Alle inzendingen van Nicolaas Beets

Volkslied. Wij zijn kindren van ons land, Vrije Batavieren! Bloemen van de waterkant Ons de hoed versieren. 't Water dreigt, maar krijgt ons niet Achter onze dijken, En de verste zeeplas ziet Onze vlaggen prijken. Dankbaar dienen we onze God, Eren onze koning; Slechts op trouw aan 't hoogst gebod Wachten wij beloning,…

‘Lelijk!’ zegt gij. - Neen voorwaar! Veel moge aan dit schoon ontbreken: De adel van een ziel is daar, Die van 't schoonste weet te spreken, En de liefde van een hart, Dat nooit moe van weldoen werd. ‘Mooi!’ verklaart gij. - Waarlijk niet! Niets moge aan die schoonheid falen: Die de koude glimlach ziet Om gesloten lippen dwalen,…

Hoe lieflijk ligt het klein Heiloo Van 't hoge bos beschut; Een kerk zeer oud staat daar gebouwd, Daar achter is een Put. Die Put (een schat voor mens en beest) Met heldre bron gevuld, Die is daar altijd niet geweest, Zoals gij horen zult. Toen Willebrord de Kruisleer bracht Van d' overkant der zee, Was 't hier één zand in 't…

Soms wil men oud zijn vòòr zijn tijd; Maar wordt het tijd om oud te wezen, Die fraaie wil slaat om tot vrezen, En kreeg men liefst nog wat respijt; Soms is men àl te goed genezen, En wil nu jong zijn, ná zijn tijd.…

1. DIEN SLECHTS EEN ENIG GOD. Zo zij 't! Voor twee heeft niemand lust of tijd. 2. KNIEL VOOR GESNEDEN BEELDEN NIET. Tenzij gij ze op rijksdaalders ziet.   3. VLOEK NIET. Wat helpt het? Blijf bedaard, En kijk uw vijand in de kaart.   4. KERK ELKE ZONDAG. Wat men zegg', Het blijft tot veel de beste weg. 5. EER UW MEERDERE…

Dichter: Hef aan, hef aan toch, nachtegaal! Indien ik door dees bossen dwaal, Is 't om uw lieve stem te horen! Laat duif en koekoek niet aan 't woord; Voor die hier gaat en u niet hoort, Zijn schrede en tijd verloren.   Nachtegaal: Gij dwaas! 't is niet voor uw vermaak, Dat ik mijn zoete zangen slaak, Ofschoon 't uw eigenwaan zo schijne…

Het hart blijft jong en wordt niet oud, Wanneer 't zich fris en open houdt, Om al wat menslijk is te voelen; Te voelen wat een kind verblijdt, En wat er door de geest moet woelen Eens jonglings, in zijn schoonste tijd. Die zijn verleden in zich draagt, Blijft jong, al is hij welbedaagd…

Jan lag te slapen in zijn wagen. Schelmen komen En spannen Blesje uit, en tijgen op de rit. Ten laatste, Jan ontwaakt. „Hoe?" roept hij uit: "Wat's dit? Van tweeën een: men heeft mijn paard mij afgenomen , Of ik nam, in mijn slaap, een wagen in bezit."…

De Poëzie zit in de geest. Voor hem Die aan wat is niets van het zijne toe kan voegen, Is heel de wereld dof en zonder stem; Hij moet zich met haar proza vergenoegen.…

Nu is het Meer niet meer; Het moet zijn water missen; Het krijgt het nimmer weer - En nog wil Caubes vissen. Het wilde-andijvie-kruid Schudt overal zijn stengelen, En strooit zijn pluizen uit - En nog wil Caubes hengelen. Het koolzaad zal eerlang Hier veld bij velden kleuren; Het ploegpaard komt te gang - En nog wil Caubes…

Madelieven zijn er altijd, En die ze wil zoeken die vindt er; We zijn ze slechts een ogenblik kwijt, In 't barste van de winter. En daar het voor mij nog geen winter is, Maar — zo als gij 't wilt noemen! Zo leg ik heden op uwe dis, Een handvol van deze bloemen. Gij hebt er gewis wel eens mooier aanschouwd, Die frisser en fleuriger blonken…

Nu draaide 't windje, met de zon, Door 't oosten heen naar 't zuiden; Dat is zo goed als 't wezen kon, Voor boer en buitenluiden. Het blaadje rolt zich uit de knop, Het veld wordt groen, het zaad schiet op, De nachtvorst zal 't niet plagen; Wij krijgen warme dagen. Wij hebben lang genoeg gezucht, Als werden wij vergeten; Daar…

Onze oude moeder heeft verheugd Haar nieuwe mantel omgeslagen, En is zo schoon als in de dagen, De dagen van haar prilste jeugd. De zoetste glimlach siert haar mond, Haar ogen tuiten van nieuw leven, En op haar voorhoofd, zacht en rond, Zijn al de rimpels uitgewreven. Ja, zegt zij, onder 't mild gezang Der vogelen in de groene blaren, Mijn…

Zij zeggen : „Laat uw dwaas vooroordeel varen! Daar is geen God, die antwoordt op gebeên; 't Oud Bijgeloof had tempels en altaren: De Wijsheid onzer eeuw behoeft er geen. De honger nijpt, de pest ontvolkt de straten, Uw kroost ligt krank en worstelt met de dood: Verbijt uw leed! Wat zou uw bidden baten? Geloof hen niet, en klaag aan God uw nood…

Met zorg hield ons bedroefde kring De adem in, om acht te geven Hoe in haar borst de stroom van 't leven Nog flauwtjes op en neder ging. Elk onzer fluisterde zo zacht, En stond zo machtloos op zijn benen, Als hadden we elk zijn eigen kracht Haar tot de doodstrijd moeten lenen. Door vrees en hoop werd evenzeer Ons hart misleid, bij 't…

Wanneer gij lacht, dan tintelen uw ogen Van zachte gloed, die koestert en verheugt; En, lieflijk beeld der onbezorgde jeugd! Bij wie u ziet zijn zorg en leed vervlogen. Maar wijkt van u die glimlach van geneugt', (Gij zijt een mens, en zou hij duurzaam wezen?) Is mijmrende ernst op uw gelaat te lezen, Of stoort de smart uw blijdschap en uw…

Zo veel Het filomeel- gekweel Verschilt van ’t schorre meeuw- geschreeuw En ’t rauw gekras Van ’t ravenras, Zoveel verschilt de Bard, Wiens hart Zich-zelf verplicht Tot zang en dicht, Van hem, die ook poëet Zich heet, Maar van gevoel noch geestdrift weet, En enkel regels smeedt En kneedt, Als een, die slaafs zijn taak verricht.- O zie…

Daar is mijn groene wereld weer, Met al haar tinten zacht en teer, In 't licht der zonnestralen. Of zacht gedommeld in de schâuw Der wolkjes die aan 't hemels blauw Als dunne sluiers dwalen. Daar ruist de vleugelslag door 't hout Der bosduif die haar nestje bouwt; Daar hoor ik de eerste slagen Van 't heerlijk lied dat voor zijn bruid…

o, Vraag mij niet, vraag mij nooit naar mijn smart! Kondt gij mijn leed en mijn jammer waarderen? 'k Zou slechts de maat van uw droefheid vermeeren; Gij hebt genoeg voor een menselijk hart. Wat mij de wang reeds zo ras heeft verbleekt, Wat mij de kruin reeds zo vroeg deed vergrijzen, Zou, zo gij 't wist, u te duidelijk bewijzen, Dat zich…

Ach, blijf met Uw genade, Heer Jezus, ons nabij, opdat ons nimmer schade des boze heerschappij! Licht Gij ons met Uw stralen, o, Licht der wereld, voor, opdat wij niet verdwalen of struik'len op ons spoor! Vervul dan met Uw zegen onze armoe, rijke Heer, en zend op onze wegen Uw kracht en goedheid neer! Neem Gij ons in Uw hoede, onoverwonnen…

Als `t regent, daar de zon bij schijnt, Ziet gij alleen de regen ; Ik vestig op de zon mijn oog En op die lieve regenboog, En lach hem hoopvol tegen. -Goed ! Maar intussen wordt gij nat. O ja, dat was te duchten, Zo ik mijn regenscherm niet had, Dat 'k altijd meeneem op mijn pad, Bij 't zien van donkre luchten. -Maar als uw regenboog…

I. Gij weent - o God! wat doet u wenen? spreek? Van waar die tranen op die lieve wangen, bleek Als marmer en van doodskou overtogen? Vrouw! waarom vloeit uit die zo minlijke oogen, Die bittre, droeve tranenvloed? Wat droefheid heerst op uw gemoed, En rooft uw ziel haar kalm genoegen? - O Gij, die beter waardig zijt, Wat smart doet u de boezem…

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt, Mijn brede wenkbrauw nederdaalt, Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt, En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt, Een traan mij langs de wangen schiet, Mijn schedel nederbukt naar de aard, Bezorgde vrienden, vrees dan niet Dat wanhoop mij door 't…

Niet klagen Maar dragen En vragen Om kracht. Niet zorgen Voor morgen Bij vallende nacht. Niet beven Voor ‘t leven Gegeven Van God Maar ‘t heden Besteden Naar plicht en gebod. Niet dringen In dingen Door niemand bevroed. Tevreden Te treden Bij ‘t licht op het pad En de lamp voor de voet.…

WIJF! ik weet geen beter naam, Waar ’k u mee kan groeten. Koosje klinkt mij veel te fijn, Koos te grof; wijf moet het zijn, Zal het blijven moeten. WIFMAN, in de aloude taal, Der Germaanse landen, WIFMAN is de MENS DIE WEEFT, En — de spil van ’t echtheil heeft In haar zachte handen. WIJF, in d’ oude Bijbelstijl, Zegt van den beginne…

Wat afvalt van de hoge God, Moet vallen. Een zelfde schuld: een zelfde lot Voor allen. ’t Gezin, ’t geslacht, het volk, de staat, De kleinen en de groten: Verlaten wordt wat God verlaat, Wat God verstoot, verstoten. Wel hoort men daaglijks stem op stem Weerklinken: „Geen nood! wij redden ’t zonder Hem!” Maar die het zeggen — zinken.…

Het hondgeblaf verstomme op aarde! Elk mens, één kind heeft groter waarde Dan al die „trouwe honden” saam. Eén dolle hond doet in zijn woeden Meer kwaad dan duizenden vergoeden Van edelst ras en schoonste naam. Maar zonder hond kunt gij niet leven? Het zij! De vreugd zij u verbleven, Maar houd haar voor uzelf, geheel! Uw naasten met uw beest…

Ja, ’t Juiste Midden! Maar waar tussen? Tussen dwaling En dwaling ’t mag zo zijn; maar geldt dit voor bepaling Van ’t Juiste middelpunt der Waarheid? Die dit zeit, Geeft haar een lucht-bestaan van loutre onzekerheid, Van ’t aantal, van de maat der dwalingen afhanklijk, En niet bestaande, niet erkenbaar dan door haar, De Wijze vrage dan niet langer…

Gij klopt; ik kom! Doch, eer ’k de laatste gang Naar ’t stille graf, betrede, Doodengel! laat mij tijd voor één gezang, Tot dank- en afscheidsbede. Heb dank, o milde Vader, liefdrijk God! Voor al ’t genot van ’t leven; ’k Heb nooit vergeefs, bij ’t wisslen van mijn lot Het oog tot u geheven. Heb dank voor ’t leven, dank ook voor de dood…

Slechts: GUURTJE PRIJSER. Boven dien Geen woord. Het jaartal zelfs vergeten. Is ’t niet puur dwaasheid, om te zien Naar iemand, waar wij niets van weten. Maar ’t is niet anders; Guurtje ligt Dicht bij een weg, die ’k vaak moet reizen; En krijg ik Guurtje in ’t gezicht, Mijn hart wordt week en vol gepeizen. Niets dat haar leeftijd melden mag…