Netgedichten

netgedicht (nr. 58.296):

Genius Loci

Hier zag ik pterodactyli overvliegen;
hier kijk ik al aeonen lang naar het firmament;
hier ben ik al zo lang eindeloos lang aanwezig

op deze sublieme plek waar ik ooit stil bleef
staan en nooit meer een sprong verder wilde,
zelfs geen ogenblik verlangde naar

andere velden of wegen of vergezichten;
moeders zuigknobbels, vaders grijpklauwen
ben ik vergeten; zelfs mijn gegeven naam

vergat ik toen mijn tentakels veranderden in
twijgjes en knoestige takken na vele seizoenen
van voorspoedige groei in vruchtbare lentes

waarin aardwezens wroeten in mijn ingewanden;
de gruizige kalk van mijn dekschild laat elke zomer
door mensen vergeten groenten groeien als kool.

Mijn lichaamssecreties zijn een voedselbron
voor cactussen die hemelprikkend uit mij spruiten,
mij onwrikbaar ongenaakbaar voor altijd wortelen

op deze plek, waarvan ik de hoeder ben,
die helder resoneert met de krachtlijnen
van de aarde en de pulsering van de zon.

Wie deze plek koestert schenk ik rust en vrede,
maar wie anti is verbrand ik een laaiend vuur
of verzuip ik in wassend water uit mijn rivier.