Alle inzendingen van Pama

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

Mobiliteit als overleving opgesloten als universele droom die traag zal rijpen en al een doel is op zichzelf ze staren naar mij met lege ogen, van ver gekomen, plat gewalst in een papieren maalstroom vanzelfsprekendheid te mogen overleven aan rafels van een Fata Morgana die wazig wordt aan de horizon contouren zijn onduidelijk…

Er is niets dat je niet wilt Alleen dat wat niet je nieuwsgierigheid stilt Niet in de lichtste sluimerslaap Of uit de diepste bron gedroomd Een geparfumeerde fantasie vervliegt Of water dat naar ergens stroomt Ver van meningen vanuit vooroordeel Of een korrel zand die in de Sahara woont Of als schelpen waar getijden, in voor en tegenspoed…

De larve sluipt door het schemerlicht, de vingers van de vloeibare maan kruipen tergend langzaam langs het kantelpunt van dagen, die lijken te ontsnappen uit de cocon van gesponnen winterslaap waarin de tijd zich liet verpoppen maar van zijn vliezen werd bevrijd door de trommels van het seizoen schenkt de zon als zijn eerste boreling…

Wie zoekt niet, met groots allure, een tijdloze mystiek uit ervaring van verdriet en schijn troost haalt uit eigen avonturen? zoekt het in het kleine, verdiep je in de echtheid van de mensen, richt je op hun herontdekte schreden, in onbestaande mogelijkheden, misschien onechte treden beschildert ze met je eigen kleur van aardse…

Mistwolken vormen schaduwen tot aan de ochtendrand tot ondefinieerbare wezens, vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt…

Stad wat het eerder was van stinkend water het geloof het stof verjoeg van eeuwen, gedompeld in een verhaal soms ingetogen soms gelogen in schuilkerk van de taal. de wachters van de grachten hun huizen kronen over de hoofden het plein bespot, beklad door duiven waardoor de beelden levend bleven in de mondiale moraal van overvolle gevulde…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenleggers van scenario’s altijd door anderen geschreven, levend en lijdend voorwerp verdeeld zijn ontstaan. mix van gedachten verscheurd door een wisselende ethiek zoals het werd gedeeld wordt en om private reden wordt gedoogd, zoals het is niet zou moeten zijn als de stromen bloed…

Het kleurde alles wit onaantastbaar, z’n hopeloze strijd tegen elk kleurloos tijdsbederf met een zelfde spiegelbeeld maar altijd in het voorste gelid, bleekt het de barrières weg op kaarsrechte wegen te verdwijnen als stip aan een ongebroken horizon in nog niet ontdekte dromen en het pas gevonden opnieuw begon een voorgeschreven optocht…

In een krans van nevel stift de lippen van het avondrood de wimpers van de horizon het getijdenwerk van gesmolten sterren in het verleden ontsprongen uit de geest uit de grond gehamerd, die van honger is overleden door de zonnegod geraakt zwellen trommels aan waarin de mensen hun ware krijgskleuren tonen en smaakt altijd naar meer…

Vingertoppen gegoten in levend dons vertragend zichtbaar slow motion in gewicht die met gevoel verplaatsen rillingen zonder koorts een huivering die loopt over treden van de ruggengraat dansend in het licht lopen via meridianen naar het diepste van de bron odyssee door de geest, verleiding tokkelt op de snaren van dwangmatige…

Afscheid herkent zich in de kleine dood na elk moment van minnekozen lijkt zicht te hechten aan de schaduw van verloren tijd, als die zou bestaan decennia las ik elke verwondering in spiegelschrift, onomwonden, deels vermomd door onvolkomenheid gesmoord in eigen twijfel maakt het subjectief, gegrift in hersencellen, een weg…

We sjouwen onze molenstenen over een maakbare wereld, haar grond wordt zachte aarde die we delen Het kompas geeft de geschatte afstand in gestippelde lijnen, het zijn herhaalde memoires die allen over de horizon gedijen De zon richt zijn pijlen op de roos van de ons toegestane tijd, zijn oog ziet het vertrek tot aankomst waarin hopen…

Tijden sluipen onverwerkt door het donkere bos gemerkt de toverstaf van het seizoen wat niet toevallig voorbij kwam takken hebben hun bladeren vrijwillig afgestaan, troost als groeisel op de kale stammen rijpt het mos non-perfectie van ieder gevoelsmoment, onmogelijk uit te drukken in een expressie van de taal naar ieders dialect…

De vroege morgen zegt, dat ik een fust moet zijn, gebouwd in aparte duigen, geringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, turend door het spongat, waaruit jij alleen je eigenheid kan tappen waarop geen vooroordeel berust, mijn intuïtief gevoel op doelt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier…

De tijd legt het kloppend hart van het leven bloot terwijl emoties door zandlopers stromen het kneedt en polijst de wijzers van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot in de spiegeling in het uurwerk van vragen waarvoor we de tol moeten betalen, het beschrijft een beter oord waarvan we de naam niet kennen maar ergens…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest dat tijd in materie niet bestaat, worden…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs hemelse beken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een fonkelend uitzicht bood, door liefde overmant, een eindeloos brandende diamant, zich liet ontvallen uit…

Zintuig, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

De toekomst heeft een oneindig vergezicht de vleugels van je adem markeren het bewijs, dat jouw gedachten zullen kiemen op de wangen van een nieuwe morgen waaruit telkens weer een hoopvol wijsje klinkt goed van wil en met een open mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet…

Een lange stille laan, een sneeuw verlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bruisend bloed dat het hart van de aarde omsluit en wat uit mijn verdoving wekt, de zintuigen gescherpt op de…

Op het pallet van een vol gewaaide decemberlucht, de vergrijsde zon gaat kopje onder, de maan luiert achter z’n vitrage het doet er weinig toe waar ik op doel met wie of wanneer ik deze dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, verbaal dan wel naast een verwijderd beeld op…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

De seconden gaan te rap om de uren te vergaren, wat alles bindt is tijd, gesponnen op het weefgetouw van vergane jaren, om je opnieuw te ontmoeten op een glazen brug, over emoties heen soms zwaaien we naar elkaar, maar niet terug, ik moet je bekennen dat we nog steeds niet in elkaar herkennen van acceptatie, wat ons scheidt…

Stemmen in de beken vragen mijmeren mee het zijn de wateren die ons wegen naast het zwijgen van de rietkragen, bij nacht en ontij, het broeit op alle dagen, waarin afkomst hun bronnen zijn verzwegen met heldere gong de rust vertragen, bij nacht en ontij, in de delta in het stroomgebied waarin we afdreven, de oorsprong herkennen…

Ooit, als de mensen samen zijn, door het openen van het zonnegordijn weelde gedeeld in die verbindingslijn sloot zich op zonder woord van spijt onze natuur legt een baken in de tijd we draaiden de klok terug en bevroren geweld tot ijskristallen, dan zou de oude zon zich uit een verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen…

Het is het niet het brood dat de honger stilt, of bloeiende bomen die in de palm van een hand wordt getest of in de toonladders van het denken, verdieping van meesterlijke brein uit de dromenbron gekropen waaruit de dichter z’n voortdurende dorst uit lest maar ook als opstandig dier dat mijn bloed laat koken, wereldse encyclopedie…

Een woord wat niet bevriest, warmer dan mijn bloed, zoek ik, wie het vindt mag het roepen en alle pagina’s beslaat van verzen, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar…

Op de rand van mijn innerlijke beschaving waarin ik zwelg, ik leg mijn huid af maar ongeacht de huidskleur blijf ik een vreemde telg, een dwarrelend blad de wind wrikt vergeefs aan de verandering van kleuren, hoe spreekt men de taal uit waarin de dichters zijn gestorven? we willen openbaringen zien wel in een zuivere speeltijd…

Onze geprezen ziel sterk of zwak, tot aan de gemeenschappelijk Achilles hiel gebruik van riten en symbolen creatie van de geest, troost of vloek, is mij om het even, een deelbare kwetsbaarheid tussen uiterste polen in voor- en tegenspoed draaikolk van de realiteit misschien de verlossing die ik zoek spiegel van vergankelijkheid…