Alle inzendingen van Koen

Zo rijden we samen naar het einde van het land, zij leest in haar boek, werpt af en toe een blik op mij, ik mediteer, masseer mijn broos verstand. De populieren in de polders ijlen razendsnel voorbij. Stiltecoupé ! maar is het ooit echt stil in onze vermoeide hoofden; in de harten van de eenzamen, de veinzende verloofden ? We reizen…

Ze hield haar hoofd graag warm en droeg daarom een wollen muts die niet alleen haar twijfels maar ook haar mooie haar verborg. Zo fietste ze langs hagen en door mistige velden haast in trance hervond ze haar cadans Zo heerste ze en wekte mijn verlangen, ze wist me steeds te vinden waar ik me ook verschans. Wanneer ik slapeloos te bed lig…

Ik zag ze wel komen, je ratten van honger en razernij. Nu je schip ten langen leste langszij ligt en je koorden en lijnen zijn aangebeten is de lucht nauwelijks te harden.. Met mijn arendsoog monster ik je lichaam dat uitgezakt is en gebruikt, nu nog koud en verlaten op het koedek maar later brandend zal behagen wanneer de poolnacht…

Iets kleins viel uit haar mond, was het een onwelriekend vogeltje of eens te meer een bitter woord dat thans heel mijn hofhouding en de rest van de dag ontspoort. Het is laat in november, de straten zijn verregend en.. jouw wrede mond blaast wolkjes over de vaart, ik kan ze lezen SOS, averij, schip in nood. Het leven in mijn schoot gaat…

Ontsporing, er was vannacht geen trein om me ergens heen te brengen, op de vlucht als ik was, voor de scherven in het gras, voor koning alcohol en zijn demonenschaar. ze huisden in mijn haren, resideerden in mijn hoofd, je bent een vogel voor de kat als je in Beëlzebub gelooft. Ik gooide weer met pannen en schopte mijn wreven blauw, toen gaf…

Haar ogen waren als ondiepe poelen, gevuld met zilverwerk en geurig water. Zij, die nooit een vriend van de poëzie was maar thans hermetisch is als het werk van Leonard Nolens trekt ook vandaag haar zondige laarzen aan. Gezegend zijn de wolven die vanavond eens te meer in het kreupele bos hun oude ziel gaan zoeken.…

Er waren katten die ons dagelijks frequenteerden, scharminkelijk rood maar tegelijk hautain, schrale wezens die ons schaamteloos inspecteerden, ze telden de ouzo en de lege flessen wijn. Dag na dag hoorden we Duitsers converseren, verrassend ritmisch en aangenaam bedaard zoals een zomerbeek door de Hunsrück zou laveren, dreven we weg, onze…

Ze knipt mijn haren voor de spiegel en weet nog van barmhartigheid haar handen werkzaam en lieflijk zoals zij was in die vroege tijd, toen wij als jonge wilde honden elkaar besmuikt verkenden. Wat waren wij toen ongeschonden. Haar ogen bleven weergaloos sprekend en zelfs beloken van het helderste groen. Wat heeft de tijd onze liefde vertekend…

Dat ik de dagen niet meer tel, dat zij niet langer spookt achter mijn ogen, niet langer huist onder mijn vel. Ach, ze weet het vast nog wel.. een mooie voorjaarsdag in mei, we laafden ons aan vitriool en lieten vrij wat in ons school slechts één verlate poestvrouw was erbij. En of ik ooit nog aan haar denk? Dat gebeurt, soms, als ik nukkig…

Geen filters mijn somberheid verdraagt geen smuk Wel wodka en gin ! -die breken deze avond stuk - en ook wel trage meisjes die behagen, het monster aan de horizon is nauwelijks te bejagen. Ik ben een woudloper, Ik tel mijn sparren in jouw diepe bos maar lunchen doe ik op een tra daarna laat ik mijn dieren los, gisteren nog was ik een eekhoorn…

Al jaren dood gaat zij nog elke dag een heel eind om in mij. Ik zie haar na het scheren elke morgen voor me, en sta een voetstap in haar schaduw stil. Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige…

Vandaag heb ik gewroet in wolken en in velden Matroesjka, het zal lukken, ik word één van je helden al is mijn Russisch pover, ik ben een kosmonaut, wiens landing zal mislukken in jouw Siberisch achterwoud. Nu ben ik een Etrusk die naar jouw warme billen haakt en alles met je doet wat nacht en dag en nevel schaadt. Kijk uit voor mijn potentie…

Ook deze haring zal niet braden, weet ik waarna ik meer in schenk en moedeloos maar onvermoeibaar aan haar laatste woorden denk. Ik tel de dagen zonder haar die bloedeloos zijn en zonder gevaar en ook de nachten, die niet kunnen behagen, in lakens die ruiken naar droeve nederlagen. Verlangen is een vogel die mij vaak openrijt, Ik zie…

Goedemorgen mijn kind, wat gaat het gezwind nu de maanden weer mild en rondborstig zijn zo zoet en zonder zorgen, zo zinnelijk als zomerwijn. En als we dan een keertje praten… -op weg naar Leuven is Spinvis er steeds bij- dan tracht ik me steeds te verlaten op wat je zegt, wanneer je zwijgt. Probeer de mensen toch niet…

Ze was meedogenloos rood en trots als een tsaar, dus niets was me dierbaarder dan wachten op haar. Wachten op pleinen in regen en wind, Op het pad van de wilgen verscheen ze gezwind. En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen…

Nog één keer keek ze over haar ranke schouders en wierp een milde blik over het schrale land waar neurosen en gebreken floreerden. Ze zag ze nog klitten, ze hoorde ze nog vitten, de kinderen van het magere brood. Met lichte tred ging ze, frivool maar…

Zie ze schuifelen langs de rekken, als een schaduw: grijs en anachroon, volmaakt vergroeid met haar rollator valt haar traagheid uit de toon. En ook... gedachtenpauzes die steeds langer worden, dat zie ik wanneer ze hinderlijk en schuin voor de zuivel stationeert en wellicht denkt; wat doe ik toch verkeerd. Thans aan de kassa kijkt ze…

Vannacht tegen drieën verscheen ze aan mijn bed, Karen Carpenter die een plaat had opgezet. Ze zei thans ben ik weldoorvoed maar ik zoek voedsel voor mijn ziel want echt waarlijk contact blijft mijn achilleshiel. Een nachtegaal zong de tweede stem van peace of mind toen Karen plots verdween. Maar vrede vond ik pas vanochtend toen de zon…

In het verregende park drukte ik Etty tegen mijn borst. Opdat ze niet verdwijnen zou als nat papier. Want lang geleden al en ver van hier ging deze mooie, zoekende ziel rücksichtlos naar de Filistijnen.…

Toen ik Rosa Moenkin nam, in het dichte maisveld mijn begerige handen in haar blanke vlees drukkend liepen woelmuizen en faraoratten langs onze verweerde voeten. Een hyena bleef staan kijken en rook ons hitsige bloed maar bijten deed hij niet. Hij droop af zoals alleen hyena's dat doen, zijn staart bewoog naar Jaffa, zijn kop zwaaide…

Moeder, aanrecht en dweil zoals zij door de kamers dwaalt van het belommerd huis de gang doorkruist en mompelend de ramen aait. Zij spreekt de kasten dierbaar aan of zij hun sleutel goed bewaren en van elke lade het geheim dat zij ooit dierbaar samen waren. Zij boent haar angst voor slechte tijden met het bergkristal en zilver…

Ze opende langzaam haar melkwitte, plompe hand in haar palm lagen conflictstof en schaduwzaad daarmee zaaide ze haar tuinen en wegen die ze schonkig maar gestaag betrad Kind van de boerenadel, meikever zonder humor met gedachten die nooit verder zullen gaan dan de gewassen van je volgende akker .. Dat lees ik in je ogen die thans nog blinken…

In de tuin speur ik vermoeid naar nieuwe vijandelijkheden, dat valt mee, een stadstuin is de Gaza niet al valt er een merel door de heg, het maakt niet uit, de kat is comateus thans. Ik orden mijn gedachten, in stilte nu want Feind hört mit al ben ik zelf mijn ergste vijand, misschien, wellicht.. Move over rover and let Jimi take over…

Je bent mijn steen des aanstoots waaraan ik me vaak stoor. Met je adem rins en je ogen doods ben je onveranderlijk goor. Je bent een naar productiedier dat ik graag slachten zou. Voorlopig ben ik slechts een gier die cirkelt boven jou. Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend…

Mag ik nu eindelijk gaan slapen want deze dag duurt veel te lang. Het was geen dag van makke schapen en er stond wanhoop in de gang. Dus kan ik nu mijn ogen sluiten; ik leid mijn schapen naar hun wei. De maan schijnt schuchter door de ruiten, jij vlijt je zachtjes tegen mij. Zo tuigen we onze dag af, we likken onze wonden. Zo samen liggen…

Toen ik nog ongelukkig was en brieven schreef.. aan dat meisje in Hekelgem bijvoorbeeld dat mollig was en oude wijsheden in zich droeg. Ik verpakte mijn angsten in fraaie zinnen en kreeg er een albatros voor terug die nog jaren woonde op mijn oude kamer. Charles Baudelaire had gezwellen toen hij stierf, groot als appelsienen en ik weet te koesteren…

Ik weet mijn hart bevroren, zoveel speelse schoonheid hier voor mij tentoon gespreid. Zalig als een vrije juli avond en dan toch weer die eenzaamheid. Is het waar wat ze zeggen over mij ? Dat ik roekeloos zou zijn en op harten trap, Ik heb het jouwe nooit gebroken, zelfs niet één keer voor de grap. Ik hield van de wind in haar haren, van…

Bang zijn voor de dag van morgen, zorgen komen met de snelle trein. Zoeken naar een weg, hij lijkt verborgen. Mag het morgen lichter zijn? Zuchten, worstelen met het laken, sta je dit keer aan m’n zij? Opstaan, scheren, koffie maken.. Het uur van de merel is voorbij.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

Ik ben rijker dan koning Midas, ik heb een appel, een mes en het zicht op een boom en bovendien een warme winterjas die me beschut tegen de windstroom. Hier op mijn bankje waar ik vaak reminisceer mijn droeve dagen, mijn uren van hartzeer tot alles tenslotte van me afglijdt Want zonder wroeging en zonder spijt.. wist ik als kind al de kudde…