Alle inzendingen van Kerima

Achter alle broze woorden herken je de letters van jezelf. het zwijgen weegt zo zwaar, maar toch heb je elke zin bewaard. Jouw handen zijn zo moe, ze omklemmen ieder gemis, je bent in je tranen gestorven, in de kilte van je betekenis. Jouw lijden draagt de stilte mee de strijd wordt zo doorzichtig , geen glimlach verzacht de pijn, niets…

De dag voorspelt de avond. Bloedrood gaat de zon onder en kronkelt zich tegen het raam. Doodmoe leun ik tegen de nacht. Donkere engelen gaan in mij liggen onder de lakens van mijn bestaan. Een onmetelijke angst lokt mij bruut en genadeloos en sleurt me naar de diepte in mijn lichaam. Een eindeloze schreeuw splijt mijn gekwelde lippen…

Rusteloos bouw ik lege dagen en verlies mezelf, alleen door mij gekend. Ik struikel over elke stille morgen, ‘k heb mijn ogen afgewend. Het licht verstopt zich in mijn verdwaalde blikken, waterdruppels doen mijn gedachten steeds opschrikken. Heel zachtjes huilt het diep in mij, zonder woorden, maar zo heel dichtbij. Ik zoek jou in een…

Ik kijk rondom me heen en voel een menigte mensen. Woorden worden gemorst in lachen, leugens en wensen. De geluiden komen op me af. Ze houden me gevangen in een onwezenlijke stilte, binnenin mijn veilige ruimte. Het wordt koud in me. Ik herken de wereld niet meer en neem afstand van deze onverstaanbare klanken. Een hevige leegte…

Ik ben in een woestijn gedreven waar een vernederende hitte mijn zinnen berooft. Onder mijn voeten liggen miljoenen tranen, tot een oneindige, witte vlakte uitgeperst en opgedroogd. Een gierende wind cirkelt boven de verterende stank van mijn weerspiegelende gedaante. Met afgeknaagde, levenloze vingers bestast ik mijn stervende geraamte…

Ik zoek mijn stem in een kamer vol boeken, waarin tranen werden beschreven maar die heel wat jaren verborgen bleven Ik zoek mijn stem in een tuin vol beelden, die gebeiteld werden uit duizend scherven Ik zoek mijn stem in oude kinderschoenen, die stampvoetend een weg zochten langs nachtelijke gedrochten Ik zoek mijn stem in elk murmelend…

Volwassen staat hij nu in mijn tuin te pronken, mijn kleine kerstboom.…

Driftig vul jij je woorden met droefheid, huiverend snijd jij in vele gevoelens, pijnstillend verwond je verborgen plekken verdoofd hecht je jouw lichaam in zinnen. Steeds grijnst de duisternis wreder en wreder, wanneer een grote stilte de enige uitweg lijkt in een zwijgende wereld. Koortsig zoek je naar diepe dromen, waarin je…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

Ik raak de jaren aan van gisteren en vandaag wanneer de dagen mijn ziel en botten hebben gefnuikt. Voor mijn ogen trekt de leegte voorbij wanneer het verleden me nog steeds misbruikt. Koud wordt mijn lichaam in deze enkele seconden wanneer ik vertwijfeld in deze schemerzone duik. Angst vreet aan mijn ribben tot de nacht slechts een…

Het legt zijn handje in een grote, warme mensenhand. Dit ene kleine, simpele gebaar met oogjes vol vertrouwen en geloof. Een alledaags moment, eenvoudig en zo eigen, één simpel gebaar en toch zo speciaal … de mooiste dingen in een mensentaal.…

Van het wachten zo moe dringt het sterven door in mijn smalle handen, waar een witte kaars mijn zuurstof doet opbranden. Zonder te weten wat ik doe grijp ik naar mijn adem in mijn laatste zwerven, waar ik een tere traan op mijn wangen zal kerven. In mijn onleesbare geest beweegt nog een verloren woord. Mager worden mijn vingers wanneer…

Op mijn schouder hangt een zware schaduw. Neergezonken in de biechtstoel van mijn oor fluistert het bloeddruppels, bedelend om gehoor. Zwarte woorden worden doorweekt in rood, een paars gordijn verzacht de stromende dood. Geprevelde tranen knielen gevonnist op mijn mond, rozenbladeren bedekken mijn adem op de grond. Bedelend schuift…

Ik kijk je aan en zie je ogen waarin het jonge licht sterft. Onzeker lach je, maar de pijn echoot diep in je lijf. Je sluit je blik en begeert het licht, jouw tranen waardig. Zachte lippen beroeren je nog een keer, wanneer de tijd je loslaat. Verstild glijdt er een witte schaduw over jouw bleke wang. Samen met een engel draag…

Wanneer pijn en verdriet niet meer te vertalen zijn, geef me dan stenen tranen. Ze zullen breken op een onbewerkte tafel en de woorden koud uitbraken. Wanneer rauwe woorden niet meer te genezen zijn, geef me dan een stenen hart. Het zal kreunen op het harde hout en mijn ziel voor eeuwig vrijlaten. Wanneer mijn gierende ziel niet…

Wanneer de witte maan mij haast strelend omarmt met een vleugje stilte in een verzonnen droom, dan zoek ik jouw naam. Wanneer de diepe geur van de nacht mijn heimwee omhelst met een warme dans in kleine druppels, dan roep ik jouw naam. Wanneer de slapende sterren mij fluisterend dragen met magisch licht in mijn zacht huilende ogen,…

Een bron gevuld met teveel wensen verliest haar gouden zuiverheid.…

Ik ben als een blaadje in de wind. Tuimelend door velden en bossen ga ik op zoek naar de lente. Maar ik blijf aan tranen gekleefd en daal neer op de wangen van een kind. Ik ben als een vlinder. Fladderend tussen bloemen en struiken ga ik op zoek naar de zomer. Maar ik sterf voor de dag om is en zijg neer in de haren van een kind. Ik ben…

Ik wou dat ik Één grote stap kon zetten Om de tijd en ruimte te overschrijden Over rode daken en groene tuinen Over muurtjes van bewoonde landen Over alle grenzen heen Ik wou dat ik Op jouw droom kon klimmen Om je verlegen ogen aan te kijken Door witte wolkjes en gekleurde hemelbogen Door bloesemlicht van zachte klanken Door alle…

Snijdende woorden Menselijke waardigheid Gevild tot het bot…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

Ik slaap niet meer, mijn ziel is leeg, stiekem sluipt de nacht weg, ik keer niet meer weer. Naakt in mijn lichaam zet ik het raam open, de wind roept me vreemd, het laatste licht wil mij doden. Ik leef niet meer in de schaduw van mijn zelfkant, vermorzeld vertraag ik, ‘k heb mezelf niet meer in de hand. Door de waanzin van verzet…

Wanneer ik van de toekomst Naar het verleden drijf, Gijzelt een doodse blik Mijn schampere lach. Het huis is oud geworden In mijn verhalen, Een geur van ontvluchten Leeft in gekromde kamers. Muren werden volgeschreven Met gespreide herinneringen, Onzichtbaar gevuld Met angstige kreten. Ik word opnieuw Gebroken in de vuile ruiten…

Kleuren vervagen als de regenboog verdwijnt uit je schreiend hart.…

Twee mensen op het strand, Tevreden kuierend, Hand in hand. Stille woorden Worden verlangens, Opwaaiend in het zand. De lucht kleurt lichtpaars, Met poëzie gevuld, Gedachtelang. De avondhemel, In eenvoud gedeeld, Schrijft licht neer in jouw ogen. Zachtjes zoekt de wind jouw armen, Nog mooier dan de zee, In mijn dromen. De zoete…

Keurig in de rij worden hun takken geknot, bevrijdend gewicht.…

De takken dragen een witte wintermantel, natuurlijke stijl.…

Mijn huid drinkt niet langer meer het spugen van jouw mond. Het aanraken van jouw handen heeft mijn wangen alleen maar verwond. Mijn lippen drogen uit door jouw afwezige woorden. Jouw remmende oppervlakkigheid heeft mijn ogen in de verte gebroken. Blank zijn mijn tranen in jouw hardvochtige gebaren. Het zien zal ik bewaren om onze band…

Gekleurde tranen, gevormd in bloementrossen, snakken naar de zon.…

In eenzame uren van de nacht schrijf ik letters neer, donker en zacht. In mijmerende woorden kan ik een wereld verzinnen, vredig en soms onverwacht. In strelende zinnen kan ik de liefde bespelen, onbereikbaar in kracht. In schreiende verhalen herinner ik stille tranen, door de tijd gezwicht. In de kilte van de nacht verlies ik…