Netgedichten

netgedicht (nr. 14.956):

Ontsponnen web

ik schrijf niet langer
zoetgevooisde woorden
de botte punten in mijn hoofd
winnen heel langzaam terrein

de komma’s zuchten
slechts van schaamte
in het door verstrooiing
spingeragde brein

waar eens letteren lachten
zelfs om voorrang smeekten
liggen nu cryptische zinnen
de hemel te verzoeken

de aarde te mogen verlaten
zonder leeswaardig bestaan
geen woord zal het nog wagen
een dichtsel vol te boeken