Een notitie
In de bus zat ik naast een jongen
van een jaar of veertien. Vol plezier
keek hij me aan en zei:
‘Ik heb niet betaald'. Ik knikte
hem toe, en hij zag hoe ik lachte.
Mij beving toen de felle wanhoop, die
als stille weemoed tevreden is: ik besefte
dat ik nooit zou kunnen beschrijven,
en niemand anders dit ervaren zou dan ik.
Inzender: JM, 7 februari 2016
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid