Netgedichten

netgedicht (nr. 21.485):

Onbeschrijflijk wit

’s nachts als ze me kuste
legde ze woorden op mijn lippen
die ik ’s morgens als ontbijt genoot
en met liefde toevertrouwde aan
mijn maagdelijk witte servet

nee, ik had nooit honger
mijn enige trek werd gevoed
door de zinnen van een
vrijgevige muzische schone

die mijn lakens deelde
en daarna vernevelde
om de volgende nacht
weer verfrissend trouw
mijn inkt te verversen

tot het onbeschrijflijke moment
dat ze stilzwijgend vergat
onvergetelijk te zijn