Netgedichten

netgedicht (nr. 86.484):

Nonkel Fons en Tante Roos

Zijn leven lang had hij het zwaar
hij timmerde voor iedereen
zo ging de tijd al schrijnend heen
hij timmerde vooral voor haar

die nu vergetend naast hem zat
zij was al lang niet meer ter been
haar Parkinson schudde van neen
tegen de man die ze had liefgehad

gesprekken stokten met de tijd
en doodden zin en levenslust
was dit de vrouw die hij had gekust
wat bleef nog van innigheid

dit lot was niet waar hij voor koos
hij hield zich sterk
zijn handelsmerk
zo ging het door, toch nog een poos

tot beiden doofden
in dit verhaal
eerst tante Roos
dan haar gemaal

waarmee ik eigenlijk wil zeggen
ach, het valt niet uit te leggen