Netgedichten

netgedicht (nr. 54.889):

Spiegelbeeld

De spiegel kent al mijn dagen
de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht
frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag
als een maagd glanst het onbevaren water
onwetend van verre spanen en peddelslagen
het jonge uur kent slechts één kleur
- de tint van ontdekking -

ook de stervende reflecties van dit etmaal
vallen stil in een schimmig spiegelbeeld
een dromennacht tikt al
op het terugkaatsende venster
het duister likt late geluiden weg
als troost beslaat het schemerglas

al mijn contouren van jarenlang passeren
liggen verborgen in de spiegel
een raam zonder uitzicht op wat komen gaat
of gepasseerd en vergeten is
alleen dit magische moment kaatst in mijn gelaat terug

mijn zwanenzang bewaar ik voor later
deze ruit is stom en doof
bewaart discreet al onze intieme ontmoetingen
kent mij in alle dwarse zwarte vormen
en het rood van mijn verdriet.