Alle inzendingen van Peter Toll

oorlog en geweld ‘k zie ellenlange rijen op het hemelpad schenk hén de eeuwige rust en óns de zachtheid…

Ik verlangde te vertoeven bij oude en verweerde muren aan geduld geworden water Daar in de prilte van de lente plantte ik een winterharde hazelaar Voor later …..…

in dit grijze weer komt de hazelaar tot bloei met minuscule bordeauxrode bloemetjes…

Ik ben een boom Ik sta in een glooiend landschap Ik sta alleen, in een licht glooiend landschap Uiterlijk lijk in nog het meest op een bloemkoolroosje Het licht glooiend landschap is wit van de sneeuw Ook mijn rondingen zijn bedekt met sneeuw Zo sta ik hier Er wordt gefluisterd dat men mij mooi vindt Zwaar gefluisterd ……

ooy einde van de dag een buizerd maakt zijn laatste, lage vlucht het riet aan de waterkant de bomen op de dijken de bruine aarde op de akkers de graziggroene weiden alles houdt zijn adem in wacht, met ingehouden adem, op het nieuw begin…

avondwandeling een ijskoude noordooster giert door de straten en door de kale bomen schuurt mijn gezichtshuid kruipt in de vingertoppen ondanks een tweetal warmwollen winterwanten de sterk verlichte huizen verwijzen voor mij naar de carnavalsviering een omgewaaide huurfiets rust wat in het gras…

rouw is het rijpen van de appel aan de boom in weer, wind en zon genoegzaam gegroeid geraakt laat hij vanzelf los…

op mijn rug draag ik een gedicht het maakt mijn tred monter en licht het verlicht mijn aangezicht maakt mijn leven helder en licht…

eind van de middag het late, zachte herfstlicht maakt de wereld mild…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

één regenbuitje en de tuin glanst en glinstert als ware het de allereerste lentedag…

het eerste gele, geelbruine en bruine blad aan een lage tak van de machtige eiken, Amerikaanse, u had het al begrepen…

binnen in me huist een onbestemd verdriet. wat het is weet ik niet…

in het middaglicht fonkelen regendruppels op het groot hoefblad als zuivere bergkristal…

in de morgenzon strijkt nu neer op een hoog blad van de teunisbloem de grootste zonaanbidder onder de vlinders en mijn lievelingskapel: het bont zandoogje…

boven de velden en rondom de cypressen hangt nu de innerlijke stilte van hen die weten dat zij weldra zullen sterven: binnengaan in een ander land, met minder gezichten, maar meer en ruimere vergezichten.…

wakker geworden zie ik al gauw in jouw nauwgegroeide ogen het doodskleed, wit gesteven onontkoombare ongenaakbaarheid links en rechts naast je de liefde, gestadig groeiend hand in hand met de machteloosheid, krachtig slorpend (haast) heilige twee-eenheid goudgevleugelde, voeg me in de dag!…

Op ‘n vraag van mij antwoordt m’n broer “ja”, niet lang daarna gevolgd door “al hoe wel”, waarop ik app “Heb nog nooit iemand zo mooi dit woord zien spellen. Volg je misschien ‘n cursus Arabische taal?”…

avondwandeling uit mijn hoofd en lijf waait de wind alle veelheid bij een tuinhekje 'n melganzenvoet in bloei ineens omhuld door de geur van kamperfoelie in een huurfietsmand één gaaf statiegeldblikje nog een klein stukje en een zoete slaap wacht me…

Menigmaal komt de dood als een nachtelijke wolf Die ongezien zijn donkerdiepe graf al dolf Voordat ook wij, de levende nog-niet-doden, Zelfs maar dachten aan de opgetaste zoden…

in de plensregen is ‘n jong merelvrouwtje op zoek naar pieren…

Je houdt je gebruinde gezicht schuin omhoog Je kijkt Nee, je kijkt niet Je hebt je ogen bijna helemaal gesloten Je kijkt naar de verre binnenlanden van je ziel Waar regio’s elkaar…….. Te vuur en te zwaard Je slaakt ‘n diepe, diepe…….. Met geloken mond roep je zacht, zonder woorden de goden aan Wat gaat dit worden? Wat zal ik…

na al die angst, on- rust en verwarring ben ik helder en sereen…

avondwandeling de drukkend zware en zwaar vervuilde stadslucht mengt zich met de honinggeur van lindebloesem hé, 4 statiegeldblikjes!…

Tegen Oostenrijk was ‘t gisteren “der Tag der offenen Tür”…

in de ochtendzon dansend op een hoge steel stralend biggenkruid…

Ooit zag ik echt een paardenbloem. Langdurig en intens. Haar ontstaan, omhoogkomen, zwellen, opengaan. Haar stralenpracht. Ooit zag ik een paardenbloem, van de wereld door zoveel levenskracht.…

als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn drink dan uit mijn mok als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn leg dan je hoofd op mijn kussen als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn trek dan mijn wintertrui aan en laat het schurende schrijnen…

panisch gestommel een rat in de kamerkast at bankafschriften…

na al deze storm ben ik ineens in haar oog haast heilige rust…