HAAR LAATSTE TRAAN
ze zit tegenover hem
en vertelt over haar verlangens
en wensen
over hem en haar
en hoe nu verder
alleen
of toch nog samen
haar handen gebald tot vuisten terwijl ze spreekt
hij mompelt zo nu en dan iets
dat op ja of nee moet lijken
knikt
of kijkt naar ….
ja, god mag weten naar wat
zijn ogen zijn leeg
er is geen interesse
niet meer
ze ziet het niet
gevangen in eigen verdriet
koffie wordt koud
de asbak vol
een traan rolt over haar wang
overblijfsel van een voorbije passie
die
als een eens sappige sinaasappel
is uitgedroogd
uitgeperst
midden in een zin onderbreekt hij haar
‘k moet even bellen ‘schat’
en als hij wegloopt
hangend aan zijn mobiele reddingsboei
beseft ze
het verlies
haar laatste traan
ze veegt hem schielijk weg
Geplaatst in de categorie: verdriet