voeg je netgedicht toe

Netgedichten

2012

netgedicht (nr. 38.873):

maar door zichzelf en door elkaar niet meer

onstuimig-verre oceaan
rolt vloedig-dikke lagen zand
over een - van God verlaten - strand
om open wonden toe te dekken
alsof zij nooit hebben bestaan

en diep onder de aarde
waar zij hun vleugels zandig nat
door tochten langs het donderpad
naar het domein van helledromen
onmogelijk verzwaarden

waar zinnen niet meer in beheer
bewegingen bevriezen door de zwaartekracht
versterft geluid in onderzandse nacht
diffuus sporadisch nog door leven waargenomen
maar door zichzelf en door elkaar niet meer

Zie ook: http://www.maryama.nl

Schrijver: Marije Hendrikx, 29 april 2011

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: algemeen

1
2
3
4
5

3.8 met 19 stemmen

892

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

lucas bouwman, 14 jaar geleden

Mooi, boeiend, beetje oergedicht, beetje Wagner!

Tjoke, 14 jaar geleden

cryptisch, raadselachtig, mooie klanken.
Dank!

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Wat een prachtig gedicht.

LadyLove, 14 jaar geleden

Mooi werk Marije, met plezier gelezen.

kerima ellouise, 14 jaar geleden

prachtig Marije!

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Gevoelens vanuit het diep die staan als een huis....heel mooi!

Coby Poelman-Duisterwinkel, 14 jaar geleden

Heel indrukwekkend, prachtig verwoord!

jan haak, 14 jaar geleden

Ik kan zoveel sfeerbeelden en betekenissen uit dit mooie gedicht halen.

annabel, 14 jaar geleden

Wat een ritme heeft dit gedicht! Ondanks de zwaarte van de woorden maakt het dit vers toch licht. Compliment,

Geef je reactie op deze inzending: