Alle inzendingen van Lieve Steenberghs

Wel honderd handen heffen hoog de schaal gevuld met wierookdampen, minnevuur, bewegen heen en weer met harten, puur gewassen in het bloed van 't oud verhaal of 't nieuw zo je verkiest, zo menigmaal herhaalt en weer herhaalt tot op de duur de woorden niet meer aarden in het zuur van 's werelds honger naar een heilloos maal. Toch blijft…

Als ik je niet met voeten stamp en plet tot in de perskuip barst je gladde huid en 't sappig vlees uit buiken opentuit dan word je nooit in wijnsap omgezet. Als ik je korrels in de molentred niet ongenadig maal tot meel waaruit de bakker brood en koeken bakt dan sluit je leven uit en sterf je onverlet. Je moet geperst, m'n kind, gestampt…

Jeruzalem's edelen zitten uitermate safe in superieure handen en ervaren rust over verre einders rennen aardse leugens lallend en slalommend westwaarts alwaar titanen, zegevierend in chaos, heftig tekeer gaan bij avondlijke aanvaringen : revoltes eerlang navigeert over naamloze zenits : indalend charisma, heilzame toerusting…

het dageind kust mij in haar roze abrikozenvel slaapwel geluiden trekken hun geruite pyjama aan gedaan met twinkeleren, culmineren toten trekken gekken een vogel schrijft een laatste letter in de lucht vlucht en geuren dampen dauw over 't avondgras slaapgas een rijmsnoer trekt de dichter toe moe.…

bossen klotsen een riviertje over rotsen ontvouwen houten lommer boven waar echo's op stilten botsen in kruinen schuilende schaduwen fluisteren schrikverhalen van wezens die klaarte schuwen alsof bij het tijdloos verblijven onder een hemel van blaren wolven sluipend thrillers schrijven in een mantel van fruitig kruid loop ik de boomtunnels…

Het wachten wiegde, maagden sliepen tien gedoofde woorden van geloof ter hand. Toen klonk een stem: 'Hij komt !', door donker land. De wijze greep haar bron, stak ongezien haar woord weer laaiend aan met geest van wien gezegd wordt : hij zet levens' ziel in brand. De dwaze vroeg :' Geef mij wat olie want met uitgeblust geloof kan ik niet…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

Geest borrelt klanken door mijn gedachten hij vloeit leven in dode gronden zingt liefde door beken van roeste zonden klotst stromen door ruige ravijnen, schachten vol kolkend geklater, watert grachten blaast zalvend adem door oude wonden gorgelt tonen op uit droge monden ontmantelt met zwier de weeë klachten Geest buitelt kaskades van krachtwoorden…

De schaduw van onzichtbaar zweeft zijn vlucht omheen gedachtentorens in mijn hoofd blijft hangen, nu mijn vlam is uitgedoofd, met arendsvleugels wiegend in de lucht. Hij dompelt mij in veiligheid en zucht zijn adem in mijn oor, ik heb geloofd en nooit wordt deze vrede mij ontroofd. Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden…

onbeschreven blad met woorden, spiegel je verhaal, kaats de keien vol akkoorden hypermuzikaal over de sprekende watervlakken en vergeet vooral de voze vissen niet te pakken in de diepte van mijn dal onbeschenen land van lichten, schilder je portret, kleef de klieders van gedichten ongenadig vet tegen de stralende wolkenranden en…

grote rivier, aan jouw oever strandt mijn denken - glazen libel met vliesvleugels aan - ik duikel in je buik op jouw wenken vooraleer de dag is dichtgegaan grote rivier, in jouw water zwemt mijn weten - papieren blaadje van een vlinderbloem - jou zal ik zijn, in jou wil ik heten een nieuwe naam nooit eerder genoemd in mij kabbel jij je klaterend…

koeien sproeiden hun schijt van schrik tussen schaap en geit duiven dweilden koerend de vloer een zweep zwetste en kletste het geld van tafel wisselaars gristen en hielden gewis hun wafel gehoede boeren gedroegen zich stoer maar hun stieren zwierden hun staart in de bedremmelde gezichten, bebaard of niet, onheil lag op de loer nu de timmermanszoon…

Ik flits haar blitsend blauw zoals zij mij flauwwit flitst nu de zon de wolken openritst, het licht uiteensplitst tot zilv'ren visjes laverend in het glittergrauw van haar négligé. Ik brul haar bulder-lied zoals zij mij schier murw brult nu ze zich in golven hult, haar katterug opkrult tot wulpse bergen, neerstortend in het vunzig diep…

open oost je ogen -lege bekers hopend op het morgenlicht- over 't opkomen van de dag open oost je oren, luide sprekers boos en storend, boren zich in een pasgeboren schaterlach toast op : Joost mag weten wat er komen zal nu bommen bloeien als vergeet-me-nietjes aan bomen barstensvol geweld toast op : troost voor velen : Babylon,…

wandel west waar wolken -rode wonden- wachten op de avond, moe en bloedend lijk papaver wandel west waar drukte -woeste honden- webebt in vergeten hoe gedaver wurgend werkt nest is best nu 't noorden ijzig nadert moordend in z'n ijz'ren greep geklauwd : het einde van de dag nest is best en woorden van mijn vader trekken -goud-…

Aan het strand van Tanganica blikkerde mica in het zand. In de schaduw van de palmen hinkten we naar de waterkant de voeten heet van zonnebrand. Aan het strand van Tanganica viel de wind vaak op het meer. Dan rezen hoge golven op en neer. Wij duikelden lijk hondjes over die reuzen, en dan weer. Aan het strand van Tanganica…

op de schedelberg kruis mij de wonden aan zeven pijnkorsten kleven een lans in zijn zij twee voeten twee handen verdriet doornt zijn hoofd 'mijn schaamdoek geroofd' zegt hij op zijn rug striemen branden kruis mij kruis mij de redenen aan scherven spreken van lijden en sterven de hemel voorbij donder bliksemt nacht bij dag geven…

't Zijn kweekvijvers met blije bijters radicale vissen uit moslim-missen van de moskee o wee kwikzilverbolletjes alle-richting- rolletjes want de thermometer brak alkaida-kak in elke staat dji-haat terror is angst dood duurt het langst en bloed kleurt rood omdat j'er op schoot pluim op je pet Mohammet integreren is 't woord niet…

Niet in de regen -hij smaakt naar avond vol appelroomtaart- kwam ik je tegen niet in de golvende zon waar een zeiltje op vaart niet kon ik je vinden waar sterretjes groeien in wolken vol crème noch waar de winden buitelen en stoeien om de eerste te zijn maar in mijn huilende nacht - hij ruikt naar struiken vol…

Laten we nog wat zitten op de trap, m'n liefste genietend van een krat zonlicht en een glas ochtendfriste laten we wat praten met elkaar over jou al ware het dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak ... liefste, zullen we ons zacht en lieftallig beminnen op de treden in de zon en wijn drinken uit jouw bron ? laat mij…

Adam proefde. Het sap van de ongehoorzaamheid liep in straaltjes van zijn kin lekker naar zijn zin hij veegde de zonde van zijn mond en boerde. De slang stak in een poging tot eerlijkheid haar listig vel tussen de spleten van haar slecht geweten en gehuld in een kleedje van onschuld gleed ze van de tak. God's stap op weg naar genadigheid…

Gisteren lag witte hitte met haar buik bloot te zonnen op mijn schoot vandaag voelt blauwe koelte zacht als een kattevacht terwijl het gras uitgeteld zwijgt nu het de gelegenheid krijgt luister de kerselaar fluit mezenwijsjes naar de koerende jongemeisjes boven in de wilgentop ik vouw me knusjes op in Gods baarmoeder waar stilte…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

In zeven vlechten toegewijd aan God sloeg ik die mij knechtten donder op verrot Om me de les te lezen bond je mij aan m'n bed met zeven verse pezen 'k heb het je belet Je kwam met zeven touwen nooit gebruikt soepel als vrouwen m'n kracht werd niet gefnuikt Je vlocht mijn haren in de schering van 't getouw kon ze toch bewaren…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

de trein kwam aangespoord duizenden zielen aan boord hengelend naar leven op het kruispunt van de dood gaf het wisselsein rood jij hebt je kind overgegeven toen de trein kwam die zijn leven nam bood ik jou mijn boterbrief een slavenring door mijn oor nu ik jou eeuwig toebehoor mijn liefste, mijn lief…

dit gedicht vliegt de horizon voorbij ver uit het zicht van schijn bedriegt en het zij wat het zij. dit gedicht fluit de wereld voorbij op zoek naar wat licht- voetig geluid met een danspasje bij dit gedicht kust u oorverdovend zacht oogverblindend dicht fluistert en kust zegt wacht op mij wacht dit gedicht vindt…

De avond hangt in gele strepen boven de slapende huizenrij. Is de dag er zo tussenuit geknepen dat de avond nu hangt te dwepen in een kleedje van gele strepen boven de huizenrij ? Tenzij, tenzij de angst haar heeft aangegrepen bij 't zinken van al haar schepen in die zee van gele strepen boven de huizenrij ... Ach mij, ach mij, scheur…

Ik kruip door een donker gat van de tijd langs echoputten vol stilte en voel uit mijn hart de kilte weglopen is een vuurpoel van eeuwigheid. Kruip ik dus door des tijds' donker gat waar, vol stilte, echoputten galmen dan komt des eeuwigheids' vuur mij inpalmen terwijl toch kilte mijn hart bevangen had. Zo, terwijl ik door het tijdsgat…