Alle inzendingen van Marion Oprel

Alsof een reuzenhand onzichtbaar om mijn torso klauwt Adem kwijt onderweg De trap een berg om tergend traag te bestijgen Mijn handen onder stroom uitval Oogleden dammen voor een wellende zee Oren uitgefloten In alle kleuren van de regenboog Vingers die de pen torsen Laat mij maar even liggen…

Tienduizend tegen tweehonderd ------Een stoet in een zee Flessen vol haat -------Bloemen van hoop Vingers voor ‘fuck’ -------Handen van samen Schreeuw van ontkenning -------Eenvoud van zijn Ik gooi met planten en stenen --------Ik toon je mijn hart Dood aan de bedreiging --------Gun mij mijn bestaan Ik ben bang --------Onthef…

Ik fluister tegen de boom dat mijn hart een dansje maakt voor jou ik neurie in de wind het deuntje van je glans ik draag in mijn borst een kruidje van de dag dat ik je klaarlicht uit de verte komen zag ik herkende heel je gloed en schokte bij je blik die mijn bestaan verlichtte met de vlam van juist en vol nu fluister ik naar…

Waar blijft het grote nieuws dat het allemaal toch zin heeft? Wanneer breekt de stilte en kom ik weer op dreef in mijn vertrouwde ritme van dit en dat en hier en ginder omdat dat zo mijn aard is en ik jou daarin ontmoet? Ik wacht al tijden op het nieuws en talm om rust te vinden in wat ik diep van binnen eigenlijk wel weet:…

Rood, rijk en sappig beneem je mij de adem. Je volheid leidt mijn lippenspel voor mijn tong je kern ontmoet. Je smaakt naar vrijheid, wilde zachtheid, vocht van drang en van natuur die mijn lust en leven voedt. Je geeft je hele wezen in een tel van jou en mij versmeltend, verzengend, in een stonde van genot. Zo heb ik jou gevonden,…

Een eilandje van nat stolt de afdruk van jouw gang. Een elastiekje even verder laat na je tooi te tomen Zusterdruppeltjes heb jij gedept, je lokken los gelaten Met als achteloze groet het water van je voet en een bandje dat niet knelt Zo zijn wij samen.…

Jij stille fluister die mijn zinnen wekt, jij warme luister die mijn treden rekt, bent de roep van boven die mijn wereld kleurt, leert mij gestaag geloven dat dit echt gebeurt……

Volzin vult het puntje van mijn komma onder de conversatieles van twee meewerkende voorwerpen in hermetisch vervoegende wijs. Buigend, stellend, regelmatig is het ritme onzer lendenen met mijn tongriem op jouw borst, jouw plosieven in mijn oor. Nu weet ik weer hoe taal begint: twee keer 'ja' op vrijdagmorgen en dan het onderwerp overgave…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies. Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen…

Wentel mij in de weelde van je dauw teken mij in het tasten van je leden tondel mij met de warmte van je blik zegen mij in de volte van je gloed rooster mij in de hitte van je kracht balsem mij met de mirre uit jouw kelk stijg met mij naar het hoogtij van je vuur droom met mij in de holten van je rust gloor met mij…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

Scherend langs de spiegel van mijn leven zweef ik van kring naar kring in duizend ringen, landt hier en daar voor lang of even, en stuif dan door in mijn verwikkelingen. Ik kijk mij na en lees de sonde van geluk, verraad, vervulling en verlies, tel het gelag en week de wonden in ‘t zoete zuur van vers geboortevlies. Ik laat los en voel…

Het vierde dagdeel is mijn eerste poort naar opening van zielezaken. Alles wat het licht beheerste keert weer tot stof onder mijn beddelaken. Daar waar mijn denken het begeeft, toont zich de zin van doen en laten en blijkt hetgeen ik heb beleefd een vage spiegeling van diepe geestesstaten. Wat ik dacht dat rechts was, voelt nu links en…

Mijn druppel ontspringt de regendans van rechte stralen en grijs gordijn om zich in een poeltje te vermeien, tastend hoe 't samen zou kunnen zijn. Ik drijf hier in de rondte en wacht op het signaal dat ik vast, vluchtig of weer vloeibaar verschijnen kan in jouw verhaal. Dus wees nou maar een ruitje, dan zal ik je beslaan en mocht je op…

Mijn bron ligt in tweestromenland dat hier en nu te vinden is. Ik zwengel mijn pomp met eigen hand en laaf mijn barre wildernis. Ik guts en giet het roestig water over mijn stekjes en mijn weideland vang regen op in een ton voor later en meng mijn klei met schelpenzand. Boven de voordeur lost de scheve goot tiktakdruppels die mijn voorhoofd…

Als ik op de eerste trede mijn linkerteentje doop, aarzel ik in al mijn leden tussen huiver, lef en hoop. Ik geef je tóch mijn vinger en vraag om heel je hand. Voel goed hoe ik nog slinger van lust naar liefde, en verstand. Ik kijk naar jou en laat mij dopen, los van rede, kant of wal. Geheel gewichtloos val ik open, plons! omhoog! in…

Voor hen die wijken, stil en neergeslagen, in de bijsternis van nog niet weten hoe de liefde wegen vindt, Voor hen die zwijgen, bij het hoogtij van verbondenheid van wat niet kon, niet mag en dus niet duldbaar is, Voor hen die smeden aan het hek dat binden moet, behouden zal, bezweren wil, laat ik een vlieger op met een lint dat…

Klokke negen luidt vandaag crescendo: de bimbam beiert en valt in 't niet bij het alom klinkende gestuiter van lege zitjes achterop de fiets. Deze stoeltjes vuren salvo's ten afscheid van een zomer zorg, als welkom aan een herfst met tijd voor lang ontbeerde onverstoorbaarheid. Het ritme van herwonnen ruimte davert huiswaarts door de…

Lippen lispelen een engelenbode, een zacht en mijmerend verhaal dat spreekt van levenden en van doden in een andere dan mensentaal. Rank en lieflijk zijn de klanken die mijn zintuigen weer wekken tot een staat van kunnen danken, kunnen horen zonder spoorslags te vertrekken. Wit als sneeuw is de welgevormde mond die mij nieuwe sagen brengt…

In vliegende stoten nadert de dag dat ik en jij in 'wij' verglijden opdat wij voortaan voor en tegen en vooral het heen en weer belijden. Ach, laat mij talmen, geef mij een zwachtel, want ik ken het goede voorbeeld niet en kan je bovendien niet altijd volgen, zo hier met mijn kluitje in jouw riet. Rek mijn respijt, vier de verbinding…

Zoonlief meldt een hond zonder mens in de wei. Het onweer vervaagt en de zon wolkt onder. De vos verplaatst zijn streken, de kip offert haar ei. Mijn lief likt haar wonden, ik grijp mijn gerei van streep over drukte en buikvlucht in rust. Hier deint het ritme van instincten – allerlei.…

Duizend diamanten doen een dansje in de zee, geven glans aan grijze golven voor de duur van een idee. Tot de einder flakkert vuurwerk in de volte van de baren, deint een zilver stralendek van hier en nu en alle jaren. Hoe later het uur, hoe breder de deken en hoe talrijker de beelden die spreken van een glimp van zijn, een tel in 't leven…