Alle inzendingen van Marije Hendrikx

na lang en zwaar zo uitgeblust in schemerige schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

Voor Conny en Henk kijk hoe ze dansen met het leven rond en rond hoe ze cirkelend en draaiend zo vanzelfsprekend vloeiend samen zo onophoudelijk licht en dan hun ogen zoals zij in elkaars ogen alleen daar alleen zij hun wals in driekwartsmaat zo tot de rand van 't leven tot het uiterste en verder nog tot aan 't sterven…

het huis deelt zich mee aan zijn bewoners als van mens tot mens zo is die ene stoel nog steeds bezeten en het gapende gat van de brandende sigaret drukt jouw koppige hoofd voorgoed in de kostbare bank het zijn maar dingen- zei je tijd om te gaan zitten in de salon- zei je kom maar bij me leg je hoofd maar op mijn schoot goed zo…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

zij - de vrouw hoort roepstem van leegte die in haar buik ontspringt en gaten slaat in haar ziel tot zij zich buigt naar de aarde die haar verleidt naar goden in bomen en naar goden die rivieren bevolken dan groeit zij bezwangerd uit haar schaduw als Godin verheft zij zich naar de lichtende zon die zij omarmt en omvat zij is…

achter maskers van weemoed spelen clowns mijn waarheid in eenzaam spel ontroerend ontwapenend echt deinen ze mee op golven van vreugde en verdriet zij spelen de ontmenselijking menselijk acceptabel roeren in de likkepot van mijn emoties ontroerend ontwapenend echt ontmaskerend en spiegelend leven zij op grote voet halen zij dikke rode neuzen…

In stormend oorverdovend leven koerst zij naar stilte op vleugels van hoop in tomeloze overvloed zoekt zij leegte op vleugels van vertrouwen in ongebreidelde hebzucht toont zij het niets op vleugels van geloof in volledige overgave op vleugels van liefde schenkt zij VREDE…

hier is niemand behalve dan de stilte onder hoge bomen waakt eeuwigheid zelfs het glooiende landschap tot aan de einder spreekt slechts stilte bladeren knisperen onder gelaarsde voeten die naar water voeren en dan het water behalve hier en daar een zachte rimpeling windstil zwijgend turen bomen naar hun spiegelbeeld en voor het…

wat is de kleur van jouw dag, vroeg jij ik keek en zag oranje rood warm als onstuimig verlangen zich badend in een zonnig vleugje geel hongerig naar lijf en liefde wat is de kleur van mijn dag vraag ik vandaag aan mij terwijl in late schemering een leisteengrijs vermoeden opdoemt langs de vloedlijn van voorbij…

eens heb ik je zo liefgehad nog niet zolang geleden toen - op de brug van het diepe zijn en grenzeloze mogelijkheden hebben wij een kind gebaard uit akkoorden van de ziel dat met ragfijn gouden zonnedraden harten keizerlijk samensmolt met tedere overvloed beladen leek ons geen weg te lang -geen berg te hoog en nu de herfststorm raast…

de stilte van de nacht belijnt blauw grijze dromen tegen zwarte achtergrond transformeert duistere angsten naar indigo blauw toont plooiend en stippelend golvend en draaiend de zee uit verscholen diepte haar kwetsbare kracht…

in elke vezel van mijn lijf ben jij als adelaar ontvangen diepe zielentonen roepen- blijf mijn vleugels leg ik vol verlangen vertrouwend in jouw adellijke handen laat ons vliegen naar de maan en verre ongekende landen om nooit meer in gemis te gaan wat is- dat is - wat was raakt nooit verloren want wij bewonen zonne- uren de eeuwigheid…

kom maar- zei je- kom maar geef me je hand - en je omsloot de mijne jouw handen -mooie handen ranke - gevoelige - alles-omvattende kom maar - zei je- kom maar geef mij je bagage ik toon je aan mijn wereld aan de dingen die er waren en de dingen die er zijn ik toon je aan de mensen en de plaatsen de pleinen en de kerken vertel je wat ik denk…

al lichten ze op in het schijnsel van de vroeg geboren ochtend al wemelen zij rond haar zwart en wit gesokte voeten zij ziet haar woorden niet al groeien ze in schaduw tegen muren uit ogen van mensen de kwispelstaart van een hond en de grijns van haar lapjeskat zij zwemt in woorden woorden als zachte strelingen woorden glad als…

met een deken van violen kleine teer-blauwe maagdelijke witte zijdezachte heb ik jouw broze botten je doorschijnende huid je wil om te leven en je wens om te sterven de pijn van je ziel dat rauwe en ruwe het machteloze verlangen ons naadloos samenvallen eerbiedig toegedekt in het besef van een eeuwig verbond heb ik je toegedekt…

ik zie hem lopen langs de muren van de stad de man en zijn accordeon de ogen in zich zelf gekeerd Naar de diepte van zijn buik waar heimwee woont Het leven tekent ons denk ik terwijl mijn blik in hem gevangen blijft híj is het landschap van zijn innerlijke wereld waarin ook ík míjn diepte zie gevaarlijk en onvoorspelbaar dát is…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

zoals zij garen spint uit ochtendgloren en weer kan lachen naar de maan verbindt zij draden uit haar midden naar alle dingen die bestaan wordt zij opnieuw geboren zij reikhalst gretig naar de zon en hijst zich uit haar dal omhoog uit nevel van voorbije tijd schildert zij een regenboog van eeuwigheid tot waar 't begon…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…

in spiegelend gebaar zag ik mij wonen in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis…

ik wil heus nog wel dansen maar ik kan het niet dit huis heeft geen bodem meer de toetsen van de piano zijn vastgeroest jij nam de muziek met je mee toen jij vertrok werden de ramen gaten waarin de storm vrij spel speelt nu zijn er geen seizoenen meer ik wil heus nog wel dansen maar het kan niet meer…

mag ik in jouw vleugel tussen zacht beroerde toetsen voor even onzichtbaar luisteren naar oranje rode ronde fluisterklanken waarin ik mij verliezen kan en schuilen even maar voor hard gespeerde spitse vondigheden in jouw muziek van nu hoor ik geen valse tonen…

waarom zou u naar een dichter luisteren die met vogels spreekt waar mensen niet toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht…

bij volle maan zal zij dansen waar onder luid applaus oogstrelend ze zich ontdoen zal Van windsels en sluiers één voor één wervelend en draaiend sneller dan ogen volgen maar zijdezacht huiden zullen verdwijnen bij het licht van de maan in het uur van waarheid komt dat zien volkomen weerloos zal zij naakt zijn laatste restjes…

zo kwam zij op aarde passie en compassie haar geboortegeschenken weerstond zij storm en stomend leven baarde zij en had ze lief her - innerde en vloog verkende hoogten en diepten om te landen in aarde waar zij wortel schoot en vleugels vond niet om ver weg te vliegen maar om afstand te creëren overzicht om precies te zijn in zoektocht…

ik woon in woorden die ik achterlaten zal zei je toen toen je wist dat je zou gaan in mijn woorden zei je kun je me vinden altijd het moeilijk deelbare woont daar mijn diepste binnenste het tomeloze verlangen woont daar en het vallen en opstaan mijn doodse stilte en mijn snerpende gekrijs in mijn woorden zei je kun je me vinden…

meanderende lokroep van rode aarde ontsproten uit jouw schoot land van wanhoop en van hoop onder medogenloze zon ben ik de mankepoot die struikelend en dansend naar ebbenhouten heupvleiende geoliede vrouwen haar melkwitte stijfgeslagen lichaam in stinkende stoffige stad de ruimte laat terwijl sabar en djembee onbehouwen opzwepend ritme…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

opnieuw besluipt het wildebeest van onrust de poorten van mijn ziel en maakt zich in mijn botten breed jaagt grenzeloos verlangen voor de secondewijzer uit tikt de dagen voorbij laat je drijven - tikt ze ga maar mee op golven van passie en zee geef je over aan aarde en vuur op' t kompas van je hartstocht zolang als je adem je draagt…