Netgedichten

netgedicht (nr. 72.444):

Gezicht

Gezicht, in de verste verte geen voltooid van zien,
want zien doe je alleen met beide ogen.
Het gezicht vermag meer, met zintuigen die alles mogen
en soms te ver gaan, over de grens misschien.

Het zijn instrumenten waarvan ik mij bedien
voor een helder beeld, meestal vrolijk, maar ook bewogen.
Dan verstart de blik en moeten tranen drogen.
Prijs die ik betaal voor de gevoelens die ik dien.

Het gezicht verwordt tot een vlekkerig lijnenspel
met diepe rimpels door het leven meegegeven
en trillende mond waarmee ik al het zonnige nog doorvertel.

De oren reeds stil, de reuk al lang weggedreven,
het zijn mijn handen waarmee ik navertel,
en hoop alles te hebben opgeschreven.