Vuile ruiten
Wanneer ik van de toekomst
Naar het verleden drijf,
Gijzelt een doodse blik
Mijn schampere lach.
Het huis is oud geworden
In mijn verhalen,
Een geur van ontvluchten
Leeft in gekromde kamers.
Muren werden volgeschreven
Met gespreide herinneringen,
Onzichtbaar gevuld
Met angstige kreten.
Ik word opnieuw
Gebroken in de vuile ruiten
Die de pijn doen bloeden
door driftige woedebuien.
De vloer is doordrenkt
In pijn, wanneer ik in
Gedachten terug tegen
Oude demonen vecht.
Muren zijn nog vochtig
Van al de vretende tranen,
Opgeslorpt door kleine ogen,
Hard ontstaan en handgeslagen.
Na al die jaren word ik
Nog steeds verwond
Door schreeuwende zinnen,
Meegezogen door die herinneringen.
Geplaatst in de categorie: woede