Alle inzendingen van Marije Hendrikx

zie hier een keizerin gekroond door de verbeelding die harten synchroon samenvlecht in tijdloze ruimte seconden-snelle tijd beslecht in aangereikte eeuwigheid aanvaardt zij diep bewogen dit keizerlijk gebaar de macht van de verbeelding schijnt werkelijk en waar…

zo voldragen in verbeelding wil ik nog slechts in woorden wonen waar ik zo naadloos cirkelrond volledig mij kan zijn dat het getemde wildebeest geen regels en geen protocol de keizer blijft behagen hartstochtelijk en passievol laat mij maar in mijn woorden wonen waarmee ik mij verbonden weet die door mij bouwen aan het wonder dat ook…

mag ik in jouw vleugel tussen zacht beroerde toetsen voor even onzichtbaar luisteren naar oranje rode ronde fluisterklanken waarin ik mij verliezen kan en schuilen even maar voor hard gespeerde spitse vondigheden in jouw muziek van nu hoor ik geen valse tonen…

majesteitelijk snijden schrijnende tonen door een wankelende ziel een gevoel te groots om te benoemen rakend in fijn en pijn waarmee ik in verbeelding nog even een kan zijn…

zoals wulpse schelpspiralen zich lenig en conisch door kolkende zeeën wentelen zo wentelt zij zich bevallig en prachtig door kleurrijk leven van indigo blauw naar mysterie van wonderlijk naar warm zo telkens weer verschijnend en verdwijnend is liefde haar as…

alleen voor jou wil ik naar honing ruiken wil ik bloeien als jasmijn en zingend door margrieten perken jouw geliefde muze zijn uitgelaten in de regen met het stromend water een blote voeten in de plassen dansend door het leven heen wil ik je lieven alle jaren in omarming die beklijft alle dingen zullen sterven alleen de lieve liefde blijft…

als het 'zonnigt' in een geschonken hart waar grasgroene vers- weiden met botergele bloemenkelkjes zich uitstrekken onder zwart witte melkvolle koeien terwijl van links de hemel nog een beetje 'paarst' als je zo wakker wordt in een ontmoeting dan moet het bijna zomer zijn.....…

het is goed om in ronde vormen te vertoeven beter dan rechtlijnige   omdat ze onvoorwaardelijker zijn en mooier en warmer het ronde woont in de kom van de hand  die vorm geeft aan dingen;  het woont in duintoppen  in borsten van vrouwen  en in harten niet te vergeten ronde vormen zijn zachter soepeler en lieflijker dan recht gelijnde hoekige…

voorzichtig omwikkeld van roze gesponnen draden overgoten door zoete verlang-gedachtjes besprenkeld met een vleugje liefs zo niet meer te versmaden groeit het stokje naar suikerspin vol en begerenswaardig door lippen bewonderd geraakt en gekust als een koningin in kostbare stilte zo stapje voor stapje gedrenkt in kermiskleuren geproefd…

Is daar je wereld nu in het prille kogelronde zijn dat zo naar leven groeit........ nog baarmoederlijk diep en zo verwonderlijk teer en klein heb je al vlindervluchte dromen van hansopjes aan de lijn en een zuigend kindermondje aan het overvloedig stromen in het tere samenzijn…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

Als je zo in verbinding aan - raakt in absolute naaktheid van hart tot hart tot aan de grens waar werelden in elkaar overgaan tot aan het groeien van haar vleugels dan kun je zeggen de dood bestaat niet ik heb de eeuwigheid gezien en je kunt zeggen dat je waarlijk hebt liefgehad...…

eens heb ik je zo liefgehad nog niet zolang geleden toen - op de brug van het diepe zijn en grenzeloze mogelijkheden hebben wij een kind gebaard uit akkoorden van de ziel dat met ragfijn gouden zonnedraden harten keizerlijk samensmolt met tedere overvloed beladen leek ons geen weg te lang -geen berg te hoog en nu de herfststorm raast…

nu is de tijd gekomen om de allerlaatste sluier van weten tussen jou en mij het enige nog -in liefde te onthullen als nooit daarvoor dichtbij tot hier toe zijn wij voortbewogen door het ritme van de ziel tot in het aller - diepste diep en ondanks stormen blind gevaren naar waar de stem ons riep nu wil ik samen met jou dansen op de cadans…

in elke vezel van mijn lijf ben jij als adelaar ontvangen diepe zielentonen roepen- blijf mijn vleugels leg ik vol verlangen vertrouwend in jouw adellijke handen laat ons vliegen naar de maan en verre ongekende landen om nooit meer in gemis te gaan wat is- dat is - wat was raakt nooit verloren want wij bewonen zonne- uren de eeuwigheid…

kom maar- zei je- kom maar geef me je hand - en je omsloot de mijne jouw handen -mooie handen ranke - gevoelige - alles-omvattende kom maar - zei je- kom maar geef mij je bagage ik toon je aan mijn wereld aan de dingen die er waren en de dingen die er zijn ik toon je aan de mensen en de plaatsen de pleinen en de kerken vertel je wat ik denk…

die nacht gekleed in naaktheid en volle overgave ontdaan van elke franje waarop de wonderlijke stroom ons eindelijk in stilte samenbracht die nacht waarin je smeekte - KIJK ME AAN - heb ik mijn ogen geopend en meer dan mijn ogen om jou in liefde te ontvangen die nacht heb jij door mij tot op de bodem van mijn ziel DE WAARHEID GEZIEN dat…

mijn lief heeft ons een bed gespreid op glooiend zachte duizendschonen met de passie van zijn lippen in de dingen die hij sprak en de hartstocht in zijn ogen mij zachtjes naar mijzelf geleid ik werd weer vrouw en ook weer kind in het vuur van alle dingen het leven van voorbije dagen raakte verloren in de wind toen het maanlicht werd bezwangerd…

zoals jan- de kleine krullenbol de tijdsduur van haar dood in armlengtes meet - hoe lang duurt dood eigenlijk duurt hij zolang of zolang en ze gaan iets verder uit elkaar, die kleine handjes of zolang - en weer wordt de afstand groter tussen leven en verdwijnen of zo zo zo zo zo lang..... - nu spreidt hij zijn armen wijd - heel wijd.…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga.. kijk me niet aan hou me niet hou niet van mij niet nu niet ooit raak me niet laat me laat me maar en dan krimp ik sterf ik duizend doden mijn ziel die huilt spreekt andere taal kom kom maar blijf dan ga niet ga…

achter het riet van de rivier heb jij mijn lief opnieuw ons lied gezongen dat galmde over karrenspoor en fluisterlokte door mijn oor tot in de warme onderstroom van passievolle kracht waar na een lange nacht van zien en van berouwen wij elkaar opnieuw aanschouwen geleid door grenzenloos verlangen en de passie die we delen in de veelheid…

elke ademtocht glijdt onverbiddelijk langs grof schuurpapieren longen geperforeerde levenslucht vult levenloos mijn lege hart nu elke droom in duigen is gevallen wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij niets - antwoordt de dromer - en alles want uit niets worden dromen geboren dromen zijn bedrog - zeg ik dromen zijn pijn…

de vogel vloog naar onbekende landen bracht hem haar liefste dromen mee naar waar zij hopeloos verzandden in liefdesvuur dat hij verbrandde aan 't eind van het bal-masque' en later van de schok bekomen zit zij gespalkt weer aan de oevers van haar zee zij ziet de aller-wildste stromen en wat er rest van zoete dromen dat fluistert zachtjes…

besuikerde cherubijntjes spreiden hun vleugels sparren door ijspegelende ruiten op poederend tapijt maar later veel later na oliebollen en wafels pruttelende ketels en glimmende ballen engelenmomenten later de stilte voorbij zullen hyacinten en krokussen dwars door de witte pracht de hemel in komen steken kleuren verspreiden een…

smiksem smaksem bliksem blaksum gluehwein en kamillethee aar en beitjes zonneweitjes erwtensoep en meeuwenpoep manderijnen everzwijnen vuurwerk bij een kerstkalkoen gebraden haantjes parelhoen maar niets is smikkel smakkel beter dan een heerlijk zuurkoolfeest op smaak gebracht met worst en spekjes door mijn lieve wildebeest…

eens vloog ik door een huiver van herkenning van levensmoed gespreid en hemels wijd synchroon aan de hartslag van de adelaar naar het land van nergens en er was geen bestemming noch was er voor de vlucht een doel om na te streven zo blind te vliegen in de hoge lucht de adelaar gelijk zo hemelsbreed en rijk maakt tomeloze dingen klein…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

zoals zij garen spint uit ochtendgloren en weer kan lachen naar de maan verbindt zij draden uit haar midden naar alle dingen die bestaan wordt zij opnieuw geboren zij reikhalst gretig naar de zon en hijst zich uit haar dal omhoog uit nevel van voorbije tijd schildert zij een regenboog van eeuwigheid tot waar 't begon…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…