Alle inzendingen van M.A Romers

in een wereld vol water zindert de hitte van het vuur dat ondoofbaar brandt mens en dier sterven laat verteerde verbrande karkassen achterlatend als stil schreeuwend protest getuigend van onvermogen 't vuur woedt voort onstopbaar onblusbare angst achterlatend holle woorden worden gesproken zalvend sussend maar het vuur in het…

als jij mijn geest zou zijn zou je verdrinken in het onbegrip van anderen zou de verwarring die zuiverheid zaait je overwoekeren en achterlaten als een verlept en verdroogd icoon geslachtofferd door het onkruid dat zich mens noemt als jij mijn geest zou zijn zou de zuiverheid verwarring zaaien in jou…

in mijn toestand van half beschonken zijn zie ik mensen dansen praten lachen de muziek klinkt luid door de verkeerd belichte ruimte obers rennen af en aan niemand stoort zich eraan een paartje danst op de te kleine dansvloer bewegingen vol sensualiteit en lust niemand stoort zich eraan ogen sprekend zuiver half gesloten het…

de koude noordwestenwind striemt mijn gezicht geselt het land en laat trotse bomen buigen een eeuwenoude beuk heeft na een lange strijd zich gewonnen gegeven en ligt dwars over het bospad nog imposanter dan voorheen op mijn weg door zijn val is een gat geslagen in het hem omringende bos brokstukken liggen her en der verspreidt beukentakken…

je ademt je voelt en wacht in stilte witte schimmen in de nacht verlossing verlichting ze lacht naar je vervult jouw behoeften en is weer verdwenen net zo snel als ze was verschenen geruisloos stilte opnieuw je ademt je voelt stilte…

er zit een man op een bank in het park hij huilt de vogels die hem zien zijn stil staken hun lied de honden die voorbij komen zijn er verlegen mee en kijken de andere kant op net als de mensen die bij hen zijn in zijn samengevoegde handen ligt zijn hart het bloedt herinneringen gedachten wanhoop en ongeloof spelen zichtbaar op…

een man loopt maar zo wat door de straten fier en losjes zonder doel hij heeft de tijd zo hier en daar stopt hij en praat wat met mensen vriendelijk en open wanneer hij weer gaat gaan zij glimlachend verder met wat ze aan het doen waren op een enkeling na die verstoord verloren tijd probeert in te halen tijd die verder loopt…

onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

beelden van hoe het ooit was verschijnen bij het zien van kinderen spelend in het gras vader en moeder dichtbij zo was dat ook voor mij maar nu nu het niet meer zo is ervaar ik steeds sterker het gemis van jou om mij heen want zonder vader of moeder ben je zo maar ineens half minder kind en een beetje meer alleen…

zuiver zijn zoals je was als kind jezelf geven voor honderd procent in blind vertrouwen telkens weer eigen belang eigen behoefte verstoren die droom en stukje voor stukje gaat het langzaam kapot vertoont die droom meer barsten dan welke kapot geslagen spiegel dan ook is het dan zo dom zo naief te blijven dromen of moet je meedoen…

in de kamer zit een vrouw starend de muren om haar heen zijn vuil het behang gescheurd haar ogen dof en gesloten ze begrijpt het niet alles heeft ze hem altijd gegeven haar handen haar ogen haar geest haar lichaam en nu na jaren van dankbaar gebruik heeft hij haar verlaten ze voelt zich vuil haar gevoel verscheurd ingeruild…

als liefde vergaat voel je de verlammende kracht van een niet te beredeneren angst ervaar je de kilte aanwezig in gegeven warmte en op de vlucht voor de binding die jou langzaam maar zeker wurgt besef je dat gevangen in het pijnlijke proces van niet meer kunnen niet meer willen jij verlangt naar de stille rust van alleen…

langzaam ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die…

langzaam ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die…

je vingers glijden zonder erg langs en over het papiertje dat zich als bij toeval nog in je hand bevindt je bent anders dan anders nerveuzer misschien toch is je glimlach vertrouwd al lijk je niet op je gemak je bent er wel maar toch ook niet mensen spreken je aan je hoort ze maar toch ook niet in gedachten zo ver weg van iedereen…

een laatste sigaret een laatste glas wijn toe vertel me nog iets een verhaal een anekdote een mop als je niets doet gaan we naar huis sterft het feest en is het gedaan maar ik wil nog niet weg dus zet wat muziek op en laten we dansen ontsnappen aan de lethargie vertel me over vroeger vertel me och laat maar ook de muziek…

in jouw ogen zie ik de spiegel gebroken een niet te voorspellen pijn in woede ongrijpbaar regeert jouw lichaam en geest nu wil je niet zijn niemand zien niet herinnerd worden aan het onontkoombare van de waarheid een waarheid die in de weerschijn van het heden de toekomst zo onzeker onbetrouwbaar zichtbaar maakt jouw verleden…

gevangen hart gevangen geest verlangend naar onbekommerd vrij zijn ben je zelfs bang als je dit leest zo veel verdriet draag je uit het verleden met je mee zoveel wat moest stil kijk je voor je uit onbereikbaar vaak voor iedereen met alleen die ogen van jou als spiegels van jouw ziel die zeggen laat me … alsjeblieft laat…