Alle inzendingen van Peau Pilosa

De zeemeeuw is zorgeloos op surfplanken van vleugels doorklieft het kliauwend lucht…

Hector smeet lappen vlees op de wegwerpbarbecue en goot bellen whisky in de truttige of treurige koffiemokken van z’n stiefma - ik knik, keek en kloof aan een peuk - Alles uit zijn kern kwam met een klompenmotoriek de wereld in; Bot en bars en vaak verpakt in geblaf; “Ja! Godverdekanker…” of vunzig-gulzig smakkend gewoon voor de lol…

ik heb mezelf de medicijnman van het huis verklaard zoals Napoleon dat deed geen paus kan ons kronen mijn oude naam is slechts een zwakke prikkel dus Camila nu gedwongen mij aan te spreken met Sjamaan ons appartementje is een witte doos maar ik maak van hem een diepe grot en beklad de muur met het figuur van een wolharige neushoorn…

ze rommelt met haar boodschappen rammelt aan het kettingslot propt een brood in de fietstas blaast nog even een kastanje lok voor haar ogen weg “Sta je op mij te wachten?” “Nee hoor,” zeg ik, “heb geen haast.” “Ah.” ze lacht het tongetje glibbert naar de hoek van haar lippen waar het kokkel-schuchter naar buiten steekt een knipoog na…

Lig je daar te woelen in het sap van een bekerplant veertien dagen overtijd je eigen drollen ingeslikt en uren met spastische vingertjes tegen de muren getikt Een dikke roze speklap word je vanzelf…

tussen de blauwe basten van een winterbos stonden we daar kopkluivend klinkt zo smeuïg tegen de bleke berken blote billen haar kerndier een scarabee en ik een stinkzwam dippend doodshoofdaapje nooit noemde ik haar liefje en schampte niets dan het oppervlak ik rustte mijn ballen en liet haar ruiken dit ben ik lekker spelen vond ze dat…

Onder de waterspiegel krioelt een gehorzel en ik knijp het uit mijn net marsmannetjes en bloedzuigers geeuwen plakkerig in de mazen en ik zie zoals een eikel uit de voorhuid glijdt zo ontbloten zij stekels en zuigers en de tandwielen die hen aandrijven aquatische insecten priemen een plekje in mijn weekdier van een hart…

Middernacht klikken mijn ogen open Camila hangt erboven en strooit een handjevol teken met de zwier van een Sint Een decemberspook dwarrelt trosjes bramen die mijn borsthaar binnenvallen en daar knetteren knapzakjes kanker of knagende knalerwten ze mijnen daar de griep en bloeien tot builen Dit is vergelding Spoot ik vanmorgen…

Zee-egels zagen zonder duikbril ongetwijfeld die parelbroden boven zich scheren maar wisten zij veel Of het nou meeuw, maan of mokkel was alleen een zompige flens van algen op het steen kon hen verleiden Ik pafte op de boot en keek toe Hector schonk nog een beker tsipouro in “Jij ook?” Ik knikte Lorena was als eerste in de smurrie…

Een pluimpje hasj verlaat mijn strot terwijl Camila in de hoek naast het bed met een komodovaraan ligt te paren en de stank van het beest de kamer vult Drink je wijn en denk niet aan de morgen word je wakker naast een nest vol padden met tieten en dijen of staat ze haar eigen eieren te bakken Ik kook wel vaker in mijn eigen brouwsel verdorven…

Het ademt aarde door zijn flarden ondergrondse baarden Door snorren snurken de zwammen vlokken en sporen Onder zijn hoeden hurken slakken slurpend aan het vlees In de lamellen liggen larven log achter de luwte En de regen met het mos heeft zijn herfstroes ingestopt…