Netgedichten

netgedicht (nr. 70.466):

Het raadselachtig orgellabyrint

Zie je echt een pijporgel voor je?
Verplaats je dan in een aardige djinn.
En spring vanaf de speeltafel
naar het dichtstbijzijnde labium.

Frivool stroomt een luwe wind
door mijn artistieke haren.

Want inmiddels is de organist
zeer nieuwsgierig aangeschoven
en nodigt me spelend naar de Quint.

Ik wurm me door de frontpijpen...
Hoe heten die slurven ook al weer
die daar zo slim voor aanvoer zorgen?

Gauw kruip ik naar een gillende pijp
om vandaar naar het hout te wippen.
Opeen-gesloten, dichte corpussen.
Van boven gestopt. Hoe kun je die horen?

Ik knipoog naar de organist.
Op afspraak zet hij een solo in:
'Menselijke stem' zingt hij.
Gekruid geluid - een mannenlied.

Mijn binnenoor begint te kriebelen.
Ik klamp me vast aan een abstract.
Waar dient zo'n latje ook weer voor?

Ik kleed me uit op een registerknop
terwijl jij gokken mag naar namen
die ik al speurend heb besproken...

'Maître d'orgue, merci!'