Alle inzendingen van Kees Keizer

Zo vertoeven ze op mijn erf solitair in droog gevallen dalen als geschonden schuiten op de werf altijd zwijgend met duizenden verhalen Ze leven in zanderig lichten in eindeloos oplichtend zand dwars door alle godsgerichten nemen ze passanten aan de hand Als het uitbundige en jubelend licht loom en lui de schemer schept wacht…

Ze voeren dronken laten leeg wat niet vatten kan verrijken het armste van de aarde blozen het bleekste van de dag De eeuwige dood van blad de sluipende ondergang van de in zwam verpakte stronk plukken ze tenger uit het woud Ze bouwen gespreide vlerken als kathedralen tegen het palet kerven en ketenen bos en mos onwrikbaar als…

De daken en de toren ze schuilen achter een buik die bol van bescherming het zwarte teer keer op keer meegeeft aan de ganzen aan het tij aan mij aan u om 't jongste van Wierum te behoeden voor het oudste water terwijl het hek nimmer opent maar toch niets tegenhoudt.…

Morgen zijn we stof wachtend op een briesje vandaag beroer ik terloops de iconen die als eilanden wegvluchten naar wolken die nooit druppels vormen Keer op keer verrast het toeval mij en besprenkelt mij met de geest van oud water.…

k woon in winters wachten met nauwelijks contouren nog van nieuwe lenteluchten geen zomerbode te verwachten vage vleugels blijken gezichtsbedrog boven ontdooide dorpen en gehuchten ze wonen ginds in ontoegankelijk licht de hoge muren wens ik transparant en in de verte wordt 't nu lichter een tureluur vlucht de winter dicht komt weldra…

We wonen in een schaduwland waarvoor geen taal of tint bestaat het witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare…

Zo'n zomeravond, uithijgend klam en nauwelijks gekleed nog wegvloeiend naar nachtkoelte waarin het trillen boven akkers en velden wegsterft de leeuweriken wegvleugelen een maan aanzwelt dralende slaap zich schuchter aandient In die sluipende schemering verschijnt ze, sluimerend zonder uithalen of grootse gebaren spreekt fluisterend woorden…

Even, heel eventjes nog schaart de krab zich onder de levende zielen een kleurig waterleven spat parels in het niets een laatste greep in angst ze bloost paradijselijk groen – boven het het oranje maal - om de aandacht op afstand het is triest en wrang omkomen in een haven zo bijna thuis te sterven zilt water heelt het beeld van…

Dit moeiteloos hangen in het toegeknepen licht versterkt plots het verlangen naar een klank of een gedicht Ik laat ze zwierig zweven en dagdroom nog even na over dit hemelse gegeven voordat ik buigen ga In een stilte en die buiging samen in de serene rust verpak ik dankbetuiging en voel mij oker gekust.…

Ze kunnen zonder kathedralen zonder fluwelen troon of spitse toren geen tromgeroffel of cymbalen ze worden majestueus geboren Geen valkenhof of dansende nar ze doen het zonder de lakeien geen rijtuig doch een boerenkar ruilen oprijlaan voor de kasseien Ze schrijven in distels en het dode hout onleesbare gedachten in glanzend goud…

Zijn we meer dan een gedachte een ademdamp in de koelte van de nacht een passeren zonder te zien wonen we in illusies in onverwachte huizen ongrijpbare dimensies zijn we gekleed in vormen van ver weg? Maar we gaan stilaan verder de tocht nog niet volbracht op wegen die nooit meer kruisen langs zwijgende schaduwen tastbaar…

De vervliegende tijd vervormt de lijnen van hun lichaam van strak en fier als kathedralen tot knusse aanleunwoninkjes 't gevolg van gezegende arbeid gedragen vruchten en tegenwind De kleur van het leven is gebleven ondanks de langstrekkende kelken waaruit soms bitter, dan weer zoet genipt of gulzig gedronken wordt het paar, gespaard en…

De tijd verhuist vaag gloort er een herfst dartelend blad en dansende nevels ze melden zich schuchter terwijl een zomer nagloeit het lome landschap verschuift de panelen vogels volgen de zonnewarmte En de mens? die ploegt en zwoegt steeds verder weg van vreugde en vrijheid jaargetijden worden terzijde geschoven kantoren kennen slechts…

Waar toekomst en dromen verstenen zonder bliksemschicht of regenboog domein van traan en gesloten oog overvol van 'zij gingen henen' Daar leeft slechts het gestage roesten zakt de steen door het vergane lijf waakt het opschrift over 't laatst bedrijf van hen die nog zoveel wilden, zoveel moesten Maar de dood wil niets, kent geen…

Ze schilderen het fluwelen wit vloksgewijs over het grijs van de kaalgestroopte akkers de steeg wordt een ijspaleis terwijl stakkers en andere stervelingen de uit weelderige woningen wegsijpelende warmte behoedzaam en teder oplepelen Ze zijn scheutig met donkere uren gierig met het licht van de dag dragen een mantel van schemer en beelden…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

Hoe ver ik ben ontgaat mij halverwege of bijna daar dit is slechts een halte tussen ruimte en tijd dan passeert ze likt de glimlach van haar lippen stapt samen met mij over van buurtbus naar eeuwigheid we stoppen nooit meer.…

Binnen het afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

Met zinloze woorden schilder ik het verlangen schaamteloos op haar blanke huid. Steeds wilder roffelt het maanlicht op ons broos duet. Het satijn golft op de klanken van vroege lijsters en nachtegalen we drinken van weelderige ranken vergeten zorgen en daagse kwalen de verslagen extase kantelt de jongste herinnering binnen een sluimering…

Nu het verleden aan de dagen knaagt wordt het tikken van de tijd tastbaar kleurt het onvermogen naar kalm en brengen alleen de meeuwen onrust en beweging over ons wachtend land Een vroege beiaardier braakt watervallen van geluid nagelt een klank in elke kier Terwijl dichtbij een dobbelsteen rolt met uitsluitend zessen schilderen wij…

Nu de herinneringen van twee volwassen metgezellen in de verte op de deuren tikken van feestzalen en rouwkapellen wellen in omzien de tranen van vreugde en geleden verlies wordt warmte van jaren ingepakt mengt zuidenwind met kille bries maar ook na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten…

Balancerend op een snavelpunt een helivlucht boven bonte kleuren onze ogen wordt dit nu gegund hoog in mijn neus stijgen geuren De blik gericht op het zoet daar binnen elke deelseconde weer een vleugelslag ook keizers, koningen en vorstinnen buigen diep voor de 5e scheppingsdag Muteren en evolueren, tergend traag de wetenschap…

Binnen klinkt het gezang devoot over zee, aarde en de wolken buiten zwerven als zigeunervolken de zwermen over plas en sloot Onder de gouden haan galmt het gebed ‘Uw wil geschiede en geef ons heden’ de vogels vluchten naar het verleden over hoeves, kerken en een torenflat Een dijk waakt over Wierums weiden God over mensen, vogels…

Een Keltische mist polijst de uithoeken restanten dwalend duister verdrinken in het binnendringende morgenlicht boomkronen, in onbeweeglijkheid gevangen, spiegelen de herfstkleuren De leegte wandelt met een glimlach door de kalende akkers hier waar de taal de dagen raakt worden de woorden buigzaam er is slechts licht voor een enkele stap…

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

Een mysterie fluistert door de duinen op wiekslag en verpakt in glinsterend zand over kale rotsen, langs weelderige tuinen vast gestuurd door een onzichtbare hand Dromerig glijdend door de lage delta verlaat de vlucht de zware wolken aangezogen door zee en laaglandflora komt de plevier de pier bevolken Het gepolijste glas op een verlaten…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

De eerste breuklijnen worden zichtbaar en – de waarheid biedt niet altijd troost – overmorgen is verpakt in een vage belofte het leven is schaken in de schaduw waar het strijkend restlicht wordt geliefkoosd in uren van glas haastig afgestofte herinneringen herleven traag maar intens vluchten kleuren in warm zwart het sterven naast…