Getijdig neemt de zee het land
ze aarzelt, proeft en strandt
dan zwelt ze aan
en laat haar golven gaan
Ze vult, omhelst en dekt
tot alles is verwekt
gelouterd en bevrijd
van schroeiende gelatenheid
Soms mint het water als een beest
is het liefdesspel te ruw geweest
gehavend, murw gekust
het land ligt uitgeblust
Getijdig neemt de zee…
Nog een eind te gaan
al weet ik niet waarheen
de wind houdt mijn adem
en weet van snijden
laten en lossen
in meerstemmige tijden
Een hond zoekt zijn snuit
in dicht bebladerd zand
de man aan de lijn gaat vreemd
in zichzelf
zijn taal is van ziel en van land
wellicht niet de mijne
De jacht is nu open
voor wie niet navelstaart
oker, oranje…
Een gedicht heeft niet veel
woorden nodig
en al helemaal geen
regels
wel lijnen
waarin je even
kunt verdwijnen
en diepe groeven
die verder niets
hoeven
een stomp, een knauw,
en stilte
in een plooi, een vouw…
De herfst ritselt
de laatste warmte bij elkaar
en de kruinen scheef
van wat niet houden kan
wijl witgeblazen wolken
schuiven over stervend groen
het licht valt anders nu
en zet de toon
voor krimpende dagen
het blad bekent weer kleur
en geur van
schoonheid door verval
de bladeren ritselen
in ons gemoed
en vragen
vinden weer hun weg…
Zijn leven lang had hij het zwaar
hij timmerde voor iedereen
zo ging de tijd al schrijnend heen
hij timmerde vooral voor haar
die nu vergetend naast hem zat
zij was al lang niet meer ter been
haar Parkinson schudde van neen
tegen de man die ze had liefgehad
gesprekken stokten met de tijd
en doodden zin en levenslust
was dit de vrouw die…
Penelope wacht
weeft lussen van verdriet
ontrafelt ze 's nachts
als niemand het ziet
om minnaars te weren
van het olijfbomen bed
dat haar koning voor
hen beiden had klaargezet
Penelope weeft
om eer en troon te behouden
hetgeen ook de goden
als wenselijk beschouwden
voor hem die volbrengt
wat van Fortuna moet
een slopende Odyssee…
Ik kon er niet om heen
toen het uit het niets verscheen
ik greep het vast
bevrijdde mij van rugzaklast
moeizaam ging de klim
op deze hersenschim
en als ik naar beneden keek
zag ik dat grond verdwenen leek
het touw hing losjes naar beneden
alsof het doelloos was afgesneden
het slingerde van hier naar ginder
de houvast werd almaar minder…
Mistroostigheid behoeft
geen kleur, een kleed
van zilverdoem bedroeft
een wilgenkant
die zwijgend zinkt
in dicht verwaterd land
de stilte weegt
vervaagt het al
omfloerst en leegt
tot daar een vogelvlucht
wit opduikt uit
de grijs vermiste lucht
meeuwen zwenken, hangen
alsof ze naar harmonie
verlangen
ze hijsen zeilen op de plas…
88
Bezig met laden