Netgedichten

netgedicht (nr. 72.443):

De man die de kraaien voerde

Vanuit het niets
verschijnen zij ten tonele
Om zijn grijze hoofd dartelen zij
als uitgehongerde donkere duivels
Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht
om hun laatste strijkje te mogen spelen
Wiekende vleugels zonder richting
laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels
die verdwijnen in het herfstige bladerdek dat als een bronskleurige deken de bosbodem beschermt tegen de eerste winternacht
Als de droge broodkorsten door zijn oude handen zijn verdeeld
zijn de demonen rondom zijn hoofd vervlogen
Dan is er rust
Dan is er stilte...