Netgedichten

netgedicht (nr. 73.040):

Bevroren zwanenmeer

Toen een zwanenjong zichzelf in de spiegel aankeek
en een grijs donzig kuiken terugblikte
Begon zij nieuwsgierig
kleine barstjes in het glas te pikken
Al snel ontstond er een kunstwerk
van verfijnde breuklijntjes
Bloemen van ijs ontsproten
in het o zo tere glas

Zij bleef met haar snavel pikken
totdat haar spiegelbeeld
langzaam transformeerde
in een donker wak

Met intens verlangen
haar aangezicht weer terug te vinden
stak zij haar kop in het zwak geworden ijs

Daar ontdekte zij de stilte
van een schaduwrijk paradijs
vol waterplanten
vlugge visjes
en een roestige fiets...