Alle inzendingen van Roel van Rijswijk

Slot, uit steen en rotsblok opgetrokken, verborgen achter water en weg, vandaag zomaar weer op slot gezet. Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

Spookzolder met spinrag aan de muren, in haar haren. Krakende planken, een gezamenlijk ademen. Hartslag als drumbeat van een verboden liefdeslied. Het vuur dat kunstig, over trappen door gangen dwalend, uiteindelijk met benen op de tafel met de sokken wordt gestopt. Cappuccino. …

Laatbloeier. Je donkerrode bloemblad brandend in de zon. Dauw als druppels aan je lippen. Wortels die elkaar al raken. Net voordat jij zeggen kunt: 'Het is al laat.'…

Rode aanslag op het glas, dat zo eenzaam op de aanrecht staat, wenkt als juffrouw het verlangen naar een nodeloze dronkenschap. Been aan been met de wereld die zo moeiteloos haar hoofd wegdraaide na die ene laatste slok.…

Vanmorgen is deze straat mijn gedicht. De zon, die haar verlicht, laat ik welhaast helemaal buiten beschouwing. Nee dan het onkruid dat tussen de tegels groeit, tot tegen de bebouwing, of het bruine gras langs het ongebruikte spoor. Een stilte, met meeuwenkoor, verdrongen langs een park gelegen. Een verhuiswagen komt gehaast voorbij. Dekveren…

Nederzetting. Ze zitten in zwarte kleden op de grond. Jammerklachten. Geen water, geen leven. Maar de meester heeft een zwembad. Daar, waar dor en duister nog écht dor en duister zijn, happen wilde ezels als jakhalzen naar adem.…

Terwijl de eenden langs haar muren zwemmen, en geliefden elkaar nog bij de poorten eeuwig trouw beloven, hoor ik zacht hoe zoonlief, amper vier jaar oud, tegen me zegt: "Ik wil ook een kasteel, papa." En ik herinner me hoe, jaren geleden, iemand me zei: "Het is een waterburcht." En dat is het.…

Een duister brommen dat, als teken aan de wand, scheuren maakt. Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

In de schaduw van de sterrenkijker met de rug in de wind heb ik je gekust. Je tiara in chocolade gesmolten, je voeten op mijn schoot gelegen. En ik hoorde zacht de regen, langs dat immens grote raam wegsterven. Een paleis groeide uit de horizon, een eenhoorn uit de regenboog geboren. Daar, tussen slag en stoot en op Pasen en Pinksteren,…

Aan de Donge neergestreken tranen op de oever en de snaren in de boom. Muziekloos, want hoe te zingen van de liefde en de vader van de tijd als met de haast en in het gedrang bij de doldwaze dagen het rood van de rozen verdwenen is? Gras als hoogpolig tapijt kriebelend aan blote voeten. Naakt en sprakeloos; tong aan het gehemelte…

Donderstraal met hemels water langs haar lippen en haar schouders. Druppelend als tranen op de dag dat zij haar vader liet. Bloemen die langs paarden gaan en dochters die met zonen vrijen. De poederdoos nog in de tas gelaten en de tas, blind, in de bus gezet. Vlam, zucht, sigaret.…

Ik heb met ingehouden adem zitten wachten en me afgevraagd of jij de dozen die we samen ooit nog vulden, mee zou nemen langs het pad van populieren. Toen de kiezels daar langs kiezels schraapten en de bladeren van de boom en de kalender vielen was ik verdwaald met die gedachte. Zie mij.…

Bij de stromen van Babel weenden wij. Haar hoofd in een strop gevangen, lichaam koud en blauw gestreeld. Liefste dochter, tergend traag, met zand in je ogen, lachend om kapotte hoeven: je hoefde echt niet weg vannacht. Liever dan verlaten, liet ik de wereld je tranen zien. Bij de stromen van Babel.…

Twijfelaar in waterkoude draait twijgjes tot vlechtjes, vlechtjes tot draden, draden tot twijfelaar. Met handen rood en trillerig, en met lucifer in tweedonker, een dapper oerwoud fel verlicht, blijkt alle arbeid onverricht en de gordijnen dicht.…

Dageraad met spatels in een zak geschept en op de dijk gezet. Om golven te stoppen. Vlammen huizenhoog aan rieten dak gevreten, maar een muur van vuur stopt een kogel niet. Jongedame werpt beelden van een stervend staatsman als een kind en traant als moeder die haar kind niet voeden kan. December, januari. Zij werden tot warmste…

Tussen Rabat en El Jadida heb ik je handen gekust en, weer of ooit, een deuntje voor je laten spelen. Wijn en sigaren weinig neutraal en de heersers met het geld gevangen. Sist een engel vanaf een grote kathedraal: “Ik ben bang, lieveling. Bang dat ik ga vallen” En ik troost geen engelen, durf aan satan ook mijn handen niet te branden.…

Oude vieze grijze man besluit zijn geluk in een afvalbak te zoeken. Met zijn handen, graaiend tussen gruwel en gifgroen, weet hij daar, in mum van tijd, een natte kartonnen beker met lipstick uit de hopen vuil te vissen. Hij droomt zichzelf een vrouw.…

Menig te druk en in zijn eigen droom gevangen. Sirene met zwaard die in oren zingt op rotsen. Het karkas van mijn schip gebarsten en met koffie en witte wijn volgelopen. Daar was zij het die, met een lichte geur van eucalyptus, de groep naar de eenzaamheid bracht en volstrekt ongepast de leegheid tot volheid maakte. Een schipper,…

Donker hol opengeworpen en dromen uitgespoten. Goud noch Erts of kolen, maar vader teruggevonden.…

Weg van hier, met dromen die op mensen jagen als stootwind in de rug geslagen. Knokkeltenen die drempels zoeken en vallen over horizon; zij zijn als paarden die aan dode mensen trekken, bizar. Nog voor zij volledig de andere kant op kijkt, voel ik me al verlaten, verloren als manke in een lopersland. Mijn handen uren uitgestrekt,…

Een lach was voldoende, of een schouderklopje dat uiteindelijk doorstraalde naar mijn middel. Een glimlach tussen heuvelland, met nepvlees nog tussen de tanden en een kater in de lucht. Stap-voor-stap en haar benen die in hetzelfde ritme gaan, zich voorttrekkend van steen naar steen, door slijk en nat gras de liefde niet ontvlucht maar juist…

Zoals ik ooit beminde, zo minde slechts Piet Paaltjens ooit. Zijn stenen harten, mijn houten harten. Zijn grieven, mijn huilen. En had ik al mijn vrienden vroeg verloren, dan was ik zonder liefde ook al bij het breken van de dag, met morgendamp en herfstdraad, zo zeker ook als druppels op het gras, tot sterven veroordeeld. Zo moedeloos…

Graseter, groot en ogenschijnlijk meedogenloos, hongerde zichzelf tot winterstop. Yvon kon hem niet helpen, noch bevragen in niet te misverstane en suggestieve zinnen, krommer nog dan boeren die vrouwen zoeken. Zijn slurf in het gras gedrukt, tot velden duinen werden. Zijn poten in de diepe klei gedrukt. Zijn tanden aan het werk gezet…

Zie de Ketendrager. Want de mensheid heeft een moordenaar gekroond tot koning. Zijn benen schuiven langs elkaar en volgen een ritme dat als stemmen in zijn hoofd van wintermaanden zingt. Een keten rond een steen geworpen, zo is deze boef geboeid: met ijzerdraad en diamant. Het volk haalt, met bloedbesmeurde koning in het land.…

Gedonder in de achterbak, want kat met zout en peper laat zich niet bestieren, laat zich niet commanderen in het grint. Koffers naast zijn, met olie doordrenkt, lichaam gelegen, verbergen schatterlach en eerste stapjes. Kindje loopt of lacht niet meer. Moeder tikt, met haar sleutel, putjes in de autoruit. Ze wil eruit, maar drinkt…

Ik hou vast en herinner me de zwarte gaten die nog voor het duister kwamen en al het andere opzogen, nog voor ik klaar was. Ik hou vast en droom van vlagen, stukjes leven in een grijze foto gevangen en uiteindelijk in vlammen opgegaan. Ik heb het niet geweten. Ik hou vast aan kleine geluidjes die bekend zijn, stukjes blad, zoals een…

Kleine jongen, liever zag ik je ontsporen: met piercings, tatoeage en tentenpak naar lowlands gaan. Of met gitaar en drugs op zak in een schimmig café staan, zwarte kleding en zwarte lijnen om de ogen. Liever dat. Vandaag heb je de trein gepakt, naar een witte wolkenplek waar bloemen metershoog samen met kittens en paarden zingen…

Hoor toe, hemel, geef gehoor, aarde, nu wolken als schapen langs ons razen en de wereld in haar draai gevangen lijkt. Als de grijze man, op breekbaar fruitkistje, de zonden in woorden weet te vangen, en terrasstoel na terrasstoel met rugleuning zijn kant gedraaid op ziet. Een rund herkent zijn meester, een ezel kent zijn voederbak, maar…

Spetterliefde, die, als vulkaan, eilanden vol spuwt en denderend van warmte haar handen streelt. Het is niet dat ik dromen wil, ongeacht de gevolgen. Ik wil dromen enkel als de wolken, koel en grijs, rustig blijven hangen in mijn wenkbrauwen. Even kijk ik maar naar boven en zie daar: de liefde die ik had en liet gaan. De koffers…

Klaar-over staat op een zebrapad in het donkerste deel van een verlaten stad. Geen auto, noch bromfiets, dwalen daar nog in het duister. Eenzame familie blijft verdwaalt daar tussen groen en rood stoplicht. “Beweeg me”, hoort moeder vader zeggen. Haar ogen links, dan rechts, gericht. “Beweeg me, en draag me op jouw zoete adem naar…