruppel uit een ledig glas als een verzopen vlinder die zich vasthoudt aan die ene druppel nectar. Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend…

Gebogen en klaar met voeten in het startblok spieren gespannen ogen gericht op 't einde oren gespitst op 't startschot!…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…

Sluipend, zonder weten, zal de tijd daar staan in de stilte die de nacht omsluit. In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde…

Verborgen in naakt streelt sensueel de doorn het levendig rood. Mooi de vrouwelijke bloem aan 't menselijk oog ontbloot! Opname: fotografie Dawe, www.dawe.be…

Het masker valt af schaduwzijde staart je aan gesloten ogen ondoorgrondelijke pijn ontsluierd in het zacht zijn.…

Stil fluistert het riet de melodie van de wind krekels zingen zacht zonsondergang aan de kim bij het vallen van de nacht.…

Fluweelachtig zwart daalde de donkere nacht als een zachte deken, dekte de slapende dag tot het weer ontwaken toe.…

Vanaf mijn geboorte tot nog niet zo lang geleden heb je mij gelezen en de jaren aan elkaar geregen. Bladzijde na bladzijde ben je mij blijven verbeteren: je haalde door, je schrapte, gomde, vlakte af, verving hier en daar een woord, soms zelfs hele zinnen. Je gooide veel van mij overboord waardoor ik helemaal verdween en niet meer bestond…

Oh vrij zo vergankelijk, even bij het ochtendwaken. Vluchtig ijl je voorbij in het samen zijn, in wij! Och vrijheid dans nog even vrij nog zo heel even met mij!…

Mijn blik dwaalt over het eenvoudige verhaal, volgt het hobbelige oude karrenspoor door akkerveld langs klaverblad en gedorst hooi, blijft rusten aan de oevers van het water waar het riet in de fluisterende, wiegende wind murmelend het stil verhaal meezingt. Mijn blik dwaalt mee met het stille lied, dobberend op het waterblad langs…

Wie doorbreekt de verzegeling van het altijd stille zwijgen waardoor gevangen woorden zich loswrikken uit het vastgeroeste patroon en opgesloten pijnemoties zich bevrijden? Ontneem mij mijn adem niet nu mijn wil om los te laten eindelijk de diepte induikt en elk achtergebleven beeld met één grote veeg, onvermijdelijk voor eeuwig…

Dromerig zie ik de kuiltjes in je wangen, de lach op je doorgroefd gezicht. Ik zie het vrolijke verlangen, om in eenvoud samen te zijn. Is het daarvoor dat ik zwicht? Door de glazen van mijn huis voel ik je kijken. Uit die warme, stevige handdruk maak ik op dat je kunt en wilt begrijpen. Ik voel de kracht van je arm rond mijn schouder…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

Prevelend als de fluisterende wind worden woorden geboren op mijn lippen. Licht als een donzen vlok, jouw luisterende oren strelend, dekken ze warm het broze hart toe van een liefdevol mensenkind. Dauwdruppels, miniscuul, klaar, helder en zuiver, glijden schuchter over de nerven en pronken op het zonneochtendblad, volgend elke levenslijn…

Wit glinsterend ligt het sneeuwtapijt er bij. Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar…

Het zijn de fijne snaren die je gaat bespelen: zoekend en toch licht dansen de akkoorden van het spel van het leven. Spelend, voelend, beminnend, koesterend op de toonladders bewegen zich woorden, het beeldend geluid van de hoogtes en laagtes het ruisende sprankelende beleven het luwen van heftige orkanen het lichte andante bewegen…

Ik ontdoe mij van het aardse kleed en ontvlucht mijn geboorteomhulsel, weg uit het keurslijf waarin ik werd gewrongen waartoe ik nog steeds word gedwongen zodat duizend en één gedachten worden geboren gevangen in het grondstoffelijke wachtend opdat iemand ze zou horen. Laat mij dan terugkeren laat mij dan transformeren laat mij…

Als versteend kijkt ze met starre blik voor zich uit met de plotse hardheid van gebroken ogen. Haar eens zo rechte rug zakt gebogen voorover. "Het leven," zegt ze, "kent soms geen mededogen". Bevroren voelt haar lichaam, zo koud en leeg. Ze bemerkt nog slechts het kloppen van haar hart. Haar voelen is helemaal verward nu haar ziek…

Ze heeft al zo veel gedragen en toch ondanks dat heeft zij nog vele vragen, vragen die ik alleen door te groeien kan beantwoorden wanneer ik ervaringen in wijsheden ga verwoorden. Verzonken in gedachten zal ik antwoorden, tekens verwachten, ze herkennen in het weten. Geheimen in de diepste zee vergeten komen dan weer opgedoken als…

Wat wekt het verlangen naar gelezen stilte naar horend schrijven? Wat wekt een verlangen naar voelende zinnen verborgen tussen de regels? Wanneer verloren tijd niet meer te achterhalen valt, wanneer zowel toekomst als verleden nog slechts in het nu te voelen is en alleen gedachten wijzen op het gemis. Wat wekt het verlangen…

Zwarte nevel daalt en verslindt grijze muren, met smart en pijn beklad. Angstkreet klinkt op uit de donkere massa. Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter…

De boer, zo dicht bij moeder aarde, is het die altijd de innerlijke rust bewaarde en onbewust zo veel meer wetend verder zwoegend doorploegde grond bezaaide om dan te oogsten met liefde en zorg bemeste vruchten omdat hij moeder aarde paaide. En de boer zal blijven ploegen en bezaaide grond voor onkruid hoeden. Maar als de oogst kan…

Die lange brede laan en duizenden verloren voetstappen twee hoge kanten met bomen en hun gebogen takken die daar al eeuwen staan. Die lange brede laan - geliefden die hier wandelden geschaterlach, gefezel een gestolen kus een verloren traan. Die lange brede laan nu kaal en triest geen pad meer om over te gaan nog slechts geroezemoes…

En zo kom ik jou in het zoeken tegen: gevonden, broos en zo verlegen. Ver was je niet ik lag verloren in je eigen hart het is jouw verdriet dat mij niet ziet. Met trage lome bewegingen verwijder je de damp van de spiegel met je hand waar het verborgen leven ligt verscholen. Ontdek je een zweverig ik, twee liefdevolle ogen, dan…

Wanneer de sterren in de ochtendstralen vervagen en de schaduw van jouw lijf in navolging van jou zelf over onze muren gaat dwalen aanschouw ik je buik die onze kinderen heeft gedragen, de rondingen van je heupen, moederborsten die hen voeding gaven, jouw warme liefde die alles toch zo dragelijk kon maken. Dromerig haal ik de lok…

Halloweenvuur is uitgebroken. Trollen, nimfen en geesten komen uit holen gekropen. Vaalgele maan tekent de nacht Vleermuisgefladder en wolvengehuil op heuvelkam maken mensenkinderen bevend bang. Men danst rond lavavuur tot in 't late uur, heksenbezems krijgen kuren. Kobolten met gitzwarte glinsterogen komen tussen boomspleten gluren…

Ik word zwijgzaam in het alleen zijn, zwijgzaam in woorden die het denken niet meer volgen, het denken niet meer verstaan. Ik word zwijgzaam in het voelen, zwijgzaam in het bedoelen, in het niet meer weten wanneer ik wel of niet mag spreken, wanneer ik wel of niet mag benoemen. Ik word zwijgzaam door pijn en leed, zwijgzaam…