Alle inzendingen van Rob

we kneedden jou uit liefde, mengden zweet met huid en haar, onze tongen verstrengeld zogen je dit leven in. we willen je beloven: gedrie-en zijn wij 1 en samen zijn we god…

zoals je daar ligt met je ogen dicht ‘n zweem van een glimlach rond je lippen. heeft de dood je mond in angst en pijn verwrongen? of is ‘t je zelfgekozen rust die ons treuren sust…

dat Adam zijn Eva met een suikerbiet op haar kont sloeg kan ik niet, nee wil ik niet geloven! een mattenklopper of met de vlakke hand ja dat kan wel kloppen…

mijn vingers spelen met je huid en haar jouw tong draait rondjes om een lel mijn adem mengt zich met jouw geur je kreunt, ik hijg we wisselen lieve woordjes uit jouw hart bonst op de mijne…

ik ben geboren met ‘n gat in mijn hart het liep leeg van al m’n vertrouwen dat verklaart veel zo niet alles over ons liefdesleven jij vraagt van mij eist van mij wat ik je niet kan geven…

zoals e daar ligt met je ogen dicht ‘n zweem van een glimlach rond je lippen. heeft de dood je mond in angst en pijn verwrongen? of is ‘t je zelfgekozen rust die ons treuren sust?…

je stem, buiten bereik, net als de smaak van je lippen, overstemd door het lied van de man die niet meer op jouw boerderij wil werken ze kusten ooit de grond waar ik op liep je ogen, toen gevuld met vurig verlangen daarna kwaad ontstoken van jaloezie nu vol van de liefde die wij toen bedreven eenzame uren worden zo draaglijk. je…

ik hoor de woede in je stem ken ‘t klappen van de zweep en voel de striemen in mijn hart de schaduw van jouw ijzigheid ontneemt mij alle lust…

hou van me met je hamer, verwen me met de zaag de schouwarts zegt: ‘t valt me mee want je hart is mooi gebroken hou van me met je drilboor, streel me met ‘n schaaf de schouwarts zegt: ik zie een deuk in ‘t vertrouwen en ‘n krasje op je ziel hou van me met je beitel, bemin me met je bijl de schouwarts zegt: de schade…

dit is een waardeloos vers het biedt noch troost noch een verloren stem voor mijn pijn, slechts lege woorden die niet rijmen op betraand papier…

ik blaas voor jou een hart van glas en toon je wat ik voel maak voor mezelf een hart van ijs om de hitsigheid te koelen uit steen houw ik een hart zo hard om de afwijzing niet te voelen ook teken ik een hart in ’t zand en zal de wind en golven vragen om de pijn niet bij jou te kunnen zijn teder te vervagen…

verliefdheid is een een hongerig beest met knagende gedachten & hartverscheurende gevoelens verslind ik jou van kop tot teen, smakkend & grommend op zoek naar de sappigste delen van je geest…

‘t ruisen van jouw moeders bloed zal je nooit meer horen haar pijn & levensgroot verdriet zijn jouw besef voorbij…

gisteren = dood & begraven morgen sterft vandaag de dag…

jij laat een dode dansen mijn gevoelens hossen rond m’n ziel zingt in mijn bonkend hart de knoken slaan de maat je liefde laat mijn lippen spreken en ik luister naar je naam…

er is geen schaduw zonder licht & geen stilte zonder jouw stem in mijn allerliefste dromen sla ik je niet met woorden ik streel je zinnen & teder kus ik jouw gezicht…

terwijl jouw geur waar ons thuis op is gebouwd vervaagt en de smaak van je hongerige mond en gretige vingers van mijn begerige huid worden gewist door de lauwe lenteregens terwijl de zachte voorjaarswind onze kille, harde woorden, met afschuw gevuld, voorbij de warme veiligheid van ons paradijs verdrijven hoor ik het verre gefluister…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

Aan mijn bed geen 3 wijzen, geen goud, geen mirre, geen wierook geen vader, geen zoon, geen heilige geest, geen moeder Maria vol van genade M'n vrouw wil ik, m'n feeks, m'n heks met krachtige verwensingen. Vloeken zal ze, dichten en zingen over een man met twee katten en een jonge hond…

Ja wat zal ik er bij denken een dag blij om vader te zijn? zeker weten.. elke dag weer, wel deze dag is speciaal bedacht om daar eens bij stil te staan.. al blijft het vandaag misschien wel vier keer stil ik zal blijven gedenken mijn eigen vader hij is er al lang niet meer..…

ik zie afschuw in je ogen hoor de woede in je stem als ‘t klappen van een zweep voel ik de striemen in mijn hart in de schaduwen van jouw ijzigheid bekoelt mijn koortsige lust…

Ik zie de afkeer in je ogen hoor de woede in je stem als ’t klappen van de zweep voel ik de striemen in mijn hart de schaduw van gescheiden zijn ontneemt me levenslust…

er is zoveel wat ik je zeggen wil maar woorden vind ik niet al heel lang ben ik sprakeloos van verlangen en verdriet…

mijn liefde is een gulzig beest gretig grommend op zoek naar malse brokken van wie je bent…

Ik stouw jouw wensen in de shredder & smijt je woede op een hoop. verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

ik ken je niet ik geef je een naam, een mooie naam & heb een beeld een heel mooi beeld, 'n moment uit je leven getekend met woorden gekleurd & muziek omlijst…

3 wijzen ze kwamen en brachten hem geschenken: een hamertje wat spijkers en een rozenhouten kruis. een godenzoon een kind van god krijgt speelgoed waar het later iets aan heeft…

(vrij naar G.K. van het Reve) is er nog nieuws? ja, heel goed nieuws! ik durf te spreken van een openbaring Gerard Reve kuste Zijn Lieve Heer en die smaakte naar zure haring…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

ik keek niet om toch blijf je weg dat hele eind voor niets…