Alle inzendingen van M. Bos

Ik durf niet te meer bidden Mijn hart lijkt van steen Gelijk een onherbergzaam landschap van God verlaten Reikend naar Zijn sturende hand lijkt de leegte Hem te willen ontvangen Wil Hij hier nog wijsheid planten, nog liefde zaaien? Krachtige wortels van geloof mogen mijn land begroeien Bladrijke bomen van hoop mogen ver reiken totdat zij sieren…

Danste ik nog maar met God onder de zon in warmte en licht voordat mijn tere vleugels verschrompelen en één werden met de gladde waterspiegel Nu verweken zij en zinken zij samen met mijn herinneringen diep naar de vergetelheid……

Wat ochtenddauw doet verfraaien laat spinrag vergeten Zo vergeet men die jong is soms degenen die oud zijn en tot grijs vervagen De ouden van dagen vergeten daarintegen nooit hun reeds vergane gloriedagen toen zij als het frisse ochtenddauw het spinrag tot een kasteel van kristal verfraaiden de zon op hun jonge huid voelden en dachten dat…

De slaap is als een donker woud die vele geheimzinnigheden in zich herbergt Aan de rand lijkt het duister en onbegaanbaar maar mysterieuze verhalen en kleurrijke diersoorten wachten geduldig om ontdekt te worden Verwelkomt door een donzig pad treedt men een sluimertoestand binnen De nevel trekt op onthult daarmee oeroude raadsels van…

Handmatig uit hout gesneden bladeren omlijsten zijn woonst Voor het kind is hij een mysterie Voor de oude man een boodschapper Zware dennenappels hangen onder zijn huisje als roerloze kegels omdat hij zonder hen zijn taak niet vervullen kan Zo vlug hij verschijnt Zo vlug hij verdwijnt Een krakend houten deurtje opent bij aanvang van de nacht…

Gemaskeerd door dode bladeren en de waterdamp van paddenstoelen draagt de herfstwind een geur van nostalgie met zich mee Een onmiskenbaar zoet aroma met een bittere ondertoon Terwijl krassende raven ritselen door het gebladerte bewandel ik een slingerend pad door mijn ziel Dauwdruppels transformeren spinnenwebben in kastelen van flinterdun…

Melancholie, discipline en soberheid zijn de invloeden die hij op levende wezens uitoefent Terwijl eenzame steenbokken de bergketens verkennen brengt zijn kleurloze gaslichaam een overvloed aan starheid om hen te doen volharden in hun langzame klim tot onherbergzame hoogten Omringd door dampen en ijsdeeltjes produceert hij een traag wenend…

Een zeebries zucht zijn adem uit Grillige boomtakken proberen tevergeefs tegen de richting van zijn zilte lied in te groeien De zon draait Schept een luid akoestisch geluid dat voor niemand ooit hoorbaar is geweest De schaduwen verschuiven en worden weer langer Hun dagelijkse dans traag uitvoerend Totdat totale duisternis als een doek voor…

De zomer is getransformeerd in een door mistflarden omsluierde dame Sluipend door vochtig kreupelhout laat zij de spinnen weer weven Bladeren laat zij loskomen door haar nootachtige geur die haar volgt als een chique parfum Voor de najaarszon heeft zij nevel bijeengedreven Alsof zij zo wil bezinnen Door te laten sterven opnieuw wil beginnen…

Een onzichtbare vijand ademt een verroeste stad De kermis is verlaten Het levensspel is uitgespeeld Een radioactieve pop wacht eenzaam op de terugkeer van een ziekelijke dame die destijds nog een kwiek meisje was Doorweekt motiefjesbehang probeert vergeefs te sieren wat allang vergeten lijkt De natuur knabbelt aan grauw beton treedt brutaal…

Diep verscholen in een bos Staat een boom met duizend kleuren Hij heeft een vreugdevolle tijd beleefd als majestueuze beuk Toen eekhoorntjes zijn verse nootjes aten onder zijn kruin van dode takken En hij zo de basis mocht vormen van hun levensverhalen Terwijl zijn witte bast langzaam afbladderde door het gekras van kleine spechtenklauwtjes…

Toen een zwanenjong zichzelf in de spiegel aankeek en een grijs donzig kuiken terugblikte Begon zij nieuwsgierig kleine barstjes in het glas te pikken Al snel ontstond er een kunstwerk van verfijnde breuklijntjes Bloemen van ijs ontsproten in het o zo tere glas Zij bleef met haar snavel pikken totdat haar spiegelbeeld langzaam transformeerde…

Donkere golven rijzen op In klanken van ruisen en zuchten krullen zij langzaam om Alsof zij de maansikkel aanbidden die badend in bleek licht boven hen hangt Een zilte adem wordt ingehouden vergezeld door een korte stilte Boven de golven van donkerte verschijnen nieuwsgierige schuimkoppen Dan buigt het geheel volledig neder Stort in en…

Gelijk een grijs geweven deken valt de avondschemer naar benee Zwarte boomtakken als haarvaten vormen netwerken die ook in ons lichaam terug te vinden zijn Ganzen vliegen aan de horizon op weg naar verre oorden Al vloeit de inkt wat ongelijk een beeldrijk oneffen patroon onstaat en laat zo de hemel van marmer lijken Deze ets zal worden verfraaid…

Nevelig herfstbos Herbergt vele roodborstjes Tjilpend in de kou Het jaar loopt weer af Ze kleuren tezamen rood Op een grauw toneel Wolkjes waterdamp Gevormd door kleine bekjes Cirkelen weeldig Bladloos in de kou Met zijn talrijke bomen Woont het bos in hen...…

Hij is de poelkikker die aan een hongerige reiger weet te ontsnappen En blijmoedig in het donkere water verdwijnt Het bladmos ligt als een donzen deken over de grillige boomwortels heen Omdat Hij dit met nauwkeurigheid heeft weten te weven Hij beweegt de groene specht tot het eten van de bosmieren Die in groten getale in de voedzame bodem…

Hij is de roek die achteloos zijn nest bouwt in de top van een hoge boom en strijdvaardig heerst over krakende populierenbossen De nacht ontbreekt aan licht omdat Hij mens en dier dwingt uit te rusten En de nachtwezens zo hun ruimte geeft Hij is de steeds veranderende schaduw voor hen die schuilen willen tegen de aldoor brandende zon…

Een roodborstje zingt Zijn hoogste lied op een scheefgezakte grafsteen om zo te verfraaien wat vergeten lijkt Hij is de fragiele klaproos in de berm die geduldig wacht om geplukt te worden door een kind waarmee Hij Zijn jeugdigheid kan delen Hij is het avondrood die het hemelgewelf in het westen als een vuur doet oplaaien Totdat de schemer…

Als ik luister naar het ruisen van de wind Waai ik terug naar mijn kindertijd Waar ik klein was en bemind Terug naar oma’s oude vensterbank Waar een schelp fier stond te pronken Die ooit ver in de diepzee lag verzonken Met de schelp tegen mijn oor geklemd Maakte de bloedstroom des levens Zich met een zeebries aan mij bekend……

Gouden blad in de wervelende wind Als een kind zo verwonderd Dwarrelt zij daar zeer gezwind Een zomer lang heeft zij van vrijheid durven dromen Alle winden meewaaiend Welnu is de grijze herfst gekomen Precies zoals een jaar geleden Heeft de oude eik haar afgestaan Vreedzaam dwarrelt zij naar beneden Klaar om nogmaals dood te gaan……

Toen haar eenzame oude dag langzaam in tijd wegtikte verscheen er voor haar vermoeide voeten onverwachts een zonnestraal Op een wonder had zij al jaren niet meer gewacht Kleine stofdeeltjes stegen op gevangen in de lichtstraal Verwonderd als een kind grepen haar verkleumde vingers naar het sprankelende licht Plots voelde zij een warme…

Grote bonte specht In een rood broekje gehuld Hakt zij berkenhout In een blanke stam Omlijst door zonnestralen Begint zij haar nest April dient zich aan Tot haar lege nest syndroom Zal dit haar thuis zijn...…

Hij beveelt de zonminnende citroenvlinder richting de bosrand te gaan voor het houden van een heilzame winterslaap Hij is de gele trilzwam die de oude iep langzaam uitholt Zodat het ieder uur een beetje meer sterven mag De bladeren die van de bomen waaien zijn geel nu hij ze weer heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet…

Vanuit het niets verschijnen zij ten tonele Om zijn grijze hoofd dartelen zij als uitgehongerde donkere duivels Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht om hun laatste strijkje te mogen spelen Wiekende vleugels zonder richting laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels die verdwijnen in het herfstige…

Hij is de ijsvogel aan de rand van het moeras die over drassige landen loert en het wolkendek in het aardoppervlak ziet weerspiegelen Bomen kleuren groen omdat het levende blauw van God door de gele zon wordt verwarmd Transparante oceanen kleuren blauw omdat Hij in het water woont Water dat het begin van alle levensvormen in zich herbergt…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…

Gelijk gekromde reumatische vingers Grijpen de verzilverde berkentakken naar de oostenwind Niet om hem te doen hinderen op zijn lange reis Maar om de verhalen vast te houden die hij langs hen heen blaast Mythen die door volkeren zijn verteld Zijn aan de gierende wind meegegeven Om ze weg te voeren over onherbergzame vlaktes En opspattende…

Hoorbaar voor het luisterend oor Die dagelijks van haar zachte levenslied genoot Viel haar wit bekroonde bloemenhoofd Zachtjes op het spiegelende tafelblad Zichtbaar voor het oude oog Die uur na uur haar pracht doorzag Was de dood gestaag in haar bladeren omhoog gekropen Om haar sprankelende schoonheid langzaam te doen uitvagen Voelbaar…

Bladloze bomen in een gure herfststorm die als grote donkere grijphanden wuiven naar de vogelzwermen Verkleumde sprietige vingers herbergen hun verlaten nesten Rustplaatsen die zij maanden geleden hebben verankerd in het toen nog zo levendige loof Hun reeds volgroeide jongen zijn allang gevlogen Vergetend de grote donkere grijphanden…

Toen een libelle mij mee voerde Naar zonnige waterkanten Trof ik daar dansende groepjes muggen aan Trompetbloemen bliezen hun engelachtige klanken Voor het menselijk oor onhoorbaar Zachtjes over de gladde waterspiegel Vele viooltjes vielen bij Om het lied der natuur te vervolmaken Dit vertoon werd foutloos belicht Door de luister van de…