Alle inzendingen van Martijn

Gewoonlijk zitten ze ook anders vast, die balkonnen aan appartementen. Hopen maar, dat in de fundamenten, wel alles is gemeten en gepast. Kunnen wij dit jaar nog wel van de zon, genieten op ons zwevende balkon?…

's morgens vroeg de pen ter hand genomen vertrokken zij naar hun prive-vertrekken. opdracht: een recordverhaal verwekken; met het hersenspinsel terug te komen. op het eindresultaat echter wel één smet: geen van de verhalen bleek een speedsonnet. BERLIJN - In Duitsland is woensdag in tien uur een boek geschreven, gedrukt en te koop aangeboden…

Een vergrootglas of een sigaret, het behoeft nog niet veel meer. ' T is genoeg voor d'eerste aanzet, met dit vrij willige brandweer.…

Het leven is een spel, maar loop maar niet te snel Aan haasten is geen nood, immers, de winnaar wacht de dood.…

Zojuist werd het net Opgehangen Schilderij van dode paling En stikkende zoutwatervis - Eerder een collage, eigenlijk - Weer uit het water In de lucht, boven De boot waar het al weken Regenachtig miezert Getrokken als zoutwaterthee vissen over boten vliegen Vogels onder dekken duiken En de visser zeker weer Gedwee naar zee? Nee,…

Zodra het vlees sterft stolt het woord in de oren van de luisteraar, de ogen van de lezer, en laat het zich in tekens vangen. Het vaste is aan vraat en erosie onderhevig. In zijn permanente staat verschuilt zich reeds zijn ondergang. Want dat wat staat, kan gelezen, worden aangeraakt, begrepen en door tweeden worden eigengemaakt.…

Verzadigd zijgt de zwijger in haar zijden zijde. Haar lijf zucht zacht, rust nu terwijl het net nog hijgde. Hij kijkt, knijpt zich en grijnst dan; ziet haar donzen hals, haar adem ruikt licht zwavelig omdat ze slaapt. Nu aait hij haar. Ze kreunt nog eens als net, maar zachter en dan streelt hij weer haar zachte dij. De slaapster heeft…

De ziener staart met dode ogen langs de lange horizon. De einders lijken weidser als hij ze met zijn blik beschrijft. Zijn blijven is zijn reizen, zijn reizen is een blijven. De ziener ziet alleen als hij niet kijkt De ziener zit stokstijf en lispelt met droge lippen werelden en gods verlaten schepping en werelden aaneen. En ik, ik drink…

De klok drupt en het bloed tikt op de loden plaat dit kwijnende gezicht en de kromming van mijn voet. Het zal niet lang meer duren voordat ik in tweeën splijt. Ik betwijfel of je weet hebt van mijn pijnen, want ondanks mijn zichtbaar lijden bid ik dat ik marmer schijn: glad, bijna onbreekbaar, nog de schaduw van een Sfinx op deze loden…

ik zie ze wel hoor in de hoeken van mijn ogen de paarse heksen en bedmonsters smispellachend pratend hoe ze me de volgende keer te pakken kunnen nemen ik hoor ze met een twinkel in mijn ogen en zorg ervoor dat elke keer weer als ze voor me springen ik gillend opstuif…