Alle inzendingen van Kees

De vlammen stonden bevend en bedeesd te branden in de kerstboom, en daaronder eerbiedig aangetreden om het wonder de ezel en de os, het brave beest. En Jozef ook, misschien het allermeest verwonderd over wat er met en zonder hem was gebeurd, maar blozender, haast blonder en blijer dan hij ooit nog was geweest. Maria in Mariablauw en wit,…

Op hoge poten stond het voor de klas met platen door de juffrouw aangewezen en letters om de namen mee te lezen alsof je niet vanzelf zag wat het was. Het lam had van het vuur niet veel te vrezen, de schapen stonden grazend in het gras. Als letterkundige begreep je pas dat mies geen jet en jet geen mies kon wezen. En 's avonds met…

Op school was ik het slachtoffer van getreiter ik verweerde mezelf als een eenzame held maar ik werkte me steeds weer in de nesten ik vond wel liefde maar ik had geen geld er doemden demonen op uit allerlei gedachten ik begon met het lezen van geschiedenisboeken er kwamen grimassen op de herinneringen ik deed wat ik niet laten kon ik verlangde…

Je blik doorboorde mij zonet hier op de roltrap in de bieb ik ben verward maar ook aan zet en ga opzoek naar waar je liep Ik zag je in de krantenzaal op deze uitgelezen dag verzonken in een goed verhaal met om je mond een vage lach En in die aangename sfeer – een glimlach zwaar dus vederlicht als ik je kietel met een veer mors jij je…

Een dame stal vaak uit de vleeshal een kalfskotelet of een vleesbal. Haar kleinzoontje Kees was vlees van haar vlees, zodat hij daar meestal van meestal.…

Er was een bij te 's-Gravenhage die antwoord wist op alle vragen. Toen men hem moeielijk genoeg ‘Wat was was eer was was was?’ vroeg, werd hij de winnaar van de quiz met ‘Eer was was was was was is.’…

Samen vechten Bergen beklimmen Op de top zijn en genieten van het zicht Tot je knieën in de modder Geen beweging in te krijgen Maar toch eruit komen Verdwaald in een woestijn Uit zicht geraakt Maar in gedachten verbonden Tot de ander gevonden is Samen vechten wanneer dat nodig is Omdat je niet wil Omdat je niet kan Omdat je niet leeft…

Vader leest een versje voor. Gretig wordt er gezwegen. Ieder vormt een roze decor... Vader leest Hooglied Negen. ------------------------------ uit: Verhelderingen (2013)…

Het is de angst De angst dat je me vergeet De angst je nooit meer in de buurt te hebben De angst je nooit meer te zien of te spreken De angst je voor altijd te moeten missen De angst dat jij en ik nooit meer bestaan Helaas geeft angst je zelden wijze raad De angst Vergeef me alsjeblieft.…

‘Ach,’ sprak een eendagsvlieg te Doorn, ‘hoe heerlijk is het ochtendgloren en hoe verrukkelijk het uur waarop het laaiend zonnevuur verstild ter kimme wordt gedreven! Men moest twee dagen kunnen leven.’ ------------------------------------ uit: Het grote beestenfeest, 1988.…

Ik vond mezelf terug in stoffige handelingen met de halsband van liefde om mijn nek onderging ik psychiatrische behandelingen ik masturbeerde als een verdwaalde gek op school was ik het slachtoffer van pesten ik verweerde mezelf als een eenzame held maar ik werkte me steeds weer in de nesten ik vond geen liefde en ik had geen geld er doemde…

We zaten lange tijd bij elkaar op school je wist het niet, maar jij was mijn idool er was niets mooiers dan in jouw ogen kijken maar ik durfde niets te laten blijken jij was geen homo en dat wist ik wel ik zat dikwijls niet lekker in mijn vel dan verlangde ik naar jouw lieve mond jij was zo donker en ik zo blond nooit durfde ik het jou te…

Wonderlijk werktuig in het land - de sloot - in de schoot van de aarde gesleten meanderend buigzaam met star eenrichtingsverkeer jaarringen vlinderen over haar zanderige buik de boorden groengesluierd steenkoollagen in haar tooi wierig fladderende vezels met de rug naar de bron een verdord seizoen legt haar schijnbaar droog en dood…

Daar natuur geen kitsch kent brengt ze uitsluitend kunst voort soms kaal en karig dan weer rijk en uitbundig alleen op de kim tussen zwerk en bodem bouwen mensenhanden smakeloze werken vol edelkitsch is het daarom dat de Schepper de einder zo dun mogelijk getrokken heeft?…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

In een vloeibare wereld van reflecties gaat de waard kopje onder draagt de toog geen glazen aan de wand een schilderij waarop de gulden snede elke scherpte verloren heeft botte lijnen in verwaterde compositie ze vullen gezonken stegen met trambanen zonder haltes een blinde reiziger tast naar de vluchtheuvel - het perspectief - nergens…

Later op dag duiken er curieuze gaten op bejaard daglicht waagt er zich zonder enige rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst…

Zoals taal is er geen vorm dat water niet beheerst grillige wanden en massieve randen omarmen zeeën en oceanen die meedogenloos stranden duinen en dijken testen elke golf opwellend uit diepe troggen is een woord op de lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden…

Schraal verschijnt in de toppen de schijf die de dag ontmaagdt tussen opgetrokken graskragen doezelt glimmend en naakt een gestreept plaveisel kruinen op stam ontwaken nog geen tint aangetrokken bloemen komen in bedden bij half dromend de ranke halmen uit de wetering staan wolken op een lichte bries wuift ze op wegen van heden tot…

Kaal en dood is de herfstmorgen de zon wil haast niet opkomen wolken versperren het licht plotseling een regenboog Onheil of geluk? Misschien beide we zijn overgeleverd aan de heidenen nu het grote waaien gaat beginnen de regengordijnen de dag verhullen Men kan als dichter kort of lang lullen eens komt de dag van het einde der dingen als…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

Er is een land waar sporen worden achtergelaten zonder ze ooit terug te vinden de wegen zijn er zwak en vaag geen huizen aan de flanken de geesten van het landschap wonen zonder dak en wand vlak zijn de velden zelden grillig de waterranden van de oceaan sentimenten slaan op holle rotsen de trom de melodie van de maanstand bevrucht het…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

De komst van kennis brengt het mysterie om laat mij onnozel aan geheimen pluizen om de rek te testen van lenige geheimen.…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…