Alle inzendingen van P.H.H. Hawinkels

Niet alle vogels vliegen. Onopvallend zitten ze in het diepvries zenuwstelsel van de winterbomen. Eén op de tien, ’n ekster, slijpt zijn veren aan de diamanten vrieskou in de lucht. Niet alle jagers razen schallend door een woud, waar licht en groene tinten in samen werken aan ’n atmosfeer die ’t hen te moede maakt als snelle vissen in een…

dit is een offer aan de god gijs die zich verstopte in de centrale verwarming in de keuken rondslingert over de kranen bij het bad wij zijn overtuigd van unalienable rights van goden zich her en der door dreven te bewegen zich te nestelen in de kasten of zich te vermenigvuldigen in de engte achter de haard en daarom brengen wij eerbiedig…

Maar de nachtbleke dames spraken toch zo... In de cafés waar ik mijn voorpoten lik als ik weer eens ben overreden, daar hurkt een monnik op de tafel, zo eentje zonder convent en zonder convict. Hij likt zijn wijsvinger nat, en slaat aandachtig de dagen om. Groot gelijk. Rondom ons zitten vrouwen, zwaar, gebogen, door gebeden verstikt…

De wind blies uit het Zuiden, bij de thee, en, alsof de wind 't dee om bij die thee te pesten, blies hij ook een beetje uit 't Westen.…

je bent blond - het hele domme mensenras rent honderd meters in seconden zwemt het schandaal over reist per spoetnik naar de maan en gaat per beatnik naar de bliksem bouwt bolle bouwsels waanzin en schrijft gigliotheken vol – maar jij bent blond en daarenboven dient geconstateerd dat je blauwe robijnen…

Het licht verzand, de hoop gestrand, wij voeden ons met as. De dood verbant, het lijden brandt, en niets is wat het was. Maar telkens klinkt er weer een woord waarin een nieuwe toekomst gloort; geef dat iemand die het hoort zijn kansen niet uit angst vermoordt, maar luistert. Het kruis zal bloeien als een roos, en niemand raakt verloren…

Demon, engel, vakman, underdog, was al uw vredestichten dan bedrog? Heeft wie zijn bede zag verhoord de machtiging weer snel verstoord? Was soms het klokhuis van het woord medeplichtig aan zijn eigen moord? De danser op het slappe koord rouwt om de stofwolk in zijn zog van demon, engel, vakman, underdog- gevallen met hun allen.…

Waartoe maakt deze man zich op? Een clownsnummer? Koppensnellen? De confrontatie met een opperwezen? Bezwering van nog immer onontgonnen, ongerichte hunkering bij derden? Of werkt hij aan zijn spiegelbeeld? Het zal wel weer om schutkleur gaan.…

Fluwelen Hond, Lamlendig Kenner der Geslachten, Mannetjeskonijn van de Duisternis, Koning der Snapshots, Blote Kont, Blauwe Hemel, Keet van Jammer, Heilig Rund, Ritssluiting der intelligentie, Sok des Doods, Ribfluweel der 60.000 Zintuigen, Oelewapper, Huivering der Analfabeten, Heerlijk Dier, Blikken Buik, Slagroompunt, Driehoeksquerulant…

In de bus zat ik naast een jongen van een jaar of veertien. Vol plezier keek hij me aan en zei: ‘Ik heb niet betaald'. Ik knikte hem toe, en hij zag hoe ik lachte. Mij beving toen de felle wanhoop, die als stille weemoed tevreden is: ik besefte dat ik nooit zou kunnen beschrijven, en niemand anders dit ervaren zou dan ik.…

Als glas, als ijs dat breekt en waar een ster in springt, of zelfs als licht in ogen dat wijkt en door het doffe wit zich ziet vervangen, neem afscheid, kind en weet, dat ooit er volgen zijn zal, jou, als ’n hinde die sprongsgewijs je achterna komt huppelen, ’t parelgrijze veld over van ’t stille, en kristallen door de zon gekamd.…

zoals het enige katje dat na 't verdrinken van de andere twee leert leven vol beste moed de emmers, de bezems en de tuinslang met hand en tand te lijf te gaan opgewonden sprongen en nijdige halen met nog buigbare klauwtjes bieden het hoofd aan de opwindend wereld: er op af de achterbakse aanvallen van dweilen en het klierend gekonkel…

Op straat - onzichtbare edellieden drukten mij in hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik '…

in de buien voor en na de dolstdriest denkbre dronkenschap schiep de dichter de meest onvergankelijke verzen en eenieder zal er zich terecht over verbazen hoe ook hier weer het hoogst verhevene met het laagst gezonkene hand in hand gaat als twee glazen aan een bril…

De witte vlakte tart; verliest zij nog zoveel terrein, Zij blijft een gulzig rookgordijn boven een bundel zwart. De winst bedraagt geen kwart van wisselwerking en chagrijn, en onverminderd dient het brein te putten uit het hart. Welk plankton heeft zich ooit een zeevaarder genoemd? ----------------------------- Verspreide…

In de winter, toen mijn gezicht reeds de vormen aannam van een masker der Azteken, en er wormen, kort als koren, in mijn oren, zich wiegden, heen, weer, zachtjes heen en weer, trad er uit het duister een naar voren, als uit plooien van een zwarte gladiool. Het was te laat. En, ogen, te jong. Kraakbeen in een zak van 't meest precieuze perkament…

Kom, Vrouwe, geen seconde rust voor mij, Totdat ik - lig, nou ja, maar werk daarbij. Ziet men de vijand, - ook wie nimmer kruit Geroken heeft, houdt 't wachten dan niet uit. Die gordel af, die straalt als 's hemels kring, Maar om een wereld sluit van schoner schittering. Speld van uw borst die plaat, die met pailletten Der dwazen blik de toegang…

wilgen zijn niet net bollen suikerspin nee het zijn net wilgen en dat zij het ook en dat is nu zo mooi aan wilgen. ----------------------------------- uit: Verspreide gedichten.…

Op straat - onzichtbare edellieden drukten mij in hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik '…

wij moeten oppassen voor schimmel op de kin ons hoeden voor vermolmde kaken nauwgezet acht slaan op het verbrokkelen van een been laten wij ons tevens wachten voor afschilfering der huid daar dit alles zal betekenen dat ook het lichaam aangetast zal zijn door bederf en rotting.…

Naar John Donne (1572-1631) Kom, Vrouwe, geen seconde rust voor mij, Totdat ik - lig, nou ja, maar werk daarbij. Ziet men de vijand, - ook wie nimmer kruit Geroken heeft, houdt 't wachten dan niet uit. Die gordel af, die straalt als 's hemels kring, Maar om een wereld sluit van schoner schittering. Speld van uw borst die plaat, die…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat. De glimlach, die wij op dingen…