Alle inzendingen van Nina Laverona

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vastgeroest elke ratio met duisternis omzoomt met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers door inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent ze kleur…

mooier dan een blues klinkt haar hese stem na langdurig gefluister nog iets versluierd doch steeds lichtblauwer wordt het uitzicht op het meer haar lach beslaat het glas en in de wasem lees ik al de noten op haar zang nevelweersprekend zal zij degene zijn met de langste adem…

ze hoorde zijn stem als een waterval vanuit de verte al klaterend naderen liep hem tegemoet met zelfvertrouwen wankeler dan haar hoge hakken maar zijn spraakmakende uitstraling reduceerde haar tot een stamelende stoethaspel en voor ze wat woorden bij elkaar kon sprokkelen was hij alweer gevlogen haar achterlatend met schoenen vol…

~~~ ach, het zat er niet in vandaag en gisteren stelde het vrijen ook al niet veel voor morgen vertrouw ik nog minder die zon gaat weer naar de maan daar kun je donder op zeggen ~~~ tussentijds zwijg ik…

~~~ achter elke rimpel schuilt een verhaal en wie gooit er nu boeken weg ~~~…

ik zag je lopen aan het water je blik gericht op niets je zag me niet maar dat is geen wonder ik speelde wind of zoiets ik trok je aandacht door golven te maken je stiekem nat te spatten je glimlach verscheen alsof je me voelde maar niet goed in kon schatten ik sprong op je lippen in piepkleine druppels je likte me dorstig op…

ik zie je nog engelen in de sneeuw het groen onder de witte deken met vleugelslagen onthullend nog ongerijpt nu vlinder je in het zand gracieus heuvels ruggend en met een sierlijke armslag warm vrijheid veroverend zo zongerijpt…

appels bollen wangen ogen blozend net wat minder flauw peren buiken onder een geringe borstomvang de beet een beetje ronder maar op jou bijt ik mijn tanden stuk ik proef de wrangheid van ontveld geluk ~~~…

de nacht drukt klam tegen het glas en ik voel voel de druk hier binnen geen deur die open wil geen geluid dringt door naar buiten geen snik smeek schreeuw gil krijs! stil is het buiten vredig stil denk ik hoop ik wil ik ook hier binnen…

ik open het raam voor een vroege lentegroet van mijn merelvriend zijn vrolijk getjilp ontnuchtert slaapdronkenheid ogenblikkelijk zacht fluit ik terug met een tweestemmig concert begint onze dag ~~~…

ik hoorde laatst het bakerpraatje “krijsen in april de meeuwen dan gaat het in augustus sneeuwen” maar dat past niet in mijn straatje liever tap ik uit het vaatje “brengt de avond morgenrood dan is er met de klok gekloot” een veel genuanceerder plaatje want als april doet wat hij wil mag augustus ook zelf kiezen voor een sneeuw- of zonnebril…

wit neemt het rood over met grillige patronen weigert zich over te geven een tegenaanval is er helaas niet moeheid strijdt om voorrang en wint het met gemak van alle leuke vooruitzichten rust is de enige optie zich hierbij neerleggen ziet ze echter niet zitten nog niet…

~~~ als voering van zijn rafelgeheugen lapte ze flarden op tot een geheel ontvoerd was de kou botrakend fragmenten zonder pasvorm bevlekken nu zijn geschiedenis ~~~…

ze is al halverwege de trap naar boven mijmert over de treden die haar nog resten en of ze terloops nog een stapje terug zou kunnen doen ze beweegt haar vingers langzaam over de muur tript van bloem tot bloem als een speurende bij die stuifmeel verzamelt uit een vergeelde fresco ze hoort het zoemen van zoete herinneringen de bittere…

benoembaar in koestering maar bedekt met wolken als een luchtig dwaalspoor nevelige momenten zonder naam waar wit steeds egoïstischer wordt door zwaar overdrijvende spaties anoniem nog steeds overal aanwezig slechts aan intervallen sporadisch onderhevig maar ze zijn en blijven hoe dan ook bestaan…

hij leek een boom met gespreide takken die je altijd vastgrepen als je dreigde te vallen hij was zo massief een toonbeeld van kracht maar alleen aangewend om geweld af te wenden toch was één schot genoeg om hem te vellen zijn eigen hand tekende zijn afscheid ~~~ in memoriam…

~~~ de maartse buien zijn poeslief vergeleken bij mijn maandstonden ~~~…

het was al ruimschoots in de lente maar het leek of alle wekkers achterliepen waardoor merels nog steeds wintersliepen door het ontberen van een pinnige dirigente tussen wat witbevroren sprietjes door piepten krokussen eerst heel nieuwsgierig doch vermenigvuldigden zich al snel tierig tot een blozend voorjaarsmetafoor eindelijk is de zomerzwaluw…

ik voel het scheuren van de lucht in elke vezel van mijn lijf het lijkt alsof ik zinnen schrijf zonder lust naar pennenvrucht het broeit in fluisterend gezucht geen enkel woord staat buiten kijf slechts het allerlaatste bedrijf behoedt me voor een klucht want gedonder schudt me wakker en een lichtflits opent ogen ineens toont alles zoveel…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

ik weet je door de wolken heen zelfs de grimmigste vormen kunnen jouw aard niet blijvend verdoezelen oh ja, ze proberen het gedaanten worden uitgerekt door tonguitstekende figuren om de afstand te verbreden het lukt ze slechts tijdelijk -hoop ik- zonder uitzicht kun jij niet leven -wil ik geloven-…

~ de paardenbloemvlek op mijn zondagse jurkje rook naar sunlight zeep ~…

het eeuwig groene tuinpad van mijn vader blijft unforgettable…

lijden lag languit te weken tussen dons van zacht vermoeden geen gevoel gaf meer genoegen dan te zwelgen zonder reden ogen zwommen achter glazen geniepig glurend door het vocht dat opgewekt meer tranen trok dan voorspelling kon beramen onderhuidse spelden prikten punten in onschuldig weefsel als een woekerend verzinsel waarin waarheden…

~~~ meer dan een nachtelijk regenbuitje was het niet een verfrissend heldere vervaging van het stof dat al dwarrelend tot breinstorm was aangewakkerd een herkristallisatie van verlaten omwegen in- en overzichtelijk in dauw gedrenkt vol wonderlijk snel opgeloste vertrouwde visies de verlossende kijk van het incontinente oog tekent met…

~~~ Liever dan lief ben je mij ieder schilderij dat ik begin schilder jij speels en vol verve af met je eigen aardige streken Levenslustig blijft je glimlach achter elk discussiepunt verbaal doe je niet meer onder en ik herken het vurige pareren rede voeren noem jij dat om je vliegbereik te vergroten nestwarmte zoek je echter nog…

~~~ al denkt verlegenheid in stappen blozen lukt me in een tel een spel? nee, dan was rouge wel genoeg om je te laten snappen dat ik stil geniet van ons duel je woorden schuinen naast de mijne die zinnelijk hun ruggen rechten terwijl ze om wat ruimte vechten om sprekende punten, al zijn het kleine tussen je aanvalstechniek te vlechten…

~~~ mijn lief dicht niet hij opent mijn ogen als dichters ze toe willen schilderen en al lees ik ze graag de fluwelen tongen ik proef toch het allerliefst mijn eigen talend kunstenaar aan zijn lippen blijf ik hangen tot de laatste zin geblust is ~~~…

zoals je me droogt als ik net uit de douche kom door me in je armen te nemen voor een spetterende tango in de vierde versnelling zoals je mijn kippenvel wegstrijkt tijdens adembenemende intervallen zinderend weer tevoorschijn tovert met je doordringende blik die volharding verraadt als je me neemt zoals ik ben was en blijf zo ja…