Alle inzendingen van Peter Toll

Op ‘n vraag van mij antwoordt m’n broer “ja”, niet lang daarna gevolgd door “al hoe wel”, waarop ik app “Heb nog nooit iemand zo mooi dit woord zien spellen. Volg je misschien ‘n cursus Arabische taal?”…

avondwandeling uit mijn hoofd en lijf waait de wind alle veelheid bij een tuinhekje 'n melganzenvoet in bloei ineens omhuld door de geur van kamperfoelie in een huurfietsmand één gaaf statiegeldblikje nog een klein stukje en een zoete slaap wacht me…

Menigmaal komt de dood als een nachtelijke wolf Die ongezien zijn donkerdiepe graf al dolf Voordat ook wij, de levende nog-niet-doden, Zelfs maar dachten aan de opgetaste zoden…

in de plensregen is ‘n jong merelvrouwtje op zoek naar pieren…

Je houdt je gebruinde gezicht schuin omhoog Je kijkt Nee, je kijkt niet Je hebt je ogen bijna helemaal gesloten Je kijkt naar de verre binnenlanden van je ziel Waar regio’s elkaar…….. Te vuur en te zwaard Je slaakt ‘n diepe, diepe…….. Met geloken mond roep je zacht, zonder woorden de goden aan Wat gaat dit worden? Wat zal ik…

na al die angst, on- rust en verwarring ben ik helder en sereen…

avondwandeling de drukkend zware en zwaar vervuilde stadslucht mengt zich met de honinggeur van lindebloesem hé, 4 statiegeldblikjes!…

Tegen Oostenrijk was ‘t gisteren “der Tag der offenen Tür”…

in de ochtendzon dansend op een hoge steel stralend biggenkruid…

Ooit zag ik echt een paardenbloem. Langdurig en intens. Haar ontstaan, omhoogkomen, zwellen, opengaan. Haar stralenpracht. Ooit zag ik een paardenbloem, van de wereld door zoveel levenskracht.…

als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn drink dan uit mijn mok als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn leg dan je hoofd op mijn kussen als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn trek dan mijn wintertrui aan en laat het schurende schrijnen…

panisch gestommel een rat in de kamerkast at bankafschriften…

na al deze storm ben ik ineens in haar oog haast heilige rust…

van de kerstkaarten en de nieuwjaarswensen bouw ik nu een warme, glazen woning, waarin ik aandachtig goede gedachten en klein en groot geluk kweek voor elk en voor de koning, alsmede een groot glas tedere chocolademelk met bloemenhoning.…

een haiku is het geschenk van de natuur door de dichter gestoken in het kostuum van de taal…

troost is het mededogen waarmee jij kijkt naar mijn diep verdriet troost is het zachte wonderlijke licht dat in het broek schijnt voorbij een rij populieren troost is mijn onlangs overleden zus die op een zwaar moment ineens achter me staat en haar handen op mijn schouders legt troost is de wind die op een milde winteravond…

Langzaam aan geeft mijn lichaam zich over en opnieuw, als nieuw, terug. Ik ben het omgekeerde kind dat tastend, zoekend zijn weg vindt in een landschap vol lover en tover. [In dit helderwit gedicht reis ik als een lichtgewicht zeer gericht van zeis naar zicht.] Ik transformeer van stier naar mug, van gestaald graniet naar tegelgruis…

De stilte heeft geen woorden nodig. De stilte maakt woorden overbodig.…

mussen en kauwtjes bezetten al de straten langzaam opent zich nu een dieprode klaproos van wat verder weg een doffe spechtenroffel de magische geur van akkerhoningklaver in een vlindertuin wat avondkoekoeksbloemen op een dakgootrand twee luid tjilpende mussen in een kruldistel de eerste paarse knoppen het witte scherm van honderdbladig…

in de deemstering vliegt een ekster m’n oude lijsterbes binnen tracht takjes af te breken voor z’n eigen nest dat bijgewerkt moet worden bouwvakker ekster…

avondwandeling de maan hoog aan de hemel sterk vervuilde lucht de geur van een gele roos kwakende kikkers…

wat kan ik nu nog vragen van dit broze lichaam dat me te vaak verlaat en dat lief en langzaam tot op de laatste draad wel lijkt afgedragen?…

de opdracht was: schrijf ‘n klein gedicht ik begin net pas en doe de deur al dicht…

ontluikend lover koestert zich in ochtendlicht van teder satijn…

Vrijwel volledig verdreven uit de verste vezels van haar lichaam haar gelaat een ernstig gekerfd vensterraam bijna afgestorven van geluk koestert onder het wollen gebint de moeder haar kleinood als een meer dan kostbaar kind. Kwetsbaarheid baart tederheid. Laten we stil zijn.…

door en door doortrapt moordmachine sobibor onvatbaar verdriet…

Met vredige hand strijkt zaterdagochtendlicht over Nederland…

zomerzachte wind strijkt over het haverveld rust rond de dorpen…

de vroege morgen strijkt zijdezacht lentelicht over de velden…

een oeverzwaluw strijkt langs ‘t lome water van de Spiegelwaal…