Alle inzendingen van Koen Goovaerts

Uit balans en eens te meer drink ik veel en haal me neer. Gruwend van de matigheid en bij nacht ook wel eens spijt.. van de mens die ik nooit bejegen als mijn zuster of mijn broer Samenleven is geen zegen liever sta ik zelf aan het roer. Laat me leven, mateloos zonder rem en zonder wetten tracht toch niet dat te beletten anders word…

Ik ken een oostblondine, Anouschka is haar naam ze is een Poolse schoonheid met prachtig geverfd haar Mijn god bekijk haar benen, die hebben grote faam al is ze oppervlakkig soms,ze raakt bij mij een snaar. Ik zei Anouschka schatje, jouw lijf bevalt me zeer al kwam je om te poetsen, bij jou leg ik me neer Zo vrijde ik met haar, het volle…

Ook heden is hij roerloos en trekt een koel verlangen om weg te gaan, niet meer te zijn, hij laat zijn schouders hangen. O hij heeft gezocht, een leven lang naar een plek onder de appelboom maar wat hij vond was veel te wrang hij gelooft niet langer in die droom. Dus broeders, zusters treur toch niet al gij hem dra mocht vinden Besef…

Het is waar op dat haar van Puigdemont valt heel wat aan te merken maar stop die man niet in een cel en laat hem verder werken. Want Spanje dreigt met kerkers en knuppelt vol venijn. O Carles, net als Mozes leidt uw volk door de woestijn En trek Rajoy maar stevig bij zijn grijze, vlassige baard want net als Franco indertijd is hij…

Ik lig te bed en luister naar het hozen van de regen op de brug. Het lijkt wel sinister gefluister, ik streel de kat op haar rug... Een late reiger is opgestegen uit zijn nest in een els aan de vaart en daalt nu met diepe vleugelslagen zijn vlucht is de vangst immers waard. Majesteitelijk maar zonder veel luister zet hij zich naast…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

Aarzelend druppelde je binnen. Schuchter als woestijnregen, een frêle,ranke nimf met herfstig rode lokken. Zal ik een ei voor je bakken ? vroeg ik zeldzaam serviel en kuste de zorgen uit je ogen van kostbaar groen opaal, jouw kinderen waren weer eens ziek, je man van mos leek wel verdwaald in werk en matinale dronkenschap. Later lazen…

zeven magere meisjes zaten bij elkaar, ze kauwden blauwe bessen en praatten over haar.. Er was dus nog een achtste, die had een foute coupe dat was, ontegensprekelijk, het schaapje van de troep. Ze gingen wel eens roken, dat deden ze per zeven want wil je erbij roddelen, dat doe je dat oneven.. Ze hadden ook een leider, al was die informeel…

Wat me restte was nabijheid, angeliek en lieftallig als van Lippi, of eerder nog milde spot, schier onverteerbaar nu de balsemende herfst met vlugge poten al gauw zijn intrede zal doen. Ik weet nog van Siena's oude poorten, van de schaduw van een struise cypres. was het ooit beter kersen en dadels eten? Jij in mijn robuuste schoot, een…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…

Dus... ik ben voor 's zondags, hij voor de week ? dan is hij oud brood en ik weer de cake. hij houdt van Aspe, ik houd het bij Claus, ik lees de Russen, hij geilt op Mickey Mouse hij houdt van Straus, ik verkies Mahler ik houd mijn haardos, hij wordt steeds kaler Woont hij in Kessel dan ik in Parijs maak ik het bont dan zweert hij bij grijs…

Een hete zomeravond, de meeuwen vielen van het dak, ik zou de tuin nog gieten maar daaraan had ik lak toen schonk ik menig wodka in, ik zoop me buiten zinnen mijn oude vader zei het nog; van drank kan je niet winnen Toch ging ik aan het slempen, ik zoop als een natte dweil en toen ik toch de bodem raakte ging ik snel onder zeil Diep slapen…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

Nu de wind is gaan liggen En de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug en nies ik mij een zaligheid. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar.... Of liever nog geef me Billy die loom van summertime zingt Terwijl de vaart, gulzig voor de tijd van het jaar, Sixpacks en schoolvlees slikt. Heeft u ook die snoek gezien? Hij dook…

Dat ik weer lyrisch ben en haar graag plagen mag, het roze dat aarzelend verschijnt op haar blanke wangen vertedert en verdappert. zij.. houdt van fietsen en aftasten en kent Proust noch Spinvis wat onvergeeflijk zou zijn zonder blos en wulpse bles. Verder nog desiderata vraag ze terwijl ze met volgehouden tederheid de verbazing uit…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

"why are you worrying said the cat on my lap you should be writing poetry instead" in dubio zakte ik langzaam af naar de krolse krochten van mijn ziel. Ik zong mijn lied van hoogmoed en deernis, wat er mis is of goed zal ik lezen in de nevelen van de tijd schier onbereikbaar als nu de kat in de mand in de hoek van de warme…

Nu de dag vergeven is aan regen en verschaalde wijn wil ik enkel nog naast je zitten en mijmeren over het nageslacht. De katten aan onze voeten ik schop ze noch streel ze zie de kraaien zitten, soeverein in de toppen van schurftige platanen ik weet, geen mens zal ze verjagen.. Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige…

Er schuilt een gedicht in mij als een trage kanker een koekoeksei dat zich laven wil aan het merg van de vredige avonden Zo weeg ik de dagen in mijn handen en dicht van mijn schamel bestaan, van haar hals die vaag geurde naar viooltjes in haar huis onder de magere maan.. En later op het malse vijvergras at ze pink ladies op mijn schoot,…

We zagen je liggen op de warme plavuizen niet langer als een bolletje maar languit als een gevelde krijger. Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht. Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.…

Als ze leest neem ik afstand en kijk ik door kieren van deuren naar haar neusvleugels en wimpers die zich nauwelijks verroeren het omslaan van de bladen, er is geen ritme we streven naar gave roerloosheid. Genoeg nu, het boek klapt dicht, zal de ziel ooit rusten denk ik wanneer ik teder haar schouders streel en me aan haar trage tranen…

Die avond ruim voor het schemeren toen de kalveren ons schuifelend naderden... Je gedachtenpauzes waren nooit veilig te lang, te grillig en aandoenlijk fragiel.. Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende…

Tussen mij en de mens staan kasten en boeken, geef mij... een leesbril en een ladder zodat ik nooit lang hoef te zoeken naar de zin die mogelijk verklaart waarom hij vaak met uitgestoken klauwen mij lijf noch leden spaart.. Nooit werd ik een rots of een gerieflijk eiland in de Pacific Paul Simon kan zingen wat hij wil poëzie mag…

In grauw beslapen lakens lig ik mijmerend te wachten op de merel die z'n ochtendlied zal brengen, hoe lieflijk toch, dat haperen in hetzelfde refrein zo ken ik zijn routine, de klacht, de vrome pijn. Het ochtendzwerk breekt open nu de vroege bus zich suizend door de malse voorjaarsregen trekt. Een morsige man schurkt zich tegen me aan, hoe…

Toen hij dan eindelijk kwam, september had de zomer net geblust, werd hij brutaal de aarde op gesmeten en was hij karig uitgerust men was zijn tweede huid vergeten. zo groeide hij op, de jakhalzen schuddend die zich klemden op lijf en leden met een ziel vol blauwe plekken vervolgde hij zijn schreden En later toen hij gin dronk, er speelde…

Als Kopland zingt van het trage land en lieflijk dicht van bomen en dieren, dan voel ik me vaak met hem verwant wanneer ik slenter langs droeve rivieren. Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier. Een bank onder een appelboom, hoogzomer nu…

Het was in de tijd van de kersen dat we onze fietsen in het dichte lover slingerden en schuchter als bosmerels van onze liefde kwinkeleerden. Later ging onze liefde manken en nog voor de kauw zijn grauwe borst kon laten zien verdween de glans uit je lieve ogen en fietste je in dwingend trapritme mijn leven uit.. voorgoed ..keitjes noch…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje. Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar…

Dat ik u begeer, uw rode haren die voor een gerucht van jeugdigheid staan, uw schouders ongekend tenger die noden tot strelen. Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel. Verstrengel uw lendenen…