Alle inzendingen over uitdoven

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

Waar de avond zijn gezicht tekent zoek ik ogen en kleuren die dromen vragen. De stilte raakt me aan maar blijft leeg en leger dan de schaduw die niet bewegen wil en op belofte lijkt die verlossen wil. Wat verloren van mij zou kunnen zijn tot ik het weer verlies en niet meer droom omdat jij het elke dag uitdooft.…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

En sporen achterlaat van een gevonden liefde die me altijd wakker maakt en weer laat verdwijnen als de kleuren van de eenzame nacht elke droom uitdoven.…

De avond heeft een gezicht van onbevangen dromen in de schaduwen die glimlachen zoals ze wachten en niets vragen wat alleen schaduwen wensen als ze uitdoven of een verlossing willen die de werkelijkheid zijn schaduwen ontneemt en alleen na een maagdelijke avond hen weer hun hopeloze schoonheid teruggeeft.…

En de wachtende stilte uitdoven met een melodie die dromen vult waar onze ogen elkaar weer vinden en dansen in momenten die elke echo van eenzaamheid uitwissen.…

Waar de kou weer spreekt ben ik het verhaal dat begint met de wens die de wakende dag vraagt om elke eenzame echo te veranderen in een belofte van warmte en gebaren die elkaar vinden met een liefde zonder zwaartekracht en ogen die beloven dat woorden van afscheid niets meer zullen uitdoven.…

Ze mijn echo's en jouw stem die verdwalen en schaduwen willen uitdoven omdat ze niets kunnen en niet dezelfde dromen wensen.…

Hopen dat de tijd niets meer vraagt en herinneringen langzaam laat uitdoven in dankbare gedachten. En de klok een glimlach tekent die zwijgt. Van geluk dat niet voorbij gaat en steeds begint met een welkom van woorden en gedachten die een liefde wakker maken die niet meer om nieuwe dromen vraagt.…

En ik niets zal uitdoven dat je weer bang zal maken.…

Waar schimmen en gedachten een wakend afscheid tekenen en dromen geen kleuren meer vragen omdat ze uitdoven wat nog veranderen wil zolang het een sprekende schaduw over heeft.…

De haard beschermt het vuur, en mij tegen het vuur het huis beschermt tegen het vuur van buiten de mannen en de jongens die overal oplaaien in de flanken van de huizen ze willen binnen woeden en doodslaan en dan met droge ogen uitdoven in as en onmacht dat is het gevaar voor mijn binnenwereld van keuken en bed waar ik mijn saaie…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

Staren met slapeloze ogen die drinken wat ze vinden in de tere stilte van wachtende dromen. Gevangen in het web van de aarzelende tijd die alle echo's vangt en woorden bedekt als waren ze eenzame boodschappen en gebeden van schimmen die elke droom stelen. Zielloos vragen ze de dood om een moment dat ze kunnen bewaren als deze nacht…

Ik hoop dat je weet dat jij iemand bent, die ik niet meer vergeet. Dat jij iemand bent die mij laat geloven dat de liefde tussen ons niet uit is te doven.…

Men kàn geen vlammen als een gouden vloed Uit éen vaas gieten in een andre vaas: Daarbinnen branden ze en een bevend waas Gloeit door het hulsel heen met halve gloed. Open het nooit – het is zo schoon, en ’t moet Zó schoon zijn, blijvend in die zelfde plaats: Die vlam zal niemand zien: zij zal, helaas! Zichzelf verteren, daar haar niemand…

voor mij een tunnel de duisternis achter mij een tunnel de duisternis aan het einde van de tunnel een licht een poort hij vervaagt loopt weg verder en verder een schok ik val neer pijn wanhoop door mijn tranen een vaag licht uitdovend het ebt weg er is alleen nog duisternis geen voor geen achter geen links geen rechts geen…

Op de lange baan geschoven zien talloze embryo's op papier mij avond na avond met inspiratie-arm vizier de kaarsen op tafel uitdoven. Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen.…

Waar gaat de wind koud, triest en baldadig alsof de reis pas net begint en dan terugkerend en ongenadig waar de wolken zo grijs geen licht door laten zo wreed doch wijs verandert liefde in haten hoop in weemoed die kaarsen doen uitdoven en veranderen tranen in bloed die wanhoop beloven tot de aanvaarding toe pas dan, zal de storm zijn…

Want de dagen van beloften en dromen die niet uitdoven zouden geen afscheid nemen en de stilte een stem geven die bang maakt en jou alleen zou antwoorden wat je nog mocht verliezen totdat je schaduw het ook zou opgeven.…

ik zag licht het vege lijf redden toen de deur het donker buitensloot nog rammelden vage flitsen smekend om entree uitdovend in nee er was balans in sterkte en kleur het vormenspel verleidde geur in manueel contact deelden wij warmte vrede onttrokken wij aan ieder gezag de wereld was weer toe aan huizen van stilte dieren…

Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Dan een toets van beheerst verdriet: de glorie vergaat als wij uitdoven. Tevreden lezen, achterover. Alsof we het geloven.…

Die je slapeloze gedachten weer vult met beloftes die een nacht duren en genadig uitdoven. Waar ik je warmte weer zal vinden die aarzelende gebaren overbodig maakt. En elk afscheid teder en mooi laat zijn omdat de nieuwe nacht ons weer zal vinden en schaduwen tekenen die we met onze liefde zullen dragen.…

Hoewel ik het niet goed kan geloven, zie ik hoe ondanks de crisis van formaat en de schreeuw om sociale rechtvaardigheid de kaarsjes van menig syndicaat langzaam uitdoven...…

heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet langer meer dragen konden Hij schijnt met een gele zonnestraal de kamer van een stil rusthuis binnen om zo wat troost te brengen aan hen die vermoeid zuchten Hij woont in de diepste kern van ieder vuur waaraan vele generaties zich hebben verwarmd Vlammen die oplaaien en zo weer kunnen uitdoven…