Alle inzendingen van LadyLove

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

zij die dachten de golven te kunnen temmen trokken gezamenlijk naar het strand met hun windsurfboard onder hun arm klaar om de strijd met Moeder natuur aan te gaan in pakken gehesen, gingen ze vol adrenaline de schuimkoppen tegemoet golven bleken huizen hoog het schuim te onverbiddelijk, en zo verloren vijf jonge mannen de krachtmeting…

na een avond vol herdenkingen aan degenen die zijn of haar leven hebben gegeven voor onze vrijheid en aan hen die deze oorlog hebben overleefd en te kampen hebben gehad, met schuldgevoel angsten, verdriet, het gemis van familieleden die dit niet konden navertellen vieren wij vandaag onze vrijheid is iedereen wel zo vrij als wij denken dat ze…

ik sta daar waar vele voetstappen liggen van hen met bevrijdingsbloemen in mijn hand kijk ik of ik haar zie tussen alle mensen die hier vandaag zijn samengestroomd Jo’s rode haren wapperend in de wind een trotse rechten studente die zich had aangesloten bij het verzet liep hier vijfenzeventig jaar geleden haar laatste stappen zal…

met zijn hakken in het zand verankerd denkt hij boven haar uit te toornen gewapend met zijn dekmantel waant hij zich onfeilbaar zij zet de dans in, hij pareert en kotst opgekropte woede over haar heen spiegelt feilloos zijn eigen gedrag in de hoop haar te kunnen raken gewapend met liefde ontwaart zij hem als gevangen in zijn eigen pijn…

alsof de duvel ermee speelt vertragen data waar ik bij sta kunnen dagen mij gestolen worden zo ook het dwingende advies van hen die het, zogenaamd, beter weten ik bepaal zelf wel, altijd al gedaan net ontvangen pasjes krijgen benen spelen krijgertje met mijn onzekere brein uren lang zoeken ogen naar hetgeen ik zojuist nog in mijn handen…

nu jij het aardse hebt verlaten en over bent gegaan naar zomerland zullen wij jouw feestelijkheid missen het horen roepen van ‘stuk’ of ‘70-roem’ heb jij je gevoegd bij jouw geliefde Ben met wie je vele jaren toerde meanderend door het vlakke land genietend van vele steden, de natuur ook zullen wij jouw kookkunst moeten missen, kippen-tomatensoep…

gelijk een kwal met vele tentakels omsingelt hij mij speelt hij spelletjes ongezien gumt hij mijn geheugen uit onzekerheid maakt zich meester hoe ik ook controleer vastgrijp aan wat ik net nog wist, versterkt de kwal zijn greep en raak me kwijt…

trompettist blaast z’n wangen vol om de wereld te raken, aan te raken met welke toonaard dan ook zachtjes en bescheiden tot ruig en hard ondersteund door bas drum en keyboards zingt hij tot de bomen die oeverloos worden gekapt toetert hij over een Syrische vriend die niet meer naar huis kan nu oorlog is wat de klok slaat geeft hij, neemt…

ik schilder je levend met mijn ogen geniet van het zonlicht op jouw haar zie ik dat kleine meisje stappend met vader door het hoge gras madeliefjes stralen samen rennend langs de vloedlijn, waar luchtkastelen ontwaren in aangelengde zon Mama ging jou al voor zij zal geduldig wachten toch wil ik jou niet kwijt blijf nog een ogenblik…

met mijn vlindernetje, dartel ik achter je aan in de hoop je te kunnen vangen vangen op gepaste afstand, opdat ik niet in de gaten loop in de hoop je te kunnen vangen vangen vrolijk dans jij door het leven, plots verdwijn je in het grijs kijk uit, ze willen je gappen ze willen je snaaien hoe ik ook roep, of schreeuw, horen doe jij mij…

zoals een draad dat door het oog van de naald zou moeten passen er geen punten meer achter de zinnen kromme zinnen, die niet recht te breien zijn zitten de tranen hoog, viert frustratie hoogtij is het geheugen één grote gatenkaas waar alles uitvalt, maar dan ook echt alles namen die niet meer worden herkent de bril die wordt neergelegd zonder…

hij ligt voor je dus grijp ‘em met beide handen en laat ‘em niet meer los vlak de onnozelen uit en zij die niet deugen willen kleur de dageraad in de vorm van liefde overspoel de sjagerijnen waardoor vensters openvliegen gordijnen een ballet dansen op de maat van de wind bijna opgedroogde pennen weer vollopen met woorden voor dichterlijke…

zes dagen en vijf nachten lezen wij de namen van hen die uitgeleverd waren aan de vijand gisteren kwamen er excuses excuses van de Nederlandse regering dat zij zich als makke schapen hebben laten imponeren dat zij met de vijand hebben meegewerkt waardoor het kon, dat 102.000 mensen de dood vonden niet alleen zijn Auschwitz Birkenau…

laten wij ze voor altijd blijven noemen de namen van hen wiens levens abrupt, werden afgekapt het lezen van gaat met horten en stoten men schiet vol, even maar soms voegt iemand iets toe: ‘mijn moeder’ of ‘broer’ zij dragen nog altijd de littekens van deze geschiedenis mee in hun hart…

een brok in de keel bij het voorlezen van de families die nooit weerom keerden immens grote families met allemaal dezelfde achternaam grootouders, ouders oom, tantes, zusters schoonbroers, schoonzusters, broers, neven, nichten pasgeborenen het benoemen van de leeftijden hekelt de pijn nog dieper de wereld was gek geworden…

er zijn weer mensen geweest ze lopen almaar in en uit zeker wel drie wat ze gezegd hebben, ben ik vergeten is mijn huis mijn huis nog wel nu ze zich overal tegenaan bemoeien wat ik aan moet, in moet nemen van mij hoeven ze niet te komen mijn adressenboek, gelijk een begraafplaats waarin staat wie ik allemaal heb weggebracht namen die me…

neem mij mee naar ver van hier neem mij mee terug naar daar waar ik de tred herken vogels weer hoor fluisteren bloemen zachtjes dansen in het schijnsel van de maan wolken tikkertje spelen huizen weer kleur krijgen zand mijn voeten liefdevol omhelst daar waar ik gekust word door de wind toe neem mij mee en hou me vast een leven…

tussen vergetelheid en het grote niets staat een koffer vol boosheid en verdriet de kunst om haar daar uit te halen uit het sombere, negatieve zoek ik naar verhalen uit de oudheid die ze zich nog feilloos kan herinneren een naam, een gebeurtenis tot de naald weer blijft hangen in dezelfde groef, en ze wederom in herhaling vervalt, bevestig…

vertel het aan de rivieren schreeuw het van de hoogste top fluister het aan de sterrenpracht zet de wereld op zijn kop opzoek naar een teken een seintje of een spoor alles beter dan doodse stilte hoop ik dat ik wat hoor een berichtje, een wens die ik de familie vertellen mag hopend dat degene reageert die Rebecca voor de allerlaatste…

vandaag brand ik een kaarsje een kaarsje voor jou vijf jaar geleden is jouw licht gedoofd uitgeblazen door de wind zijn wij het spoor bijster waar we jou zouden kunnen vinden bijna dagelijks deelt jouw moeder haar hartenkreten om jou vandaag brand ik een kaarsje in de hoop op een teken waar vandaan dan ook…

ze zeggen dat het mooi is daar omringd door een immense zee van liefde daar weerzien met hen die op jou hebben gewacht al daar terugkijkend op jullie mooie leven vanaf daar het voor altijd waken over jouw geliefde Pia vanaf daar stuur af en toe een seintje, dat je voor altijd dichtbij bent, voor haar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

zou ik nog even één lijntje uit willen gooien eentje naar jou jouw mooie glimlach verstopt achter die baard betovert mij nog altijd zoals toen een liefdevolle omhelzing volgt, om nooit meer los te laten, ook nu tikt de tijd jouw hand verglijdt in de mijne praten honderd uit over wat we missen hoe het daar is, in het land van morgen, uitnodigen…

63 lentes zou je zijn geworden vandaag wanneer jouw lijf niet op was geweest dan had je gedanst gezongen, gedronken heerlijk gegeten je had geschreven gebeld en gezwegen had je voorgedragen tot in de laatste uurtjes want de nacht bleek geduldig en triviaal zwart…

op jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige…

je hebt mij uitgedaagd zodra men jou in het vizier had stroopte ik mijn mouwen op was er klaar voor vol goede moed ging ik het gevecht aan na elke ronde dat ik knock-out werd geslagen vond ik keer op keer de kracht om te herpakken hoeveel pijn je mij ook deed mij kreeg je er niet onder tot de dag van vandaag waarin het slecht nieuws…

een Elfje danst net boven het water in volle schittering vleugels van glas in lood brommen bij contact met soortgenoten achternagezet door bezit zij geen tijd voor de liefde in achtjes vliegt ze heen en weer voor haar voorgerecht even zij landt op een blad om zich te laten wiegen door de wind tot zij wordt uitgedaagd achteloos…

hing jij zo werd mij de touwtjes in handen geduwd en balanceerden wij samen in een wereld die stil staat voor even waarin minuten uren lijken onmacht je aankijkt en je je afvraagt is dit het dan overgeleverd aan mannen in uniformen kwam je voorzichtig terug naar hier het was jouw tijd nog niet en geef jou met alle liefde…

als een koorddanser balanceer ik op de lijn die leven heet de ene dochter in de ene hand mezelf in het midden en in de andere hand mijn andere dochter geleidelijk lopen wij stapje voor stapje twee stappen vooruit, één terug samen doorstaan we weer en wind, donderwolken en zonneschijn nadat jij bent weggegleden uit ons midden, is…