Netgedichten

netgedicht (nr. 41.107):

Zwervend Kunstenaar

De glorietijden zijn voorbij
Waarin hij zich bemind kon wanen
Ver boven staat en straat verheven
Geen bloed, geen zweet, geen tranen

Hij schreeuwt vol wrok en woede
Dat Nederland hem nodig heeft
En in protestmars van beschaving
Wordt zijn Waterloo beleefd

Dus bedelt hij aan ’t Binnenhof
Ach Halbe, geef mij brood
In ruil voor staatportret misschien?
Zo niet, ach man, val dood!

Zie hem lopen al die jaren
Zielloos door de doodse stad
En was er ook maar iemand
Die zei dat hij hem nodig had?

Plots beroert een hand zijn schouder
In zijn oor klinkt zacht gefluister
Onttrek jezelf uit het duister
En geef de stad opnieuw haar kleur

Kunstenaar versta je roeping
Verknip die leiband van de staat
Vorm een spiegel, scherp de geesten
En stel op goed moment een daad

Hier mijn spuitbus en penselen
Vertoon je kunstwerk overal
Op elk gebouw en ied’re tegel
Tot doorzien wordt het verval
Van grijze muizen in de massa
Druk jagend naar een leuk bestaan
Scherend langs de oppervlakte
Om er ooit uit op te staan?

Martijn Simons