Alle inzendingen van Maarten

Nu zal zij wel een sneeuwdier zijn ergens hurkend op een dikke tak, haar ogen vol tranen. Dagelijks liepen we hand in hand, vormden samen een lieflijk eiland; toevluchtsoord voor bannelingen. Soms vliegt een sneeuwdier urenlang, hongerig zoekend naar een prooi die zich camoufleert als sneeuwvlok. Vaak spraken we zonder woorden lagen…

Jan de fantast aan de drank Hij had het gemaakt En dan pas bedacht Een donkere dag Een heldere nacht Er stonden paleizen Met zilveren daken Maar in de ochtendmist Waren ’t heksen en draken…

Egidius, ach waar ben jij gebleven? Beste vriend mijn hart doet nu zo'n pijn, jouw dood heeft ons uiteengedreven. Vaak dronken wij samen zoete wijn, waarom moet jij nu al gestorven zijn? Hemelhoog mag jij voortaan zweven stralender dan zonneschijn, alle vreugd is jou gegeven. Egidius, ach waar ben jij gebleven? Beste vriend mijn hart doet…

het voorbijgaan heel even het wenden van het hoofd heel even het minieme draaien van het hoofd het kijken het kijken richting paradijs gesloten tot 19.00 uur het terugwenden van het hoofd het loslaten het verlaten van het pand…

ik zoek een deur ik zoek een ingang ik zoek een toegang jouw betonnen hart is hermetisch gesloten, maar ik blijf zoeken, blijf eindeloos zoeken, naar een toegang een opening een kiertje een gaatje om al tijgerend, terwijl jouw granaten gierend uiteenspatten vlak boven mijn hoofd, binnen te raken en binnen te blijven…

Vilein stuurt hij afbrekende woorden door het "gesprek" even en steeds weer dat wat schreeuwen wil. Ze "luistert" met kleine slowmotionoortjes, klaterende bosbeekogen, doorlopend ondoorzichtig. Geef nu eens een woord, wat woord dan ook, dat als eendendons voelt.…

als alle woorden zijn geschreven als alles staat waar het moet als de dichter ledig staart niets meer toe te voegen niets meer weg te schrappen niets meer in zijn petto voor hen die dit gedicht nu lezen voor hen die kunnen denken vooruit met de geit dat dit gedicht er altijd al dat het even goed door mijzelf in de goot gevonden kon…

nadat ons dierbaar kalf verdronken was hebben we onlangs de oude waterput, midden op het dorpsplein, met vele duizenden dode vogels gedempt met dode mezen en dode mussen met dode kieviten en dode plevieren met dode merels en dode kolibries met dode futen en dode koolmeesjes met dode kanaries en dode parkieten met dode goudvinken en dode zwaluwen…

stil het is stil het is stil in de coupé het is stil in de stiltecoupé het is eindelijk stil in de stiltecoupé twee stoere soldaten houden hier toezicht ze staan al paraat bij de tussenschuifdeuren ze luisteren met hun getrainde vlijmscherpe oren hun zorgvuldig gepoetste vuurwapens zijn ontgrendeld de geringste stilteverstoring zal leiden tot…

nu Jochem eindelijk slaapt trekken Erik en Mirjam in de donkere nacht een zwarte waterplas onder zijn bedje vandaan, aan het plafond worden een volle maan, duizenden zilveren sterren en wat zeemeeuwen geprikt van die zwarte waterplas wordt een oceaan gemaakt met zeewier, zeesterren, wat haaien en zeehonden en natuurlijk super veel vissen…

het gps-netwerk ontkent elke positie een boswachter in geen velden of wegen uitgesleten slingerpaden zonder richting  negeren noord en oost, zuid en west schaars zonlicht breekt in scherven verkwijnt in een loodgrijze bladerprut dieren, pijnlijk doodgemaakt, missen pootjes, oogjes, oortjes, staarten, tongen vogels zijn snavelloos, hun…

zijn hoofd wordt steeds roder hij kent geen online pokergeluk zij heeft een plasmahersenpan nog platter dan haar dure televisie hun vergeten zoon dwalend in een pikdonker angstbos schreeuwt schreeuwt om een vlijmscherpe bijl want hij haat de bomen die hem de toegang blokkeren naar een zilveren pad leidend naar een huis vol liefde…

elke nacht word ik klaarwakker van zacht kindergehuil dan eet ik beschuitjes pekelvlees en luister naar Mozart elke ochtend trek ik een zwart uniform met ijzeren kruis aan stop in brievenbussen pamfletten met opvoedingswenken wekelijks predik ik onvermoeibaar voor volk en vaderland over de noodzaak kinderen te behoeden voor het kwaad zondags…

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme: daar liefde te voelen, er zijn met je lief, je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan, maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme. Daar zijn de platanen, het plein van Camus dat klaterend zijn in het ongerief, dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan, het heden voorbij en bestaan in het…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

Op een eiland, zes uur 's ochtends in de zomer, de stille weg af, waar geen wandelaar gaat, in de herinnering van wat je ooit is overkomen, daar waar 't bewustzijn het gebaande pad verlaat, terwijl de stilte wordt gevuld met vogelzangen loop je geleidelijk aan hun vogelwereld in, vliegt daar je oude geest, met lief en leed behangen vanouds,…

Dwalen door het huis raken aan je kleding die ik snel de deur uit deed in een vlaag van zelfbehoud. Maar weinig legde ik opzij. Je kunstzijden blousehemd donker met fijn rode bloemetjes dat hangt om de valet alsof jij zo zult komen. In de kast je lichtgrijze pak van al wel lang geleden waarmee ik je zou kleden als je weer voor me stond…

Roeren in de pannen afgesleten houtje als je de saus wilt proeven nauwelijks nog een kommetje zo dienstbaar door de jaren dat je niet goed beseft hoe je haar zult missen als ze in de vaatwasser straks teveel is uitgeloogd vanzelfsprekendheid gevaarlijk geruststellend met stille gewonden en zelfs vermoorden in de slagschaduw van mijn…

Zoveel hartenbloed hier uit pennen vloeide zulk een verfijnd weven van de geest op de cadans van pulserend bewustzijn. Voortgekomen uit het toeval soms, van linksom draaiende aminozuren toen bliksem knetterde door de waas van zich verdichtende dampen in de verstervende echo van de grote knal en al onze impulsen, emoties en gedachten dus evenzovele…

Ons leven ging zo vanzelf gleed zo in golven voorbij. Hoeveel moeite we niet deden om die golven te bedwingen mijn duizend maal pardon tot op de draad versleten. Zoveel strijd als we streden om elkaar niet te verslaan in de worsteling tot beminnen als ons geluk werd toegedekt door laagjes van verdriet. Zomaar voorbij als een…

avec Claude Als we eenmaal buiten zijn legt Claude me uit hoe het is om haar te portretteren. Ze kan urenlang stilzitten. Claude heeft een hele reeks doeken geschilderd: zij in bed, naast het bed, ’s avonds, ’s morgens, etcetera. Zij denkt dat hij haar probeert te versieren, maar volgens Claude is ze eigenlijk nooit het onderwerp geweest…

Storm raast over grijsgroen land waar Sperwer heerst en Visch gespijkerd aan een paal uitkijkt over gele stroken zand. Hij droomt van diep blauw water Mensch op weg naar heuveltop schreeuwt in cadans van voet voor voet dat hij het landschap is. Boven mag hij één seconde kijken. Dan slaat hagel zijn ogen dicht. Weg van de…

Het is die hitte in mijn beestenkop die naar ijskoud doet verlangen. Moe gebeukt door hard metaal en het ritme van de posse schreeuwt uitgeput door menskabaal gesperde bek een beestverhaal. Brother, brother, you are going down! Zo word ik wakker op de kade van een diepe gracht met daarin in trage stroom het bloed van duizend doden…

Wie heeft ze geplukt? De veren in mijn kussen. Wie heeft de eend vermoord in wiens kleed ik elke nacht vakkundig word gesmoord.…

Ik kan veel ik kan winkelend publiek laten lopen ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek in hun buik te programmeren ik kan boodschappen leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd op straat is geparkeerd en ik kan roofvogels uit de stad amuseren met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid - gewapende scholieren hun…

Ga staan bij de voet van de beuk en sla met alle kracht je hoofd tegen het onbevlekte hout. Proef het bloed dat via wenkbrauw wimper wang en lip je mond binnenstroomt. Breng dit offer voor hem die ooit de mensen bouwde en nu boven in hoge bomen woont. Verscholen tussen het groene loof. Misschien. Misschien komt hij…

Soms ruik ik de geur van een oude stad. Meegevoerd door de wind die zich laag en traag beweegt langs muren deuren ramen en via bewegende gordijnen tot stilstand komt bij de rand van ons bed. Daar liggen wij. Samen. In verdwijnend licht.…

Ik vind het zo moeilijk, volwassen te worden Ik vind het zo moeilijk, aan de toekomst te denken Ik vind het zo moeilijk, anderen liefde te schenken Het is allemaal zo moeilijk, zonder jou Ik vind het zo moeilijk, helder te denken Ik vind het zo moeilijk, weer vrolijk te zijn Ik vind het zo moeilijk, want het doet zoveel pijn Het is allemaal…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

Ik heb nooit echt van iemand gehouden Nooit echt om iemand gegeven Maar jouw verschijning Bracht een ommekeer in mijn leven Door jou weet ik nu Dat echt verliefd zijn bestaat…