Alle inzendingen van Ralameimaar

'Wat is jouw levensmotto?' tekst label theezakje van restaurant op hoek, knooppunt van herinneringen en gevoelens hier in alle rust enige klant Uitzicht op zonnige hemel, oud pand, kinderspeelplaats, trams behangen met reclames ouders met fietsbakken vol kinderen, oude lantaarn Concluderen dat er niets geen pijn, verdriet integendeel…

We kusten elkaar in de bus en door de ruiten zagen we de maan op de bergen schijnen. Aangekomen in jouw stad liepen we langs kapotte krotte huizen, bekroop mij huiver, zou zo één de jouwe zijn? Maar bij de koelte van het water, achter hek, hoog en voornaam stond dat van jullie. Je moeder klein en in het zwart, in de vestibule, begroette…

Ze waren bezig met de grond om die netjes met meditatiekussens in een rond Een blij omhelzen was er En lekkernijen uitgestald ' k Had er nu zin in al De sarongs werden omgedaan Een houtkachel waaruit het gloeide We mochten zijn 't kindeke dat gestreeld, bewonderd, 'k bloeide Dan herders en de schapen, die andere schapen zochten…

De bediening van ‘t terras vertelde over gisteren, hemelvaart en boos publiek, te druk ‘k daarom de prop servet onder tafel, waaraan ‘k me stoorde maar niet meldde, en jij ze met ‘ach joh!’ zelf opraapte, mij liet zien hoe ‘t hoorde Daarna liepen we door ‘t lentegroen en praatten over energieën, over hoe diegenen die overgaan, je begeleiden…

Na de dag met z'n drie keuvelend, betastend, zoenend zwemmend en zwetend, op weggetjes door 't donkere bos alleen terug terwijl zij over een aanrijding met een hert, met een hond gesproken hadden, toen ik thuis was kwam hij nog langs na over het verenigd veld verteld, even te kussen, kers op de taart en 's morgens kreeg ik van…

Het was een zonnige dag en ik wilde erop uit, maar eerst even rusten op bank En toen was er mist Toch verrekijker mee je weet nooit, ik die nooit een verrekijker mee als ik op pad, zelfs niet in de Oostvaardersplassen liep ik daar in dichte mist met verrekijker zag ik een mol, die zich wentelde in het gras als een hond, als een…

Er is altijd wel iemand die met een apparaat op zondag of op pasen. Hebben we doordeweeks de bladblazers gehad, de vuilnisophaal, de kolossale afvalcontainervrachtwagen voor plastic, de vrachtwagens met rolkarretjes om de supermarkt te bevoorraden, denkt op een vrije dag meestal ergens een buur wel: wat is het stil laat ik eens wat…

‘t Is één keer per week voor ons wel goede vrijdag We zien elkaar dan en lopen met ons grijze haar gevieren om die dag te vieren Pratend met elkaar over ‘t kleinkind van haar of over dochter, zoon, of kouwe kant, over man of vriend, over de keuken en het restaurant over ‘t dorp en alle gekten, iets wat we nog niet wisten, nu ontdekten…

‘k Reed langs de gevangenis, verbaasd hoeveel auto ’s op de parkeerplaats Dan langs weiland, waar veel schapen vrij, en frisse lucht maar ‘k bedacht te zijner tijd worden zij geslacht Na trein en veer, naar afspreekpunt: een oude kerk die nu een hostel, restaurant verworden was waar we pompoensoep aten Daarna liepen we door…

A.s. weekend kan ‘k van alles doen: Stadswandeling Familieopstelling Extra mediteren Maar die lange kus met jou, moet ik nog verteren Alsof we samen in niets veranderden Geen jou, geen ik Na jouw vertrek de ongerijmde boosheid weg, voelde 'k me lekker loom, wil de kersenboom snoeien met handzaag Dus langzaam, langdurig als…

We liepen langs een sloot met veel omgevallen takken van wilg, kornoelje. Katjes, bloesems botten uit Ik probeerde op de naam te komen van een kruid at van het blad, kwam er niet uit De zon scheen door een open plek in het wolkendek In de horizon lagen roze strepen Een kaarsrechte smalle sloot kruiste ‘t weiland ‘k Had geen mobiel…

In de trein bedacht ‘k hoe ‘t zou zijn als we elkaar niet zouden zien Erg sneu, op Valentijnsdag nog wel Mijn mobiel vergeten hoe zou jij, hoe zou ik nu weten Je wilde een ontmoetingsplek die ‘k niet kende ‘k Vroeg een NS mevrouw waar die was Ze snapte ‘t niet Toch zei ze: er is een wolk van licht daar Ik eerst naar de trappen…

Dat jullie er altijd zijn: iemand die steevast belt als terug van reis, als dicht in de buurt en langs Dat met Valentijn iemand ook iets wil met mij Dat er iemand is die me ‘s nachts warmen wil en praten Iemand lange paden met mij loopt, we eten op een bankje De winkel voor mijn huis En iemand zoals zij, haar leed nooit vervelend…

Toen ik haar na jaren in een film op facebook zag haar kleinkind achterna, spelend, in die tuin achter poppenwagen zij, kort kapsel witgrijs blote armen zomerjurk, op haar gelaat een lachen, breed was ‘t alsof zij uit een vorig leven nu er steeds nog is. Dit moment wist ik, weet dat alle geliefden, vrienden nooit verdwijnen Altijd…

Een vriendin hebben die jarig is op Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde…

Bij de kringloop lag hij daar, op de tapijten, een koeienhuid Vriendin zei, niet duur ‘k keek ernaar en was verkocht. Zag scheurtjes en dacht: heb tape, ik plak Thuis, merkte ik pas zijn geur: tabak Terugbrengen? ‘k Strooide dan met baking soda, zoog, ‘t had geen zoden Nu hangt een halve koe te luchten aan de waslijn de coniferen zien…

De deur had ik open want wilde hem nog iets vergetens mee geven Toen kwam hij met een halve koek van de winkel en stopte ‘t me toe Ik brak er de helft van, want verslavend en zoet Dan nog een zoen die we twee nachten lang hadden gegeven Gevaarlijk, ons experiment had ik gezegd want nooit weet je hoeveel je je daarna aan elkaar hecht…

Ik wilde er een beetje uit want kreeg steeds hulpvragen En wie stond er op het perron? De man die 'k eerder had gezien, ergens blindenstok zwiepend langs ogen Ik hoorde een goede morgen, me niet zo gauw bewust dat het naar mij gericht en wat hij wou en ik zou niet in dezelfde coupe als hij. Toen ik daar zat, in die lege trein…

‘k Kocht rozen voor dochter in een stal aan de weg ‘t moesten de mooiste zijn, want zij de liefste ‘Komen ze uit Africa?’ vroeg’k ‘Ja, u kunt ook die andere, uit Nederland’, wees hij Maar nee, deze koos ik al. ‘Gek hè?’, zei ik ‘Ja, maar we doen er zelf aan mee’ zei hij ‘k Ging met een grote groep naar India om te mediteren voor…

Ik schreef hem dat mijn conifeer voor ‘t huis in de weg stond voor de gevel vernieuwers, ze konden dan geen stellage plaatsen Dat is minstens zo erg als een oude vriend niet meer hebben Van hem had ik meer dan een week niets gehoord De boom heeft groeven, de top altijd door mij bijgepunt Toen de buren een schutting wilden, zijtakken eraf…

Schilderspalet na meditatie: De stilte naar mijn mond te brengen..... en dan 't zoet-zilte rond te plengen, het met de kilte van de grond vol klokjes sneeuw en vlokjes paars, te mengen, aan te lengen met oudblaars, een groot deel wil gezond te zijn en mild, het niet te verzengen verbond.…

Mijn zacht lijfje Lief schaterlachje Volle bos pruikje Duimzuigmondje Gaaf wit gebitje Zwart zand snorretje Lekker dik buikje Klein rond kontje Spekkige handjes Viezige randjes Omklem je mijn hals En ben ik jouw Liefste van de wereld…

Als ik je zo naar lucht zie happen, zo teer en toch nog dapper, wank’lend, terwijl je vroeger vast op flinke benen stond, je zachte stem nog zachter spreekt, en ernst je lach verdringt, je gladde haar nog grijzer glimt, omringend diepe rimpels, die zijn gaan passen bij je; zo zelfs ben je mooi en vrouw. Vanmiddag ruimde 'k je kast op,…

Mijn vader kijkt mee over mijn schouder, in mijn keuken.   Zijn foto staat op de magnetron. En als ik omkijk ben ik bij hem in zijn tuin van 't verzorgingshuis, kijken we samen uit  op zijn bloemen.   Een paar ervan nam ik mee voor mijn tuin. En uit mijn raam kijk ik nu op de bloemen van hem, paars.   Hij kijkt naar mijn koken…

Los van ons verhaal, los van wat we denken allemaal, los van onze patronen en gewoonten, los van ons gedicht, en 't gewicht, los van de lijm van rijm..... want wie durft zonder gedachten, zonder herinnering en toekomst zijn badend in een zee van niets, zoals het lossen van een schip - niet meer gevangen aan de kade - de volle zee in varen…

Vluchten kan niet meer: Mijn naakt beeld trilt en drilt en buikt voor drie levensgrote spiegels en ruikt elke keer naar zweet hoe ik me ook was. Opnieuw moet mijn rug gerecht na het inzakken door kilo’s herinneringen.…

Wild vrat aan basten, aan hun huid, niet langer vol te houden was het voor de bomen. In wind hoord’ ‘k hun krakende geluid. Ik zag er eentje knielen, ja zelfs bomen, als nederige zielen. Ze braken in de storm tot stompen met relief, waar, uitvergroot, de splinters, flinters hout ruig berglandschap verwerden met steile diepten en geheimen.…

Het wonder van webben, wirwar van draden van druppels van werk en van weven in bos op de paden, in de tuin, in je leven, behoedzaam gesponnen de parels gewonnen, in de morgen, een uurtje, onvermoeibaar, de spin en haar rag, zo fijn en zo teer, trilt in de wind wiegt heen en weer, de dag die begint met een lach dank dat dit mag en ‘…

Jouw aanwezigheid: De geur van verse koffie, pianoklanken, stapels boeken, kranten… Ik voel me als een berooid kind, dat zich vastklampt aan dit thuisgevoel en nooit meer loslaten wil.…

Een koepel stralen schijnt de late zon. Op ‘t IJsselmeer ligt een gouden streep, 't verguldt een overstekend bootje. Gewillig wiegelen kleurtjes water in en uit elkaar, alleen zacht klotsen. Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons…