inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 72.588):

Zonnestraal

Toen haar eenzame oude dag
langzaam in tijd wegtikte
verscheen er voor haar vermoeide voeten
onverwachts een zonnestraal
Op een wonder had zij
al jaren niet meer gewacht
Kleine stofdeeltjes stegen op
gevangen in de lichtstraal
Verwonderd als een kind
grepen haar verkleumde vingers
naar het sprankelende licht
Plots voelde zij een warme hand
die haar koude wegnam
Het was de hand
van haar jong verloren moeder
die haar troostend terug naar bed bracht...

Schrijver: M. Bos, 26 oktober 2020


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 112

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
27 november 2020
Gevoelig en mooi verwoord. De eenzaamheid doet helaas waanideeën oproepen, die even warmte en troost bieden.
Naam:
Ralameimaar
Datum:
26 oktober 2020
Mooi beeld! En wat een geluk.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)