De laatste strohalm

Als versteend
kijkt ze met starre blik
voor zich uit
met de plotse hardheid
van gebroken ogen.

Haar eens zo rechte rug
zakt gebogen voorover.
"Het leven," zegt ze,
"kent soms geen mededogen".

Bevroren voelt haar lichaam,
zo koud en leeg. Ze bemerkt
nog slechts het kloppen van haar hart.
Haar voelen is helemaal verward
nu haar ziek zijn
het woord kanker kreeg.

Gelaten staart ze nergens heen,
de kracht van vechten opgegeven.
Geleefd, gehaat, bemind,
pijnen, vreugden,
de geboorte van haar kind:
het leven heeft haar veel gegeven.

Ze vouwt haar handen in elkaar,
en prevelt zacht, bijna onhoorbaar:
"Het is tijd mijn kind,
ik ben klaar!"

De laatste strohalm knakte door,
een mensenleven gaat teloor.

strohalm kanker

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 12 stemmen 365