Alle inzendingen van Nina

~~~ kortgelokter dan tevoren verdronk ze in zijn aandacht niet langer van plan zich achter een rookgordijn te verbergen ze schudt zonder vertraging de druppels weg achter haar oren lonkt openlijk in zijn zonnebril en ziet zich dichterbij groeien ~~~…

zoals je daar ligt het laken wat verschoven in uitgeputte overgave snakkend naar frisse lucht zo ben jij mijn liefste prooi door ’t zout prik ik wel heen daarna smaak je des te zoeter soms kan ik je bloed wel drinken maar vannacht zal ik je nippen als een exquise rode wijn ja, ik zal voorzichtig zijn het zal voelen als een streling en…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam waad ik door ontaarde rivieren die de rug in alle koelte verlieten ze leiden mij naar een warme bron die zelfs ijsbloemen laat ontdooien en even sta ik stil bij de tweesprongen die ooit mijn loopbaan verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte wegen…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de kust laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep om levenslijnen te tellen dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid onbewogen staar ik…

ga maar mijn lief, volg de hoofdweg die je lijflied niet langer laat soleren volg de tonen op weg naar jouw ladder en neem wat van onze minnebrieven mee laat het papier net zo krullen als de letters tijdens de ontstentenis van onze tête-à-tête’s ik geef je mijn blauwste inkt mee die al eerder heeft bewezen hartstochtelijk te kunnen schrijven…

het gordijn van schijn waar ze zich jarenlang achter had verscholen werd ruw opzij gerukt naakt en kwetsbaar staat ze daar met in haar armen gekoesterde doornen tot verwonden bereid omdat rood op haar huid overtuigender schreeuwt ooit werd haar roepen medelevend aanhoord met liefde verzacht naakt en kwetsbaar staat ze daar…

het penseel ligt ongeduldig klaar om het fel begeerde morgenrood dat nog nietsvermoedend slaapt uit haar dromen te wekken een leeg doek wacht met smart op de streling van de dageraad die een blozend begin zal maken met het inkleuren van de dag geen lijn is al uitgestippeld de perspectieven zijn oneindig schakeringen van wilde bloemen…

ze is het vechten moe regels als degens te kruisen al haar woorden te wegen ze vallen toch verkeerd als een weegschaal steeds wordt gemanipuleerd en zinvolle argumenten worden doodgezwegen -lente was nooit winters de zomer kende geen kou en regendruppels in de herfst droogden altijd op in blauw- ze is het strijden zat wist zijn handtekening…

glurend door mijn wimpers zie ik je gevat in blauw oogverblindend uitwaaierend naar wat je maar kunt raken door jou laat ik me verleiden al het stof te laten dwarrelen zodat je vrij kunt spelen kleuren waar je wilt om licht te verdonkeren sluit ik de luiken en in totale overgave ontvang ik je op mijn huid…

in ‘t koele groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zuchtte omdat de lucht niet wilde klaren die takken knakte van de gebroken stam in ’t koele groen rapen we de vruchten en planten ze terug in veie aarde we dopen het wassende sinopel met onvoorwaardelijk vertrouwen als vruchtbare voedingsbodem voor onbelemmerde…

soms is het beter de dag te laten slapen zeker als dromen geen tijd vinden om uit te komen als de slaap in je ogen niet te wissen is -behalve door jezelf maar jij bent te moe- laat dan maar even roze wat buiten rood zou verkleuren door krijtende regendruppels die het dromen verleerd zijn…

de aardappel in mijn hand kijkt me heel kwaad aan ik had hem van zijn schil ontdaan en nu voelt hij zich uitgekleed met een lach pak ik zijn broer laat ook zíjn ogen onbesneden dat zijn van die kleinigheden die mijn kookplezier verhogen sputterend zie ik ze onder gaan tijdens een borrelend waterballet daar volg ik ze heel nauwgezet om…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

eens waren ze blauw daar wil ik in geloven ondanks het grijs dat je laat zien sinds mijn allervroegst ontwaken eens waren ze bezield zonder het verlangen naar eeuwige rust eens waren ze niet zo gebroken als nu als jij als mij en ooit waren ze blauw daar wil ik in blijven geloven…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn lippen verwarmde zachte muzieknoten dwarrelden als een ragfijne sluier over mijn huid waar ze zich schikten naar de contouren van mijn lichaam ik vergat de tijd tot ik de kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek…

vroegrijpe jasmijn drapeert zich elegant rond een wild tegenstribbelende wingerd wordt er echter subiet weer afgeslingerd door een klimlustige roos met zwarte band maagden klimmen dartel in palmen juffertjes verschuilen zich in ’t groen lonken naar het ontluikende seizoen terwijl ze meewuiven met de halmen maar als het botert tussen alle…

misschien heb je gelijk en is het te vergeten is het als gedroomde tijd waaruit je eens ontwaakt waren de gestolen momenten slechts beleefde ogenblikken die we achteraf betaalden met een gevoel van schuld misschien heb je ongelijk en blijven de vlinders in leven tot ze uiteindelijk zullen sterven aan een onverzadigbare dorst was de…

Problemen kondigen hun aanwezigheid aan Maar de mijne… niemand ziet ze staan Blauwe plekken, het symbool van pijn Maar niemand wil mijn beschermengel zijn Ik hoef niemand meer te vragen, te zeggen Ze willen niet horen als ik uit wil leggen Mijn rechten onderdrukt, mijn stem gesmoord Ik dans over het dunste levenskoord Ik sta alleen, geen…

langzaam, heel langzaam sluipt de vurige tijger weg achter de donkere bomen duikt onder in het moeras van de slapende schijn ziet niet de ontwakende zebra die heimelijk omhoog klimt voor nachtelijke toelichting ze draaien om elkaar heen in het avonduurlijke woud zonder elkaar ooit te treffen…

vandaag pers ik me in een korset met niet eerder gedichte veters het teveel aan kubieke centimeters trek ik blozend strak met binnenpret mijn boezem probeert te ontsnappen als ik naar adem snakkend buk maar kan niet ontkomen aan de druk van de reeds vastgesnoerde lappen toch ontstaan er enkele scheuren doordat mijn goed geconserveerde lijf…

Met zwarte nagels Rode ogen Witte tanden Roze huid Drink ik mezelf de toekomst in Met harde woorden Zachte blikken Doffe klanken Rottende adem Doof ik mijn kaars Mocht je me zien raak me niet aan draai je om en laat me gaan De tranen dansen over je lichaam maar je weet niet hoe het voelt Mijn hart wil je beschermen Toch is mijn…

schapenwolkjes dribbelen in de lucht kondigen de komst van lammetjes aan steeds meer blauw verschijnt spontaan door de steeds warmere voorjaarszucht lenteklokjes tingelen nog onbevrucht met harten die verwachtingsvol open gaan ze voelen zich voor even nymfomaan als ze de bijen lokken in hun vlucht maar als alles eenmaal groeit de nieuwe…

laat het maar zweven geef het geen naam het recht van bestaan heeft zich al bewezen voltooid is de ontwikkeling de tijd van projectie voorbij slechts onvergetelijkheid blijkt hier levensvatbaar lippen worden gedicht met een laatste kus die zal blijven zweven in geklaarde lucht…

slechts een korte wimpertrilling verraadt de harde tegenwind een lichte blos vertrekt snel, maar wangenstrelend weer naar binnen naar de warmte van het bewustzijn en het bloedrode gemak waarmee de verbeelding zich graag laat kleuren geen vraag waagt het koele lippen te betreden overbodige antwoorden bevriezen blauwbekkend een luchtspiegeling…

ik schrijf niet langer zoetgevooisde woorden de botte punten in mijn hoofd winnen heel langzaam terrein de komma’s zuchten slechts van schaamte in het door verstrooiing spingeragde brein waar eens letteren lachten zelfs om voorrang smeekten liggen nu cryptische zinnen de hemel te verzoeken de aarde te mogen verlaten zonder leeswaardig…

we dragen lente in ons haar met ongebonden linten strengen spelen met de wind en mixen blonde tinten enkele ontsnapte lokken dansen vrolijk de lambada decoratief geëscorteerd door speels dwarrelende mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen…

~~~ met sierlijke danspassen zweef je door de bossen jong blad dwarrelt speels rond je gracieuze verschijning dartel als een wervelwind beroer je de uitgestoken takken vrijmoedig blaas je het lentegroen tot een vrolijke choreografie warme briesjes tover je tevoorschijn gevuld met hete zomerse beloften jij laat je niet vangen door…

~~~ ze heeft de soul in haar lijf en het ritme in haar benen staart dromerig voor zich uit terwijl ze zonder aarzeling de juiste toon inzet zwoel is de sfeer en zinderend de lucht haar frêle postuur op dat ruime podium lijkt zo nietig, maar jee wat is ze groots geen gebroken spiegels -she ain’t superstitious- maar geloof in zichzelf…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf heeft kunnen beroeren het broeide al langer sluimerde in stilte en zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt me wakker een lichtflits opent mijn ogen en deze keer breekt het de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

dieper dan ze dacht te kunnen voelen dan ze dacht te kunnen zijn treft de mokerslag van het venijn onverwachts verborgen doelen plots is niets meer zeker staan de uren even stil is belofte een bacil en tijd de belangrijkste spreker waar een lach onschuldig klonk huist nu enkel nog wat glim alle kracht is voor de klim en een sprankje van…